က်ေနာ့္အေဖရဲ ့တပ္ထဲမွာ စစ္သည္အင္အား ကုိးရာနီးပါးေလာက္ ရွိမယ္ထင္တယ္။ ဗုိလ္မႈးႀကီးအဆင့္ရွိတ့ဲသူက တပ္မႈးလုပ္တယ္။ ဒု-ဗုိလ္မႈးႀကီးအဆင့္ရွိတဲ့သူက ဒု-ရင္းမႈးလုပ္တယ္။
က်ေနာ့္ဆရာမရဲ ့အေဖက ဒု-ရင္းမႈး။ ေနာက္ဆရာမတစ္ေယာက္ရဲ ့ေယာက်္ားက တပ္ခြဲမႈးအဆင့္ရွိဗုိလ္မႈး။ ရန္ကုန္တုိင္း အေျခစုိက္တပ္ရင္းတစ္ခုပါ။ သူတုိ ့ကုိ ေခါ္တာက အထုိင္တပ္ သုိ ့မဟုတ္ ပညာသည္ တပ္ရင္းလုိ ့ေခါ္တယ္။
ျမန္မာျပည္မွာ အႀကီးဆုံး ပင္ခခဲယမ္းမီးေက်ာက္တပ္ျဖစ္ေတာ့ တပ္ဖြဲ ့စည္းပုံကလည္း သူမ်ားတပ္ေတြနဲ ့မတူပဲ အင္အားအေတာ္ျပည့္တဲ့ပုံပါပဲ။
က်ေနာ္တုိ ့တပ္ေဘးက ေဆးတပ္၊ ပင္ယာဥ္သုိေလွာင္ေရးတပ္၊ ေထာက္ပ့ံနဲ ့ပုိ ့ေဆာင္ေရးတပ္၊ ဂ်ီအီးတပ္ေတြလုိ က်ေနာ္တုိ ့တပ္က မခ်မ္းသာပါဘူး။ ဒါနဲ ့ပက္သက္ၿပီး က်ေနာ္တုိ ့ကုိ အေမ့က ေျပာတယ္။ အေမက ဘာေျပာလဲဆုိေတာ့ နင့္အေဖတပ္က ခဲယမ္းကုိ မီးဖုတ္ၿပီး စားလုိ ့မွ မရတာလုိ ့ေျပာတယ္။ သူမ်ားေတြက ခ်မ္းသာမွာေပ့ါတဲ့။ ဟုတ္သားပဲ....က်ည္ဆံေတြကုိေရာင္းစားလုိ ့မွ မရတာ။ မဂၤလာဒုံေစ်းထဲမွာ တပ္ထဲက ဆန္ဆီဆားနဲ ့ယူနီေဖာင္းအေဟာင္းေတြကုိေတာ့ ေရာင္းစားတာေတြ ့တယ္။ လက္ပစ္ဗုံးေတြ၊ က်ည္ဆံေတြကုိေတာ့ မေတြ ့မိပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ ့မြဲတာလုိ ့အေမက ခဏခဏေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ နင့္အေဖ က ဟုိအရည္ေတြပဲေသာက္ေနတာဆုိေတာ့ နင္တုိ ့ဒီလုိပဲေနေပါ့လို ့ဆုိၿပီး ေဆးလိပ္တုိကုိ ေဆာင့္ေဆာင့္ထုိင္ဖြားၿပီး ခဏခဏေျပာတယ္။
တပ္ထဲမွာ ဘယ္သူမွ မေထာပါဘူး။ သမဆုိင္ နဲ ့ ရိကၡာဂုိေထာင္ ကုိင္တဲ့လူကေတာ့ နဲနဲပါးပါးေထာတယ္။ သူတုိ ့လည္း ပါးစပ္စုိယုံပါပဲ။
ဆုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ ့ရဲ ့အေျခအေနကုိ သိေလာက္ၿပီေပါ့။ ဆရာမရဲ ့အေဖ ဒု-ရင္းမႈးျဖစ္တဲ့ ဒု-ဗုိလ္မႈးႀကီး အိမ္ကိုသြားၾကည့္ေတာ့လည္း အိမ္ထဲမွာ ထည္ထည္ဝါဝါမရွိပါဘူး။ သူ ့ရဲ ့ဂ်စ္ကားအစုတ္ကလည္း မီးခုိးေတြအူေနၿပီ။ ဒါကုိ တပ္ကေပးထားတာ။ တပ္မႈးဆုိေတာ့။ သူ ့ဆီမွာ ခေလးကလည္း မ်ားတယ္။ ေျမးေတြလည္း တစ္ပုံႀကီး။ သူ ့လစာနဲ ့ဘယ္လုိ စားမလဲဆုိတာ စဥ္းစားၾကည့္။ သမီးေတြအကုန္လုံးက ဆရာမဆုိေတာ့ သူတုိ ့လစာေလးနဲ ့သူတုိ ့အေဖကုိ ေထာက္ပံ့ေပးထားတယ္ထင္တယ္။ ဒု-ဗုိလ္မႈးႀကီးရုပ္ကလည္း အရက္သမားရုပ္ေပါက္ေနၿပီ။ အသက္ကလည္း ႀကီးေနၿပီဆုိေတာ့ သူ ့ခဗ်ာ ရာထူးတုိးဖုိ ့မရွိေတာ့ဘူး။ ဒီရာထူးနဲ ့ပဲ သူ တပ္ကထြက္ပါေတာ့တယ္။ တပ္ကထြက္ေတာ့ ေရႊေပါက္ကံမွာ ၿခံတစ္ကြက္ရတယ္လုိ ့ၾကားတယ္။ ဒီအဘုိးႀကီးက အရမ္းသေဘာေကာင္းတယ္။ ရဲေဘာ္ေတြအေပါ္အတာ္ညွာတယ္လုိ ့နာမည္ႀကီးတယ္။
