ျပည္ပမွာ လူထုစည္းရုံးေရး လုပ္ၾကရေအာင္

လူ႔ေဘာင္သစ္ဒီမုိကရက္တစ္ပါတီ ႏွင့္ ျပည္ပအေျခစုိက္ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔မ်ားအားလုံးသုိ႔

က်ေနာ္အုိင္ဒီယာတခုေပၚလာပါတယ္။ ျပည္ပအေျခစုိက္အတိုက္အခံေတြအေနနဲ႔ အင္အားတျဖည္းျဖည္းႀကီးထြားမလာပဲ ဆုတ္ယုတ္ေနပါတယ္။ အင္အားမ်ားလာေအာင္လုပ္ခ်င္တဲ့ေစတနာနဲ႔အခုလုိေရးပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႔ေတြက ေခါင္းေဆာင္ေတြ စည္းရုံးေရးခရီးစဥ္ကုိ ထုိင္၊ မေလး၊ စကၤာပူ၊ ဂ်ပန္၊ ေတာင္ကုိရီးယား၊ ယူေအအီး ႏုိင္ငံေတြကုိ ဆင္းသင့္ပါတယ္။ ဒီႏုိင္ငံေတြမွာ ျမန္မာျပည္က ထြက္လာတဲ့လူေတြ သန္းနဲ႔ခ်ီေနပါၿပီ။ အဓိကစည္းရုံးေရးရဲ ႔ရည္ရြယ္ခ်က္က ျပည္ပအေျခစိုက္အဖြဲ႕ေတြကုိေထာက္ခံမႈရရွိေရး၊ အဖြဲ႔၀င္သစ္တုိးပြားလာေရးျဖစ္ပါတယ္။ စည္းရုံးေရးဆင္းရင္း တခါတည္း မန္ဘာရေအာင္စုေဆာင္းႏုိင္ပါတယ္။ ဒီလုိမ်ဳိးလႈပ္ရွားမႈကို ဘယ္သူမွ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ မလုပ္ေသးပါဘူး။ ဆႏၵျပပြဲလုပ္တာေလာက္နဲ႔ အလုပ္မျဖစ္ေတာ့ ဒီစည္းရုံးေရးခရီးစဥ္ကုိ အဖြဲ႔အားလုံးေပါင္းၿပီးေသာ္လည္းေကာင္း၊ တဖြဲ႔ျခင္းေသာ္လည္းေကာင္းလုပ္ႏုိင္ပါတယ္။ သိတ္ၿပီးေတာ့ အပန္းမႀကီးတဲ့လုပ္ငန္းစဥ္ျဖစ္ပါတယ္။

ဘာ့ေၾကာင့္ဒီလုိလုပ္ရသလဲဆုိရင္ ဒီအတုိင္း ကုိယ့္အဖြဲ႔ေတြအခ်င္းခ်င္း ေတြ႔ဆုံစကားေျပာ၊ ပြား၊ အာ ေနတာေလာက္က အလုပ္သိတ္မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ေတာ္လွန္ေရးမွာ စိတ္၀င္စားတဲ့လူသစ္ေတြရရွိေရးကို ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြကုိဦးစားေပးမဲ့အစား၊ တစိမ္းကုိ ဦးစားေပးရင္ ေအာင္ျမင္ႏုိင္ပါတယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ၊ အခိ်န္ယူၿပီး စည္းရုံးေရးခရီးစဥ္ကုိ ဆင္းၾကည့္ပါ။ မေအာင္ျမင္ႏုိင္စရာမရွိပါဘူး။ မဲ့ေဆာက္ပတ္၀န္းက်င္က အလုပ္သမားေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ေနမဲ့အစား ျဖန္႔က်က္ၿပီး အင္အားနဲ႔ ေထာက္ခံမႈရေအာင္လုပ္ၾကည့္ပါ။ မရေတာ့လည္း ကုိယ့္အတြက္ အက်ဳိးမယုတ္ပါဘူး။

ဒီေန႔အခ်ိန္ထိ တပ္ေပါင္းစုအဖြဲ႔ႀကီးေတြ စည္းရုံးေရးခရီးစဥ္၊ တရားပြဲေတြကုိ ထုိင္း၊ မေလး၊ စလုံး၊ ဂ်ပန္၊ ေတာင္ကုိရီးယား၊ ယူေအအီးႏုိင္ငံေတြမွာ မလုပ္ေသးတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ဒီလုိအုိင္ဒီယာေပၚလာတာျဖစ္ပါတယ္။