စစ္သားေတြရဲ ့သက္သာေခ်ာင္ခိ်ေရးကုိ တပ္မႈးျဖစ္တဲ့လူက စီမံခန္ ့ခြဲေပးတယ္။ တပ္ေဘးမွာ လယ္ကြက္ေတြကုိ စစ္သားေတြထြန္တယ္။ ရလာတဲ့ စပါးကုိ တပ္ထဲက ရဲေဘာ္ေတြအတြက္ ျပန္ေဝေပးတယ္။ ငါးကန္ရွိတယ္။ က်က္ၿခံရွိတယ္။ အသီးအရြက္စုိက္ခင္းေတြရွိတယ္။ ေစ်းထဲမွာ ကုန္စုံဆုိင္ဖြင့္ထားတယ္။ ရလာတဲ့ အျမတ္ေတြကုိ တပ္တြင္းမိသားစု ဖူလုံေရးအတြက္ ေဝငွေပးတယ္။ ဒီလုိမွမလုပ္ရင္ ငတ္ၿပီပဲသာမွတ္။ ဒါေတာင္မေလာက္ခ်င္ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ မိန္းမေတြ ခေလးေတြ အကုန္နီးပါး အလုပ္ထြက္လုပ္ရတယ္။
အရာရွိတုိင္း မခ်မ္းသာပါဘူး။ သူတုိ ့အမ်ဳိးေတြ ခ်မ္သာလည္း သူတုိ ့က သိတဲ့အတုိင္းပဲ။ မြဲတာက မြဲတာပဲ။ ဆရာမရဲ ့ေယာက်္ားတပ္ခြဲမႈးျဖစ္သူ ၊ ဗုိလ္မႈးလည္း လစာနဲ ့ရိကၡာကုိပဲ မွီခုိအားထားေနရေတာ့ သူလည္း လုံးလည္ခ်ာလည္ပဲ။ မိန္းမက ဆရာမဆုိေတာ့ ဝင္ေငြနဲနဲရွိေသးတယ္။ သူတုိ ့အိမ္မွာလည္း ဘာမွ တန္ဖုိးရွိတဲ့ ပစၥည္းမေတြ ့ရဘူး။ တပ္ကေပးတဲ့လုိင္းခန္းမွာ တီဗြီအစုတ္ႀကီးတစ္လုံးနဲ ့ဇိမ္ယူရတဲ့ဘဝ။ ကုိယ္ပုိင္ကားမရွိ။ ဆုိင္ကယ္မရွိ။ အရာရွိေတြသုံးဖုိ ့ေပးထားတဲ့ တပ္ပုိင္ စစ္ကားအစုတ္ေလးေတာ့ သူ ့မွာ ရွိတယ္။
ေနာက္တစ္ေယာက္က လုံၿခဳံေရးျဖစ္သူ ဗုိလ္ႀကီး။ ေျခေထာက္က မုိင္းထိထားလုိ ့ေထာ့နဲ ့ေထာ့နဲ ့။ တပ္တြင္းလုံၿခဳံေရးကုိ သူက အဓိကတာဝန္ယူရတယ္။ ဆုိေတာ့ သူမွာ ဘာၾကားေပါက္မွမရွိဘူး။ ခေလးႏွစ္ေယာက္နဲ ့မိန္းမျဖစ္သူကလည္း ဟုိေပါင္ရ ဒီေခ်းရနဲ ့။ တပ္ကေပးတဲ့ ရိကၡာေတာင္ ႀကိဳတင္ၿပီးေပါင္ထားရတဲ့အထိ ဆင္းရဲလွပါတယ္။
အရာရွိေတြေတာင္ ဒီလုိဘဝျဖစ္ေနရင္ ေအာက္ေျခအဆင့္ ရဲေဘာ္ေတြရဲ ့ဘဝကေတာ့ ေတြးၾကည့္ယုံနဲ ့သိႏုိင္တယ္။
သူတုိ ့က ဒီလုိဘဝျဖစ္ေနေပမဲ့ အျခားတပ္က လူေတြက အေတာ္ေထာတယ္။ ေဆးတပ္ နဲ ့ ေထာက္ပ့ံနဲ ့ပုိ ့ေဆာင္ေရးတပ္က လူေတြဆုိရင္ အေတာ္ခ်မ္းသာတယ္။ တပ္ၾကပ္ႀကီးအဆင့္ရွိတဲ့လူေတာင္ ကုိယ္ပုိင္ကားရွိတဲ့အထိျမင္ဘူးတယ္။ အားလုံးေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ဆုိေတာ့ အရာရွိေတြကေတာ့ မေျပာနဲ ့ေတာ့။ အသားကုန္ခ်မ္းသာတယ္လုိ ့ေျပာလုိ ့ရမယ္ထင္တယ္။
ဒီလုိ ကြာျခားေနတဲ့ အေျခအေနေတြကုိ တပ္ထဲက လူတုိင္းသတိထားမိတယ္။ သိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီလုိေနရာေကာင္းေကာင္းရဖုိ ့ဆုိတာ ေငြရွိရင္ရွိ မရွိဘူးဆုိရင္ လူႀကီးနဲ ့နီးစပ္ရမယ္လုိ ့ဆုိတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ ့ပင္မခဲယမ္းမီးေက်ာက္တပ္က လူေတြမြဲတာျဖစ္မယ္။ ဘယ္သူမွ ဘာမွ မရွိေတာ့ က်ည္ဆံပုံေပါ္မွာထုိင္ၿပီး ငတ္ေနရရွာတယ္။ တစ္ခါတေလ ကံမေကာင္းရင္ ဗုံးေတြက ထေပါက္ေသးတယ္။ ေသတဲ့လူေတြ လက္ျပတ္တဲ့လူေတြလည္းမနဲေတာ့ဘူး။ ဒါလည္း အမိန္ ့ဆုိေတာ့ တပ္ထဲမွာ လုပ္ရတာပဲ။
ေျခလွ်င္တပ္က စစ္သားေတြက က်ေနာ္တုိ ့ထက္ပုိဆုိးတယ္။ လူေတြရုပ္ကလည္း စုတ္ျပတ္သတ္ေနတာပဲ။ ပညာကလည္းမဲ့။ ဂြင္ကလည္းမရွိေတာ့ အေတာ္ေလးကုိ ဆင္းရဲလွပါတယ္။ သူတုိ့ေတြ က်ေနာ္တုိ ့တပ္မွာ ခဲယမ္းမီးေက်ာက္လာထုတ္ၿပီးဆုိရင္ အျမန္လုိခ်င္ရင္ ဂုိေထာင္မႈးေတြကုိ လာဘ္ထုိးရတယ္။ မထုိးရင္ တပ္ေရွ ့မွာ သုံးေလးရက္ အိပ္ေပေတာ့ပဲ။ ဒီဂြင္ကလည္း တစ္လမွာတစ္ခါေတာင္မရပါဘူး။ စစ္သားအားလုံးက ငမြဲဆုိေတာ့ ဘယ္မွာလဲ ေငြ။ ေပးစရာကို မရွိၾကဘူး။
တစ္ခါတေလ က်ေနာ္ေတြးမိတယ္။ ေရွ ့တန္းမွာ လူသတ္ဓားျပတုိက္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြရွိတယ္။ ရြာေတြကုိ မီးရႈိ ့တဲ့ရဲေဘာေတြရွိတယ္လုိ ့ၾကားဘူးတယ္။ အျပင္မွာ က်ေနာ္ေတာ့ တစ္ခါမွမေတြ ့မိပါဘူး။ ေရွ ့တန္းမွာ ရန္သူနဲ ့တုိက္ၾကေတာ့ဆုိေတာ့ အနဲအမ်ားေတာ့ရွိမွာပဲ။ သူပုန္လည္း ျဖစ္တာပဲ။
တပ္နဲ ့ပက္သတ္ၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတဲ့ စကားတစ္ခုရွိတယ္။ စစ္ေခြးသားက စစ္ေခြးစကားေျပာတယ္ဆုိၿပီး က်ေနာ့္ကုိ က်ပ္မျပည့္တဲ့ႏုိင္ငံေရးသမားတခ်ဴိ ့က မွတ္ခ်က္ေပးတာကုိေတြ ့ဘူးတယ္။
က်ေနာ့္အေဖဟာ ဘယ္သူ ့ကုိမွ မသတ္ခဲ့ဘူး။ မုဒိမ္းမက်င့္ခဲ့ဘူး။ မခုိးခဲ့ဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား က်ေနာ့္ကို ဒီလုိစကားေျပာလဲမသိဘူး။
တစ္ခါမွ စစ္သားဆုိတဲ့လူနဲ ့စကားမေျပာဘူးတဲ့လူေတြက စစ္တပ္မေကာင္းေၾကာင္း ေျပာတာကိုေတာ့ အေတာ္အံ့ၾသမိတယ္။ က်ေနာ္ဟာ စစ္တပ္ထဲမွာ မေမြးခင္ကတည္းက ေနလာခဲ့တဲ့လူတစ္ဦးပါ။ သူမ်ားေတြဟာ တပ္ထဲေရာက္မွ ပဲစားတာပါ။ က်ေနာ္က အေမ့ဗုိက္ထဲမွာ ေနတုန္းကတည္းက ကုလားပဲစားလာတဲ့လူတစ္ေယာက္ပါ။ တပ္ထဲကအေၾကာင္းကုိ က်ေနာ္ေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္။