မဲ့ေဆာက္ကေနရုန္းထြက္ၾကပါ။ တကယ္ျဖစ္ခ်င္တကယ္လုပ္ရင္ အဟုတ္ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ျပည္ပအတုိက္အခံဆုိတာ ျပည္ပမွာရွိတဲ့ ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ ႔ေထာက္ခံမႈ၊ အားေပးမႈ ရေအာင္လုံး၀ယူသင့္ပါတယ္။ အဖြဲ႔၀င္သစ္ျဖစ္ဖုိ႔အတြက္ ဌာနခ်ဳပ္ရုံးေတြကုိလာစရာမလုိပါဘူး။ ကုိယ္ေနတဲ့ေနရာကေန လုပ္ႏုိင္ေအာင္ ဌာနခ်ဳပ္ေတြမွာ Plan နဲ႔ Resource ရွိရင္ လုံေလာက္ပါၿပီ။ ျပည္ပမွာေနတဲ့ ျမန္မာေတြအားလုံးဟာ စစ္အစုိးရကုိ လုံး၀ျဖဳတ္ခ်ဖုိ႔ဆႏၵရွိေနလုိ႔ ဒီစာကုိေရးပါတယ္။ စည္းရုံးေရးခရီးစဥ္ကုိ ၀ုိင္းၿပီးပ့ံပုိးကူညီဖုိ႔ ျမန္မာေတြလုပ္ၾကမွာပါ။ လူထုနဲ႔ မကင္းကြာၾကပါနဲ႔။

ဒီလုိမ်ဳိးစည္းလုံးတာကုိ ခဏခဏေတြ႔ခ်င္တယ္...လုပ္ၾကစမ္းပါဗ်ာ...။

ဒီလုိမ်ဳိးစည္းလုံးတာကုိ 

ခဏခဏေတြ႔ခ်င္တယ္...လုပ္ၾကစမ္းပါဗ်ာ...။ 

ဟန္ေဆာင္တာ မေကာင္းဘူး။ မေက်နပ္ရင္ 

ေပၚတင္ထုိးပစ္။

From Dr Naing Aung's face book

Australian Burmese Community Journal ထုတ္ေ၀ျခင္း

Perth မွာ လူမ်ဳိးေပါင္းစုံရွိတယ္။ တရုတ္၊ ကုလား၊ အာရွသား၊ အျဖဴ၊ အမဲ အေရာင္အေသြးေတာ္ေတာ္စုံတယ္။ ဗီယမ္နမ္လူမ်ဳိးေတြဆုိရင္ သူတုိ႔ရဲ ႔ကုိယ္ပုိင္သတင္းစာ သုံးေလးခုရွိတယ္။ တႏုိင္ငံလုံးကုိျဖန္႔တယ္။ တရုတ္လူမ်ိဳးေတြလည္း ႏွစ္ေစာင္ေလာက္ရွိတယ္။ ကုလားေတြမွာလည္းကုိယ္ပုိင္ သတင္းစာရွိတယ္။ ထူးျခားတာတခုက က်ေနာ္တုိ႔ရဲ ႔ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္လွပါေသာ၊ မ်ိဳးခ်စ္ျမန္မာေတြဟာ အရည္အခ်င္းရွိရွိ၊ ကုိယ္ပုိင္စာကုိ တန္ဖုိးထားရေကာင္းမွန္မသိ ဖာသိဖာသာေနၾကတယ္။ သတင္းစာေလး၊ ဂ်ာနယ္ေလးတခုေတာင္ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္မဖန္တီးႏုိင္ခဲ့ၾကပါဘူး။

၂၀၁၀-ခုႏွစ္ ေဖဖ၀ါရီလ ထုတ္ဂ်ာနယ္ျဖစ္ပါတယ္။

Perth မွာ ျမန္မာေတြ အေျခခ်တာ လြန္ခဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေလာက္ကတတည္းကျဖစ္တယ္။ ၁၉၆၂-ခုႏွစ္မွာ ဦးေန၀င္းအာဏာသိမ္းေတာ့ ကျပားေတြ တေထာႀကီးထြက္လာၾကတယ္။ ကျပားေတြၿပီးေတာ့ ၉၁-ခုႏွစ္ပတ္၀န္းက်င္ေလာက္မွာ 917 ဗီဇာနဲ႔ ျမန္မာျပည္က ႏုိင္ငံေရးမလုပ္ေသာ ႏုိင္ငံေရးဒုကၡသည္မ်ား ျပည္တြင္းကေနတုိက္ရိုက္ေအာ္စီကုိ ထြက္လာၾကတယ္။ နည္းတာမဟုတ္ဘူး။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ဳိးနဲ ႔ေရာက္တက္သူေတြလည္း အမ်ားႀကီး။

၈၈-ေနာက္ပုိင္းမွာ ႏုိင္ငံေရးဒုကၡသည္ေတြ ေရာက္တာဆုိ၊ ဒီေန႔အထိ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေလာက္ရွိေနၿပီ။ ျမန္မာေတြ Perth မွာတင္ပင္ သုံးေသာင္းနီးပါးေလာက္ ခန္႔မွန္းေျခရွိတယ္။ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ လူဦးေရမွာ ကုိယ္ပုိင္သတင္းစာ တစ္ေစာင္တစ္ေလေတာင္မရွိတာ ေတာ္ေတာ္အ့ံၾသဖုိ႔ေကာင္းတယ္။ ေတြးၾကည့္ရင္ ေအာ္စီက ျမန္မာေတြ ေတာ္ေတာ္ေစာက္သုံးမက်ဘူး။ ရွက္စရာအရမ္းေကာင္းတယ္။ ဗီယမ္နမ္၊ တရုတ္၊ ကုလား၊ အီတလီေတြကုိၾကည့္..သူတုိ႔ Community က ေတာ္ေတာ္ဖြံ ့ၿဖိဳးတုိးတက္တယ္။ ျမန္မာ ကြန္ျမဴနတီကေတာ့ တုိးတက္ဖုိ႔အတြက္ မရွိေတာ့သေလာက္ပဲ။