၈၈ နဲ ့ ၂ဝဝ၇-တုန္းက ျပည္သူနဲ ့သံဃာကုိ သတ္ခဲ့လူေတြဟာ ေျခလွ်င္တပ္က စစ္သားေတြပါ။ သူတုိ ့က အမိန္ ့ေပးရင္ ဘယ္သူမဆုိသတ္ဖုိ ့ဝန္ေလးတဲ့သူေတြမဟုတ္ပါဘူး။ စစ္သားေတြကုိခြဲျခားၾကည့္ဖုိ ့ေတာ့လုိပါတယ္။
ေနာက္ၿပီး တပ္ထဲက တပ္မႈးေတြနဲ ့ရဲေဘာ္ေတြ အရမ္းဆင္းရဲေနခ်ိန္မွာ တစ္ခ်ဴိ ့ေသာ ဗုိလ္ခ်ဴပ္ေတြနဲ ့သူတုိ ့အေပါင္းအပါေတြ ခ်မ္းသာေနတာက အင္မတန္ရုပ္ဆုိးပါတယ္။ ဝန္ႀကီးေတြဆုိရင္ အရမ္းခ်မ္းသာပါတယ္။ ဒီလုိျဖစ္ေနတာဟာ တပ္ထဲက ရဲေဘာ္ေတြကုိ အေတာ္ေစာ္ကားရာေရာက္တယ္။ အထက္က ငတ္ျပတ္ေနတဲ့ စစ္အရာရွိႀကီးေတြဟာ ဒီကိစၥကုိ မသိဘူး မထင္ၾကပါနဲ ့။ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြထက္ေတာင္ ပုိသိပါတယ္။ သူတုိ ့အခ်င္းအခ်င္းၾကားထဲမွာ ကြာဟမႈ ဘယ္ေလာက္ႀကီးလဲဆုိတာကုိ သူတုိ ့ပဲ သိပါတယ္။
ဦးသိန္းစိန္မိန္ ့ခြန္းထဲမွာ ေျပာတဲ့ တုိင္းရင္းသားလူငယ္ေလးေတြကုိ လက္ေတာ့ကုိင္လုိ ့ရေအာင္လုပ္ေပးမယ္လုိ ့ေျပာေတာ့ က်ေနာ္ရီေနမိတယ္။ သူတုိ ့ေတာ့မသိဘူး ။ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းစစ္ဗုိလ္တစ္ေယာက္ ယေန ့အထိ လက္ေတာ့ကုိယ္ပုိင္မရွိေသးပါဘူး။ တုိင္းရင္းသားလူငယ္ေတြအစား တပ္ထဲက ရဲေဘာ္ေတြနဲ ့သားသမီးေတြကုိ လက္ေတာ့မေပးပါနဲ ့။ ဒက္စ္ေတာ့သုံးေလးလုံးေလာက္ တပ္ထဲက လူေတြသုံးလုိ ့ရေအာင္ အရင္ေပးေစခ်င္ပါတယ္ဗ်ာ။ ဦးသိန္းစိန္လည္း စစ္သားပဲဆုိေတာ့ ကုိယ့္လူေတြကုိ အရင္ဦးစားေပးေပါ့။
ဆင္းရဲလွတဲ့ စစ္သားေတြဟာ အရမ္းကုိထြက္ခ်င္ေနတယ္။ သူတုိ ့ကုိ ႀကိဳက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ထြက္ခြင့္ေပးဖုိ ့လုိအပ္ေနၿပီ။ ယေန ့အေျပာင္းအလဲကာလမွာ လစာတုိးေပးလည္း ခဏပါပဲ။ သူတုိ့မွ မလုပ္ခ်င္တဲ့ကိစၥကုိ အတင္းလုပ္ခုိင္းလုိ ့မရပါဘူး။
တပ္ထဲမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အေျခအေနေတြကုိ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြနဲ ့တုိင္းရင္းလက္နက္ကုိင္အဖြဲ ့က ေခါင္းေဆာင္ေတြ သေဘာေပါက္ဖုိ ့လုိအပ္ေနတယ္။ အျပန္အလွန္နားလည္မႈ ့နဲ ့ေလးစားမႈ ့ကုိ ျပဖုိ ့လိုအပ္ေနတယ္။
အထူးသျဖင့္ ျပည္သူက စစ္တပ္ကုိ မုန္းတီးစိတ္ႀကီးလာေအာင္ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြအားလုံး မလုပ္မိဖုိ ့အတြက္ ရည္ရြယ္ရင္း ဒီစာကိုအဆုံးသတ္ခ်င္ပါတယ္။
ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္ႀကီး သာယာဝေျပာပါေစ။
က်ေနာ့္ဆရာမရဲ ့အေဖက ဒု-ရင္းမႈး။ ေနာက္ဆရာမတစ္ေယာက္ရဲ ့ေယာက်္ားက တပ္ခြဲမႈးအဆင့္ရွိဗုိလ္မႈး။ ရန္ကုန္တုိင္း အေျခစုိက္တပ္ရင္းတစ္ခုပါ။ သူတုိ ့ကုိ ေခါ္တာက အထုိင္တပ္ သုိ ့မဟုတ္ ပညာသည္ တပ္ရင္းလုိ ့ေခါ္တယ္။
ျမန္မာျပည္မွာ အႀကီးဆုံး ပင္ခခဲယမ္းမီးေက်ာက္တပ္ျဖစ္ေတာ့ တပ္ဖြဲ ့စည္းပုံကလည္း သူမ်ားတပ္ေတြနဲ ့မတူပဲ အင္အားအေတာ္ျပည့္တဲ့ပုံပါပဲ။
က်ေနာ္တုိ ့တပ္ေဘးက ေဆးတပ္၊ ပင္ယာဥ္သုိေလွာင္ေရးတပ္၊ ေထာက္ပ့ံနဲ ့ပုိ ့ေဆာင္ေရးတပ္၊ ဂ်ီအီးတပ္ေတြလုိ က်ေနာ္တုိ ့တပ္က မခ်မ္းသာပါဘူး။ ဒါနဲ ့ပက္သက္ၿပီး က်ေနာ္တုိ ့ကုိ အေမ့က ေျပာတယ္။ အေမက ဘာေျပာလဲဆုိေတာ့ နင့္အေဖတပ္က ခဲယမ္းကုိ မီးဖုတ္ၿပီး စားလုိ ့မွ မရတာလုိ ့ေျပာတယ္။ သူမ်ားေတြက ခ်မ္းသာမွာေပ့ါတဲ့။ ဟုတ္သားပဲ....က်ည္ဆံေတြကုိေရာင္းစားလုိ ့မွ မရတာ။ မဂၤလာဒုံေစ်းထဲမွာ တပ္ထဲက ဆန္ဆီဆားနဲ ့ယူနီေဖာင္းအေဟာင္းေတြကုိေတာ့ ေရာင္းစားတာေတြ ့တယ္။ လက္ပစ္ဗုံးေတြ၊ က်ည္ဆံေတြကုိေတာ့ မေတြ ့မိပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ ့မြဲတာလုိ ့အေမက ခဏခဏေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ နင့္အေဖ က ဟုိအရည္ေတြပဲေသာက္ေနတာဆုိေတာ့ နင္တုိ ့ဒီလုိပဲေနေပါ့လို ့ဆုိၿပီး ေဆးလိပ္တုိကုိ ေဆာင့္ေဆာင့္ထုိင္ဖြားၿပီး ခဏခဏေျပာတယ္။
တပ္ထဲမွာ ဘယ္သူမွ မေထာပါဘူး။ သမဆုိင္ နဲ ့ ရိကၡာဂုိေထာင္ ကုိင္တဲ့လူကေတာ့ နဲနဲပါးပါးေထာတယ္။ သူတုိ ့လည္း ပါးစပ္စုိယုံပါပဲ။
ဆုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ ့ရဲ ့အေျခအေနကုိ သိေလာက္ၿပီေပါ့။ ဆရာမရဲ ့အေဖ ဒု-ရင္းမႈးျဖစ္တဲ့ ဒု-ဗုိလ္မႈးႀကီး အိမ္ကိုသြားၾကည့္ေတာ့လည္း အိမ္ထဲမွာ ထည္ထည္ဝါဝါမရွိပါဘူး။ သူ ့ရဲ ့ဂ်စ္ကားအစုတ္ကလည္း မီးခုိးေတြအူေနၿပီ။ ဒါကုိ တပ္ကေပးထားတာ။ တပ္မႈးဆုိေတာ့။ သူ ့ဆီမွာ ခေလးကလည္း မ်ားတယ္။ ေျမးေတြလည္း တစ္ပုံႀကီး။ သူ ့လစာနဲ ့ဘယ္လုိ စားမလဲဆုိတာ စဥ္းစားၾကည့္။ သမီးေတြအကုန္လုံးက ဆရာမဆုိေတာ့ သူတုိ ့လစာေလးနဲ ့သူတုိ ့အေဖကုိ ေထာက္ပံ့ေပးထားတယ္ထင္တယ္။ ဒု-ဗုိလ္မႈးႀကီးရုပ္ကလည္း အရက္သမားရုပ္ေပါက္ေနၿပီ။ အသက္ကလည္း ႀကီးေနၿပီဆုိေတာ့ သူ ့ခဗ်ာ ရာထူးတုိးဖုိ ့မရွိေတာ့ဘူး။ ဒီရာထူးနဲ ့ပဲ သူ တပ္ကထြက္ပါေတာ့တယ္။ တပ္ကထြက္ေတာ့ ေရႊေပါက္ကံမွာ ၿခံတစ္ကြက္ရတယ္လုိ ့ၾကားတယ္။ ဒီအဘုိးႀကီးက အရမ္းသေဘာေကာင္းတယ္။ ရဲေဘာ္ေတြအေပါ္အတာ္ညွာတယ္လုိ ့နာမည္ႀကီးတယ္။