က်ေနာ့္ရည္ရြယ္ခ်က္က ျမန္မာကြန္ျမဴနတီအတြက္ သတင္းစာမဟုတ္ရင္ေတာင္၊ ဂ်ာနယ္ေလးတခုထုတ္မယ္ဆုိၿပီး စလုပ္ျဖစ္တယ္။ ဂ်ာနယ္နာမည္ကုိ Australian Burmese Community Journal လုိ႔ကုိယ့္ကုိယ္ေပးတယ္။ ၂၀၀၉-ခုႏွစ္ ေဖဖ၀ါရီလမွာ ထိုင္းကုိသြားလည္တယ္။ မျပန္ခင္မွာ ကုိစုိးဟန္ (NLD) နဲ႔ မဲ့ေဆာက္မွာ ေတြ႔ဆုံၿပီး ေအာ္စီမွာ ျမန္မာေတြအတြက္ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ထုတ္ဖုိ႔အတြက္ အၾကမ္းဖ်င္းသေဘာတူခဲ့တယ္။ အရက္၀ုိင္းမွာ စကားေျပာၾကရင္း ဒီအုိင္ဒီယာကုိေပၚလာျဖစ္ပါတယ္။ ကုိစုိးဟန္ဆုိတာကလည္း Mizzima မွာ သဇင္နီ (သုိ႔) ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဆုိၿပီး ေဆာင္ပါးေတြေရးေနတာေတာ္ေတာ္မ်ားေနၿပီ။ ေနာက္ၿပီး မင္းဟန္၊ ေရႊအိမ္စည္၊ မင္းေဆြသစ္ စတဲ့နာမည္ေတြစာေရးေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ပါ။ သူနဲ႔ေတြၿပီး ဂ်ာနယ္ကုိ မျဖစ္မေနထုတ္ၾကမယ္ေပါ့။

ထုိင္းကေန ေအာ္စီကိုျပန္လာၿပီး ၅ လပုိင္းမွာ ဂ်ာနယ္စထုတ္ဖုိ႔အတြက္ စတင္စုံစမ္းပါေတာ့တယ္။ တရား၀င္ထုတ္ႏုိင္ေရးအတြက္ Australain Press ကုိေမးတယ္။ သူကေတာ့ ေအာ္စီသတင္းသမဂၢပါ။ သတုိ႔ကေျပာတာက ေအာ္စီမွာ စာနယ္ဇင္းလြတ္လပ္ခြင့္ရွိတယ္။ ႀကိဳက္တဲ့စာေစာင္ထုတ္၊ ထုတ္ေ၀သူရဲ ႔နာမည္အတိအက်၊ ဆြက္သြယ္ရန္ပါရင္ ရတယ္ေပါ့။ အုိေကၿပီ...။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ Business Registration ကုိ Australin Burmese Community Journal နာမည္နဲ႔တရား၀င္မွတ္ပုံတင္တယ္။ တစ္ပတ္အတြင္းအိမ္ကုိ အသိအမွတ္ျပဳေၾကာင္း ေအာ္စီအစိုးရက အေၾကာင္းျပန္တယ္။ လက္မွတ္ရတယ္။ အစုိးရက အသိအမွတ္ျပဳပီးဆုိေတာ့ ဂ်ာနယ္ထုတ္ေ၀ဖုိ႔အတြက္ အယ္ဒီတာ၊ ဒီဇုိင္နာ၊ စာစီစာရိုက္ကို ကုိစုိးဟန္က သူ႔နည္းသူ႔ဟန္နဲ႔ ရွာတယ္။ သူ႔ဘက္ကလည္းအဆင္ေျပတယ္။ လစာ၊ ေငြေၾကးကုိ ဘယ္သူမွ အဓိကမထားၾကဘူး။ ေအာ္စီမွာဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ေပၚထြန္းေရးကို အဓိကအာရုံစိတ္တယ္။ က်ေနာ့္ဘက္ကလည္း လုိအပ္တဲ့ေငြေၾကးကုိရွာရတယ္၊ သတင္းကိုလုိက္ရတယ္။ ကုိသီဟေရႊ (ABSDF) က လုိအပ္တာကို ၀ုိင္းၿပီးအႀကံေပး၊ ကူညီေပးရွာတယ္။