စစ္သားေတြရဲ ့သက္သာေခ်ာင္ခိ်ေရးကုိ တပ္မႈးျဖစ္တဲ့လူက စီမံခန္ ့ခြဲေပးတယ္။ တပ္ေဘးမွာ လယ္ကြက္ေတြကုိ စစ္သားေတြထြန္တယ္။ ရလာတဲ့ စပါးကုိ တပ္ထဲက ရဲေဘာ္ေတြအတြက္ ျပန္ေဝေပးတယ္။ ငါးကန္ရွိတယ္။ က်က္ၿခံရွိတယ္။ အသီးအရြက္စုိက္ခင္းေတြရွိတယ္။ ေစ်းထဲမွာ ကုန္စုံဆုိင္ဖြင့္ထားတယ္။ ရလာတဲ့ အျမတ္ေတြကုိ တပ္တြင္းမိသားစု ဖူလုံေရးအတြက္ ေဝငွေပးတယ္။ ဒီလုိမွမလုပ္ရင္ ငတ္ၿပီပဲသာမွတ္။ ဒါေတာင္မေလာက္ခ်င္ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ မိန္းမေတြ ခေလးေတြ အကုန္နီးပါး အလုပ္ထြက္လုပ္ရတယ္။
အရာရွိတုိင္း မခ်မ္းသာပါဘူး။ သူတုိ ့အမ်ဳိးေတြ ခ်မ္သာလည္း သူတုိ ့က သိတဲ့အတုိင္းပဲ။ မြဲတာက မြဲတာပဲ။ ဆရာမရဲ ့ေယာက်္ားတပ္ခြဲမႈးျဖစ္သူ ၊ ဗုိလ္မႈးလည္း လစာနဲ ့ရိကၡာကုိပဲ မွီခုိအားထားေနရေတာ့ သူလည္း လုံးလည္ခ်ာလည္ပဲ။ မိန္းမက ဆရာမဆုိေတာ့ ဝင္ေငြနဲနဲရွိေသးတယ္။ သူတုိ ့အိမ္မွာလည္း ဘာမွ တန္ဖုိးရွိတဲ့ ပစၥည္းမေတြ ့ရဘူး။ တပ္ကေပးတဲ့လုိင္းခန္းမွာ တီဗြီအစုတ္ႀကီးတစ္လုံးနဲ ့ဇိမ္ယူရတဲ့ဘဝ။ ကုိယ္ပုိင္ကားမရွိ။ ဆုိင္ကယ္မရွိ။ အရာရွိေတြသုံးဖုိ ့ေပးထားတဲ့ တပ္ပုိင္ စစ္ကားအစုတ္ေလးေတာ့ သူ ့မွာ ရွိတယ္။
ေနာက္တစ္ေယာက္က လုံၿခဳံေရးျဖစ္သူ ဗုိလ္ႀကီး။ ေျခေထာက္က မုိင္းထိထားလုိ ့ေထာ့နဲ ့ေထာ့နဲ ့။ တပ္တြင္းလုံၿခဳံေရးကုိ သူက အဓိကတာဝန္ယူရတယ္။ ဆုိေတာ့ သူမွာ ဘာၾကားေပါက္မွမရွိဘူး။ ခေလးႏွစ္ေယာက္နဲ ့မိန္းမျဖစ္သူကလည္း ဟုိေပါင္ရ ဒီေခ်းရနဲ ့။ တပ္ကေပးတဲ့ ရိကၡာေတာင္ ႀကိဳတင္ၿပီးေပါင္ထားရတဲ့အထိ ဆင္းရဲလွပါတယ္။
အရာရွိေတြေတာင္ ဒီလုိဘဝျဖစ္ေနရင္ ေအာက္ေျခအဆင့္ ရဲေဘာ္ေတြရဲ ့ဘဝကေတာ့ ေတြးၾကည့္ယုံနဲ ့သိႏုိင္တယ္။
သူတုိ ့က ဒီလုိဘဝျဖစ္ေနေပမဲ့ အျခားတပ္က လူေတြက အေတာ္ေထာတယ္။ ေဆးတပ္ နဲ ့ ေထာက္ပ့ံနဲ ့ပုိ ့ေဆာင္ေရးတပ္က လူေတြဆုိရင္ အေတာ္ခ်မ္းသာတယ္။ တပ္ၾကပ္ႀကီးအဆင့္ရွိတဲ့လူေတာင္ ကုိယ္ပုိင္ကားရွိတဲ့အထိျမင္ဘူးတယ္။ အားလုံးေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ဆုိေတာ့ အရာရွိေတြကေတာ့ မေျပာနဲ ့ေတာ့။ အသားကုန္ခ်မ္းသာတယ္လုိ ့ေျပာလုိ ့ရမယ္ထင္တယ္။
ဒီလုိ ကြာျခားေနတဲ့ အေျခအေနေတြကုိ တပ္ထဲက လူတုိင္းသတိထားမိတယ္။ သိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီလုိေနရာေကာင္းေကာင္းရဖုိ ့ဆုိတာ ေငြရွိရင္ရွိ မရွိဘူးဆုိရင္ လူႀကီးနဲ ့နီးစပ္ရမယ္လုိ ့ဆုိတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ ့ပင္မခဲယမ္းမီးေက်ာက္တပ္က လူေတြမြဲတာျဖစ္မယ္။ ဘယ္သူမွ ဘာမွ မရွိေတာ့ က်ည္ဆံပုံေပါ္မွာထုိင္ၿပီး ငတ္ေနရရွာတယ္။ တစ္ခါတေလ ကံမေကာင္းရင္ ဗုံးေတြက ထေပါက္ေသးတယ္။ ေသတဲ့လူေတြ လက္ျပတ္တဲ့လူေတြလည္းမနဲေတာ့ဘူး။ ဒါလည္း အမိန္ ့ဆုိေတာ့ တပ္ထဲမွာ လုပ္ရတာပဲ။
ေျခလွ်င္တပ္က စစ္သားေတြက က်ေနာ္တုိ ့ထက္ပုိဆုိးတယ္။ လူေတြရုပ္ကလည္း စုတ္ျပတ္သတ္ေနတာပဲ။ ပညာကလည္းမဲ့။ ဂြင္ကလည္းမရွိေတာ့ အေတာ္ေလးကုိ ဆင္းရဲလွပါတယ္။ သူတုိ့ေတြ က်ေနာ္တုိ ့တပ္မွာ ခဲယမ္းမီးေက်ာက္လာထုတ္ၿပီးဆုိရင္ အျမန္လုိခ်င္ရင္ ဂုိေထာင္မႈးေတြကုိ လာဘ္ထုိးရတယ္။ မထုိးရင္ တပ္ေရွ ့မွာ သုံးေလးရက္ အိပ္ေပေတာ့ပဲ။ ဒီဂြင္ကလည္း တစ္လမွာတစ္ခါေတာင္မရပါဘူး။ စစ္သားအားလုံးက ငမြဲဆုိေတာ့ ဘယ္မွာလဲ ေငြ။ ေပးစရာကို မရွိၾကဘူး။
တစ္ခါတေလ က်ေနာ္ေတြးမိတယ္။ ေရွ ့တန္းမွာ လူသတ္ဓားျပတုိက္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြရွိတယ္။ ရြာေတြကုိ မီးရႈိ ့တဲ့ရဲေဘာေတြရွိတယ္လုိ ့ၾကားဘူးတယ္။ အျပင္မွာ က်ေနာ္ေတာ့ တစ္ခါမွမေတြ ့မိပါဘူး။ ေရွ ့တန္းမွာ ရန္သူနဲ ့တုိက္ၾကေတာ့ဆုိေတာ့ အနဲအမ်ားေတာ့ရွိမွာပဲ။ သူပုန္လည္း ျဖစ္တာပဲ။
တပ္နဲ ့ပက္သတ္ၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတဲ့ စကားတစ္ခုရွိတယ္။ စစ္ေခြးသားက စစ္ေခြးစကားေျပာတယ္ဆုိၿပီး က်ေနာ့္ကုိ က်ပ္မျပည့္တဲ့ႏုိင္ငံေရးသမားတခ်ဴိ ့က မွတ္ခ်က္ေပးတာကုိေတြ ့ဘူးတယ္။
က်ေနာ့္အေဖဟာ ဘယ္သူ ့ကုိမွ မသတ္ခဲ့ဘူး။ မုဒိမ္းမက်င့္ခဲ့ဘူး။ မခုိးခဲ့ဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား က်ေနာ့္ကို ဒီလုိစကားေျပာလဲမသိဘူး။
တစ္ခါမွ စစ္သားဆုိတဲ့လူနဲ ့စကားမေျပာဘူးတဲ့လူေတြက စစ္တပ္မေကာင္းေၾကာင္း ေျပာတာကိုေတာ့ အေတာ္အံ့ၾသမိတယ္။ က်ေနာ္ဟာ စစ္တပ္ထဲမွာ မေမြးခင္ကတည္းက ေနလာခဲ့တဲ့လူတစ္ဦးပါ။ သူမ်ားေတြဟာ တပ္ထဲေရာက္မွ ပဲစားတာပါ။ က်ေနာ္က အေမ့ဗုိက္ထဲမွာ ေနတုန္းကတည္းက ကုလားပဲစားလာတဲ့လူတစ္ေယာက္ပါ။ တပ္ထဲကအေၾကာင္းကုိ က်ေနာ္ေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္။