က်ေနာ္ West Australian Newspaper စက္ရုံကုိေရာက္တုံးက အမွတ္တရ

အဓိကျပသာနာက Off Set တင္တဲ့ျပသာနာပဲ။ ပရင့္တာစက္ရုံေတြကုိ လုိက္ၿပီးစုံစမ္းတာ အနည္းဆုံး ေစာင္ေရ ၁၀၀၀ ကုိ ေဒၚလ ၂၀၀၀ ဆုိတာခ်ည္းပဲ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ West Australian Newsစaper ကုိ ပရင့္လုပ္တဲ့ Company က အသက္သာဆုံးျဖစ္ေနေတာ့ သူ႔ဆီမွာပဲ ထုတ္ဖုိ႔ဆုံးျဖတ္တယ္။ Production Manager နဲ႔ေတြ႔ၿပီး ေစ်းအသက္သာဆုံးျဖစ္ေအာင္ညွိတယ္။ Quality ကုိစဥ္းစားၿပီးဆုံးျဖတ္တယ္။ အထူးအပါး..ကာလာဘယ္ႏွစ္ခုေပါ့။ ဒါလဲၿပီးေရာ ဂ်ာနယ္ကုိ ေစာင္ေရ ငါးေထာင္ စတင္ထုတ္ျဖစ္တယ္။ ကုန္က်စရိတ္ ေဒၚလာ ၃၀၀၀ နီးပါးကုန္တယ္။ အားလုံးကို အခမဲ့ျဖန္႔တယ္။ တျပားမွ ျပန္မရဘူး။ ေၾကာ္ျငာခလည္းမရဘူး။ အစုိးရ၀န္ႀကီးႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ခ်ီးက်ဴးေၾကာင္းစာေရးေပးပါတယ္။ ဂ်ာနယ္ျဖန္႔ေတာ့လည္းကိုယ္ပဲ၊ သတင္းလုိက္ေတာ့လည္းကိုယ္ပဲ၊ ထုတ္ေ၀သူလည္းကုိယ္ပဲ၊ ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းၿပီး ေခါင္းစားလည္းဆုိတာ စဥ္းစားၾကည့္။ ၿပီးေတာ့ ေငြ။ ကုန္သလားေတာ့မေမးနဲ႔။

ဂ်ာနယ္ထြက္ထြက္ခ်င္း၊ အိမ္ကုိ Australian... ရဲ ...လာၿပီးစစ္တယ္္။ ဘုန္းေက်ာ္ဆုိတာမင္းလာေပါ့။ အိမ္လိပ္စာ၊ ဖုန္းနံပါတ္ မွတ္ၿပီးျပန္သြားတယ္။ ေအာ္စီမွာ စာေစာင္ထုတ္ရတာ အရမ္းလြတ္လပ္တယ္။ ႀကိဳက္တာသာေရး ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ေအာ္ဆဲလည္းဘာမွမျဖစ္ဘူး။

လုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္ကုိ ျဖစ္ေအာင္လုပ္တယ္။ ေငြကုန္ရင္ကုန္ပါေစ။ ကုိယ့္သမုိင္းပဲ။ ဂ်ာနယ္ထြက္လာေတာ့ ဂ်ာနယ္ျမင္တာနဲ႔ပင္ ေငြကုန္ရက်ဳိး၊ ပင္ပန္းရက်ဳိးနပ္ၿပီ။

တစ္ေစာင္ထုတ္ၿပီးေတာ့ ရင္းထားတဲ့ေငြလုံး၀ျပန္မရဘူး။ ကုိယ္ထင္ထားသေလာက္ ပရိသတ္က စာဖတ္တာမဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ခ်ီးက်ဴးအားေပးပါတယ္။ ဖုန္းဆက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေငြျပန္မရေတာ့ ေနာက္ဆုံး ဒုတိယစာေစာင္ထုတ္ဖုိ႔အတြက္ ေနာက္ၾကတယ္။ ဂ်ာနယ္ကုိ တလတစ္ႀကိမ္ထုတ္ဖုိ႔လုပ္ထားတာ။

ေစ်းေပါေပါနဲ႔ ဘယ္လုိထုတ္ရင္ ေကာင္းမလဲဆုိတာကုိ စဥ္းစားတယ္။ Research လုပ္တယ္။ ေမးတယ္။ ေအာ္စီမွာ Off Set တင္ဖို႔အတြက္ ဘယ္လုိမွ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူးဆုိတာသိတယ္။ ညဖက္ေတြေတာင္အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ ကုိယ္လုပ္ထားတဲ့အလုပ္တခုကုိ ဒီအတုိင္းေတာ့မရပ္ခ်င္ဘူး။ ရတဲ့နည္းနဲ႔ ျဖစ္သလုိခ်မယ္ ဆုိၿပီး ေလယ်ာဥ္လက္မွတ္၀ယ္တယ္။ တစ္ပတ္အတြင္း မေလးရွားကုိ ထြက္ခဲ့တယ္။ ကြာလာလမ္ပူကုိ။ ပီနန္ေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ေတြနဲ႔ မသြားခင္ခ်ိတ္တယ္။ မေလးမွာ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ လမ္းသစ္ဂ်ာနယ္နဲ႔ေတြ႔ဖုိ႔စုံစမ္းတယ္။ လမ္းသစ္ဂ်ာနယ္က မေလးမွာ ပထမဦးဆုံးဂ်ာနယ္စထုတ္တာ။ ထုတ္ေ၀သူနဲ႔အခ်ိတ္အဆက္ရတယ္။

ကြာလာလမ္ပူေရာက္ေတာ့ ပီးနန္ေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ ဦး၀ိစိတၱ၊ လမ္းသစ္ဂ်ာနယ္က ထုတ္ေ၀သူက ေလဆိပ္မွာလာႀကိဳတယ္။ သုံးရက္အတြက္ၿပီးေအာင္္လုပ္ဖုိ႔အတြက္ ေအာ္စီကေန အခ်ိန္ဇယားဆြဲသြားခဲ့ေပမဲ့ မေလးေရာက္ေတာ့ ထင္သလုိျဖစ္မလာျပန္ဘူး။ ေလယ်ာဥ္လက္မွတ္က သုံးရက္ပဲအခ်ိန္ရတယ္။ KL မွာရွိတဲ့ ေအာ့ဆက္ေတြကုိ ေလွ်ာက္သြားတယ္။ ေမးတယ္။ ပီနန္ေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ေတြကပဲ အစစအရာရာအားလုံးကူညီေပးတယ္။ ေက်းဇူးႀကီးမားလွေၾကာင္းပါ။

ထုိင္းမွာရွိတဲ့ အယ္ဒီတာ၊ ဒီဇုိင္နာေတြကုိ တယ္လီဖုန္းနဲ႔ခ်ိန္းၿပီး ေနာက္ဆုံးဖုိင္နယ္ကုိ အီးေမးနဲ႔ပုိ႔ခုိင္းရတယ္။ ေစာင္ေရ ၁၀၀၀ ကုိမေလးမွာ ေအာ့ဆက္တင္တယ္။ ေအာ္စီနဲ႔စာရင္ ေစ်းအရမ္းေပၚတယ္။ ရင္းဂစ္ ၂၀၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ပဲကုန္တယ္။ က်ေနာ့္အုိင္ဒီယာက မေလးမွာ က်ေနာ္တုိ႔ဂ်ာနယ္ကုိ ေအာ့ဆက္တင္မယ္။ ၿပီးရင္ စာတုိက္ကေနပုိ႔ခုိင္းမယ္။ ေအာ္စီမွာျဖန္႔ေပါ့။ ဟုိေရာက္ေတာ့စာတုိက္ပုိ႔ခကလည္း ေစ်းႀကီးတယ္။ တစ္ေယာက္တည္းဆုိရင္ ဘယ္လုိမွ လုပ္လုိ႔မရမွန္းသိတယ္။ ပီနန္ဆရာေတာ္ေတြက သူတုိ႔လည္းစိတ္၀င္စားတယ္။ ေပါင္းၿပီးခ်မယ္ဆုိၿပီး သုံးေယာက္ေပါင္းဖုိ႔သေဘာတူခဲ့တယ္။ ရႏုိင္မဲ့ေငြ၊ ကုန္က်မဲ့ေငြေတြကုိ အၾကမ္းဖ်င္း ဆရာေတာ္ေတြနဲ႔သေဘာတူတယ္။

ဒီမွာတင္ေလယ်ာဥ္လက္မွတ္အသစ္ျပန္၀ယ္ရတယ္။ ေနာက္ထပ္တစ္ပတ္ေလာက္ KL မွာေသာင္တင္တယ္။ အခ်ိန္ရေတာ့ KL ကေန ပီနန္ကုိ ဆရာေတာ္ႀကီးနဲ႔ေတြ႔ဖုိ႔သြားတယ္။ ဖူးျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးဆူတာကုိလည္း မခ်ိမဆ့ံခံခဲ့ရတယ္။

ပီနန္ကအျပန္မွာ ဂ်ာနယ္က အဆင္သင့္ထုတ္ပီးၿပီ။ တခ်ဳိ ႔တ၀က္ကုိက်ေနာ္ထုတ္ပုိးတယ္။ အမ်ားစုကုိ KL မွာေရာင္းဖုိ႔ လုပ္ခဲ့တယ္။ Kl မွာမထင္မွတ္ပဲ က်ေနာ္တုိ႔ဂ်ာနယ္ေအာင္ျမင္သြားတယ္။ လူေတြစိတ္၀င္စားတယ္။ က်ေနာ္ေအာ္စီကုိ ေအာင္ျမင္စြာနဲ႔ပဲ ျပန္ဖုိ႔လုပ္ေတာ့ PM နဲ႔ AM မွားေတာ့ ေလယ်ာဥ္လြတ္သြားျပန္ေရာ။ ေနာက္တစ္ေခါက္ေလယ်ာဥ္လက္မွတ္ကို ေန႔တြင္းခ်င္းရေအာင္ျပန္၀ယ္ရတယ္။ ေအာ္စီမွာလည္း က်ေနာ့္အလုပ္ကုိ ပစ္မထားခ်င္ဘူး။ ေက်ာင္းကလည္းတစ္ဖက္နဲ႔။ ခေလးကလည္း လသားအရြယ္ေလးနဲ႔ဆုိေတာ့ KL မွာေနရတာ စိတ္မေျဖာင့္ဘူး။