၈၈ နဲ ့ ၂ဝဝ၇-တုန္းက ျပည္သူနဲ ့သံဃာကုိ သတ္ခဲ့လူေတြဟာ ေျခလွ်င္တပ္က စစ္သားေတြပါ။ သူတုိ ့က အမိန္ ့ေပးရင္ ဘယ္သူမဆုိသတ္ဖုိ ့ဝန္ေလးတဲ့သူေတြမဟုတ္ပါဘူး။ စစ္သားေတြကုိခြဲျခားၾကည့္ဖုိ ့ေတာ့လုိပါတယ္။
ေနာက္ၿပီး တပ္ထဲက တပ္မႈးေတြနဲ ့ရဲေဘာ္ေတြ အရမ္းဆင္းရဲေနခ်ိန္မွာ တစ္ခ်ဴိ ့ေသာ ဗုိလ္ခ်ဴပ္ေတြနဲ ့သူတုိ ့အေပါင္းအပါေတြ ခ်မ္းသာေနတာက အင္မတန္ရုပ္ဆုိးပါတယ္။ ဝန္ႀကီးေတြဆုိရင္ အရမ္းခ်မ္းသာပါတယ္။ ဒီလုိျဖစ္ေနတာဟာ တပ္ထဲက ရဲေဘာ္ေတြကုိ အေတာ္ေစာ္ကားရာေရာက္တယ္။ အထက္က ငတ္ျပတ္ေနတဲ့ စစ္အရာရွိႀကီးေတြဟာ ဒီကိစၥကုိ မသိဘူး မထင္ၾကပါနဲ ့။ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြထက္ေတာင္ ပုိသိပါတယ္။ သူတုိ ့အခ်င္းအခ်င္းၾကားထဲမွာ ကြာဟမႈ ဘယ္ေလာက္ႀကီးလဲဆုိတာကုိ သူတုိ ့ပဲ သိပါတယ္။
ဦးသိန္းစိန္မိန္ ့ခြန္းထဲမွာ ေျပာတဲ့ တုိင္းရင္းသားလူငယ္ေလးေတြကုိ လက္ေတာ့ကုိင္လုိ ့ရေအာင္လုပ္ေပးမယ္လုိ ့ေျပာေတာ့ က်ေနာ္ရီေနမိတယ္။ သူတုိ ့ေတာ့မသိဘူး ။ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းစစ္ဗုိလ္တစ္ေယာက္ ယေန ့အထိ လက္ေတာ့ကုိယ္ပုိင္မရွိေသးပါဘူး။ တုိင္းရင္းသားလူငယ္ေတြအစား တပ္ထဲက ရဲေဘာ္ေတြနဲ ့သားသမီးေတြကုိ လက္ေတာ့မေပးပါနဲ ့။ ဒက္စ္ေတာ့သုံးေလးလုံးေလာက္ တပ္ထဲက လူေတြသုံးလုိ ့ရေအာင္ အရင္ေပးေစခ်င္ပါတယ္ဗ်ာ။ ဦးသိန္းစိန္လည္း စစ္သားပဲဆုိေတာ့ ကုိယ့္လူေတြကုိ အရင္ဦးစားေပးေပါ့။
ဆင္းရဲလွတဲ့ စစ္သားေတြဟာ အရမ္းကုိထြက္ခ်င္ေနတယ္။ သူတုိ ့ကုိ ႀကိဳက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ထြက္ခြင့္ေပးဖုိ ့လုိအပ္ေနၿပီ။ ယေန ့အေျပာင္းအလဲကာလမွာ လစာတုိးေပးလည္း ခဏပါပဲ။ သူတုိ့မွ မလုပ္ခ်င္တဲ့ကိစၥကုိ အတင္းလုပ္ခုိင္းလုိ ့မရပါဘူး။
တပ္ထဲမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အေျခအေနေတြကုိ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြနဲ ့တုိင္းရင္းလက္နက္ကုိင္အဖြဲ ့က ေခါင္းေဆာင္ေတြ သေဘာေပါက္ဖုိ ့လုိအပ္ေနတယ္။ အျပန္အလွန္နားလည္မႈ ့နဲ ့ေလးစားမႈ ့ကုိ ျပဖုိ ့လိုအပ္ေနတယ္။
အထူးသျဖင့္ ျပည္သူက စစ္တပ္ကုိ မုန္းတီးစိတ္ႀကီးလာေအာင္ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြအားလုံး မလုပ္မိဖုိ ့အတြက္ ရည္ရြယ္ရင္း ဒီစာကိုအဆုံးသတ္ခ်င္ပါတယ္။
ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္ႀကီး သာယာဝေျပာပါေစ။
No comments:
Post a Comment