ေအာ္စီကုိေရာက္ေတာ့ ကုိယ္လုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္ကုိျဖစ္ေအာင္လုပ္ႏုိင္ခဲ့တာကုိ ပီတိျဖစ္မိတယ္။ KL မွာ ဂ်ာနယ္ကုိ လူေတြကလည္း စိတ္၀င္စားတယ္ဆုိေတာ့ ေနာက္ထပ္သုံးေလေစာင္ဆက္တုိက္ထုတ္ျဖစ္တယ္။ ေအာ္စီက ေၾကာ္ျငာ္ေတြလည္း အမ်ားႀကီးလိမ့္၀င္လာတယ္။ ကုိယ့္ဘက္က ေငြအရင္းသိတ္မစုိက္ရေတာ့ဘူး။

ေနာက္ဆုံးအေၾကာင္းအမ်ဳိးအမ်ဳိးေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္တစ္ေစာင္ရပ္သြားျပန္ေရာ။ က်ေနာ္ အခ်ိန္ယူစဥ္စားၿပီးမွ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကုိ ရဲရဲခ်ခဲ့တယ္။ ဒါကေတာ့ ဂ်ာနယ္ကုိ မေလးမွာေရာ၊ ေအာ္စီမွာပါ ဆက္ထုတ္ႏုိင္ဖုိ႔ကုိ Franchise လုပ္တယ္။ တခ်ဳိ ႔တ၀က္ကုိ ေအာ္စီကုိပုိ႔၊ ေအာ္စီကရတဲ့ေၾကာ္ျငာေတြကုိ သူတုိ႔ယူ၊ က်ေနာ္ကေတာ့ စာေရးမယ္၊ ျဖန္႔ခ်ီေရးလုပ္ေပးမယ္၊ တာ၀န္ခံေပးမယ္။ လုိအပ္တဲ့ Bank Account ကုိ Francise လုပ္ခ်င္တဲ့သူကုိေပးတယ္။ သူကမေလးမွာဆက္ၿပီး Australian Burmese Community Journal ကိုဆက္ထုတ္ေပါ့။ က်ေနာ့္ဘက္ကလည္း ကုိယ့္ဂ်ာနယ္နာမည္မေသတာကိုလုိခ်င္တယ္။ ေငြေတာ့လုိခ်င္တာေပါ့။ မရလည္းဘာမွမျဖစ္ဘူး။ တာ၀န္ခံထုတ္တဲ့မေလးက လူကလည္း သေဘာတူတယ္။ ေနာက္ဆုံးအားလုံးျပန္ၿပီး အဆင္ေျပသြားတယ္။ ထုိင္းမွာ အယ္ဒီတာ၊ ဒီဇုိင္နာ၊ စာစီစာရုိက္ကုိ သူ႔ဟာသူဆက္ဆံတယ္။ ကံေကာင္းတယ္လုိ႔ေျပာရမလားမသိဘူး....ဂ်ာနယ္က မေလးမွာ စထုတ္ထုတ္ျခင္း ေအာင္ျမင္တဲ့ဂ်ာနယ္၊ လူေတြစိတ္၀င္စားတဲ့ဂ်ာနယ္၊ တန္ဖုိးရွိတဲ့ဂ်ာနယ္ျဖစ္တယ္လုိ႔ ပရိသတ္ကေရာ၊ တျခားဂ်ာနယ္ေတြကပါ ထင္ေၾကးေပးၾကပါတယ္။ က်ေနာ္ ေငြကုန္၊ လူပင္ပန္းရက်ဳိးနပ္ပါၿပီ။ ဒီေနရာမွာ အထူးေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းမွတ္တမ္းတင္ခ်င္တဲ့သူေတြကေတာ့...

ထုတ္ေ၀သူ ကုိေက်ာ္၀င္း (လမ္းသစ္ဂ်ာနယ္)
ဆရာေတာ္ဦး၀ိစိတၱ (ပီနန္)
ကုိျမတ္မင္းေသြး (KL)
ကုိ၀င္းျမင့္ (ပီနန္)
ကိုစုိးဟန္ (အယ္ဒီတာ)
ကုိေဇာ္ေဇာ္ (ဒီဇုိင္နာ)
ကုိေအာင္ထက္ (ဒီဇုိင္နာ)
မေမ
ကုိေက်ာ္ေက်ာ္
ကုိသီဟေရႊ
က်ေနာ့္မိန္းမ
ကိုမ်ဳိးကို (KL)

တခ်ဳိ ႔နာမည္ေတြေမ့ေနလုိ႔ မပါခဲ့ရင္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဒီလူေတြဟာ ေအာ္စီမွာ တခါမွမရွိခဲ့တဲ့ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးခဲ့တဲ့အတြက္ အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒိအတြက္ က်ေနာ္ ေဒၚလာ တစ္ေသာင္းနီးပါး လွဴလုိက္ရပါတယ္။ ဂ်ာနယ္ေရရွည္ရပ္တည္ႏုိင္ဖုိ႔ က်ေနာ္ ေအာ္စီကျမန္မာေတြရဲ ႔အားေပးမႈ၊ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈကုိ အရမ္းအလုိရွိေနပါတယ္။


ီ

ေဟတီႏုိင္ငံကုိ ကူညီၾကပါ...။ ကုိေဇာ္မုိးေက်ာ္ ဂ်ီေတာ့မွ မွ တဆင့္....

ေဟတီႏုိင္ငံကုိ ကူညီၾကပါ...။ ကုိေဇာ္မုိးေက်ာ္ ဂ်ီေတာ့မွ မွ တဆင့္....

မုိင္းသင္တန္း ၆-လ

မုိင္းသင္တန္း ၆-လ

သင္တန္းကုိ Perth က TAFE လုိ႔ေခၚတဲ့ ေက်ာင္းမွာတက္တယ္။ ၀င္ခြင့္ကုိ အဂၤလိပ္စာ အဆင့္ ၃ ေလာက္ရရင္တက္လို႔ရတယ္။ က်ေနာ့္မွာ Certificate III in Community Management လက္မွတ္ရွိတယ္။ ထုိင္းမွာေနတုံးက ၾသစီကေန အေ၀းသင္တက္လာတဲ့လက္မွတ္ပါ။ ဒီဟာကုိျပေတာ့ ဘာမွစစ္စရာမလုိေတာ့ဘူး။ တခါတည္း၀င္ခြင့္ရတယ္။ ေက်ာင္း၀င္ေၾကးကုိ ေဒၚလာ ၄၉၀ ေလာက္ေပးရတယ္။

Kargoolie Gold Mine ကုိေလယ်ာဥ္ေပၚကအခုလုိေတြ႔ရတယ္။ မုိင္းေပၚကိုေလယ်ာဥ္ျဖတ္ေမာင္းလုိ႔မရဘူး။ ဆြဲအားရွိေနတယ္။ 

သင္တန္းမွာ အျဖဴေတြကအမ်ားစု။ ကြန္ျပဴတာပညာရွင္ကုလားတစ္ေကာင္ပါတယ္။ သူက ကြန္ျပဴတာနဲ႔ လုပ္စားတာ လစာနည္းလုိ႔ဆုိၿပီး သင္တန္းလာတက္တယ္။ ၾသစီမွာႀကီးတဲ့ ဗီယမ္နမ္မတစ္ေယာက္ပါတယ္။ သူက Business နဲ႔ Double Degree ကုိၾသစီမွာ ပီးတယ္။ ဘြဲ႔ရၿပီးအလုပ္မရေတာ့ မုိင္းကုိသြားဖုိ႔လုပ္တယ္။ တရုတ္တစ္ေကာင္ပါတယ္။ ဖာလြန္းေခါင္း အဖြဲ႔က။ ႏုိင္ငံေရးသမား။ က်ေနာ္နဲ႔သူက အရမ္းခင္သြားတယ္။ သူကလည္း ေငြရရင္ ဘာမဆုိလုပ္မယ္ဆုိၿပီး သင္တန္းကုိလာတယ္။ အေမရိကန္ႏုိင္ငံကေန ဒီသင္တန္းကုိ တက္ဖုိ႔ အမဲတစ္ေကာင္ပါတယ္။ ဗလကနည္းတာမဟုတ္ဘူး။ ငပ်င္း၊ ေစာက္စားကလည္းအရမ္းႀကီးတယ္။ က်ေနာ္စားတဲ့ထမင္းကို အရွက္မရွိေတာင္းစားတယ္။ ငပိရည္လည္းစားတယ္။ ေတာ္ေတာ္အရွက္မကင္းတဲ့ ေကာင္လုိ႔က်ေနာ္ေျပာတယ္။ ထမင္းစားခ်ိန္ဆုိရင္ သူ႔နားမွာထမင္းမစားရဲဘူး။ ကုိယ္ေတာင္ဗုိက္မျပည့္ ေသးဘူး၊ ဒီေကာင္၀ါးတာနဲ႔ကုန္တယ္။ က်ေနာ္လည္းအားနာလုိ႔ဘာမွမေျပာမိပါဘူး။

သင္တန္းဆရာေတြက အနည္းဆုံးမိုင္းမွာ ႏွစ္ေပါင္းသုံးဆယ္ေလာက္ လုပ္ခဲ့တဲ့ ပညာရွင္ေတြျဖစ္တယ္။ သင္တန္းသားအေယာက္ ငါးဆယ္ေလာက္ရွိတယ္။ ငါးေယာက္ေလာက္က အာရွသားေတြပါ။ သင္တန္းကုိ မနက္ ၈-နာရီခြဲကေန ညေန ငါးနာရီထိသင္တယ္။ ဘာသာရပ္ေတြက Geology၊ Mining Safety ၊4Wheel Driving and Maintainence ၊ Survey ၊ Underground Mining၊  GPS operation ၊ Mining Software ေတြသင္ရတယ္။ ဒါေတြအျပင္ ေျမႀကီးေအာက္မွာရွိတဲ့ ေက်ာက္ေတြ၊ အခ်က္အလက္ေတြကုိ ေခတ္မီွစက္ႀကီးေတြနဲ႔ အခ်က္အလက္ေကာက္ယူနည္းလည္းပါတယ္။ Pit Tech ျဖစ္ဖုိ႔အတြက္ သင္ရတယ္။ Field Tech၊  Underground Tech၊  Core Tech အျဖစ္လုပ္ႏုိင္ဖုိ႔ လုိအပ္တာသင္ရတယ္။ Senior First Aid သင္ရတယ္။ သင္တန္းကို ေတာထဲမွာ လုပ္ရတာမ်ားတယ္။ မုိင္းမွာ လက္ေတြ႔သင္ရတယ္။ ေနပူထဲမွာ၊ မုိးရြာထဲမွာ သင္ရတယ္။ စစ္သင္တန္းလုိပဲ။ သင္တန္းၿပီးရင္ေတာ့ မုိင္းမွာ အလုပ္သင္ ႏွစ္ပတ္ကုိ အခမဲ့လုပ္ေပးရတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔အလုပ္ရၿပီ။ အလုပ္မရရင္ ေက်ာင္းကရွာေပးတယ္။ ေက်ာင္းသား ၉၉ ရာခုိင္ႏႈံးက အလုပ္ရတယ္။ တစ္ေယာက္ေလာက္ကေတာ့ ငပ်င္းမုိ႔လုိ႔ မရဘူး။ 

အလုပ္သြားရပီ

ေတာထဲက လုပ္ငန္းခြင္တေနရာ

အလုပ္ရေတာ့ မုိင္းကုိသြားရၿပီ။ မနက္အေစာႀကီး Perth ရဲ ႔ ျပည္တြင္း ေလဆိပ္ကိုသြားတယ္။ ေလယ်ာဥ္လက္မွတ္ ထုတ္ေပး တဲ့စက္မွာ ကုိယ့္ရဲ ႔နာမည္နဲ႔ေမြးသကၠရာဇ္ ရုိက္ထည့္ လိုက္တာနဲ႔ ေလယ်ာဥ္ လက္မွတ္ရပီ။ ဒီေလယ်ာဥ္နဲ႔ Karlgoolie ကုိ ႏွစ္နာရီေလာက္စီးရတယ္။ Kargoolie ကေန၊ ကုိယ္လုပ္မဲ့မုိင္း ေနရာကို လူ ၈-ေယာက္ေလာက္ဆန္႔တဲ့ ေလယ်ာဥ္ေလးနဲ႔ ႏွစ္နာရီေလာက္စီးရတယ္။ ေလယ်ာဥ္က ေသးေတာ့ ေလတုိက္ရင္ ျပဳတ္က်မတက္ပဲ။ အရမ္းေၾကာက္စရာ ေကာင္းတယ္။ ကုိယ္လုပ္မဲ့ မုိင္းမွာ ကုိယ္ပုိင္ေလယ်ာဥ္ကြင္း ရွိတယ္။ ကိုယ္ပုိင္ေလယ်ာဥ္ရွိတယ္။ ကုိယ္ပုိင္ ဆားငန္ေရကုိ ေရခ်ဳိျဖစ္ေအာင္လုပ္တဲ့စက္ရွိတယ္။ ေရခ်ဳိမရွိေတာ့ ဖန္တီးယူ ရတယ္။ ဆယ္တလုိက္ဖုန္း၊ ဆယ္တလုိက္ အင္တာနက္ ရွိတယ္။ 

အစားအေသာက္ကုိႀကိဳက္သေလာက္စားလုိ႔ရတယ္။ ခ်က္စရာမလုိဘူး။ စားဖုိမႈး ေလးေယာက္ ေလာက္ရွိတယ္။ ကုိယ္အိပ္မဲ့အိပ္ယာကုိ ေလွ်ာ္ေပးမဲ့လူ၊ အခန္းသန္႔ရွင္းေရးလုပ္ ေပးမဲ့လူရွိတယ္။ ကုိယ့္အလုပ္က Field Tech ဆုိေတာ့ ေတာထဲကုိ မနက္ ၆ နာရီကေန ညေန ၆ နာရီထိ Landcrusier 4Wheel နဲ႔အေရာက္သြားေရးပဲ။ တစီးမွာ ႏွစ္ေယာက္ပါတယ္။ ကားထဲမွာ ဆပ္တလုိက္တယ္လီဖုန္း၊ အေရးေပၚေခၚတဲ့စက္တလုံး၊ ဆက္သြယ္ေရးကားေျပာစက္၊ ေရခဲေသတၱာေသးေသးေလးတစ္ခု၊ ထမင္းဘူး၊ ေရဘူး၊ First Aid Box ပါတယ္။ သဲနစ္ရင္တူးဖုိ႔ သဲတူးတဲ့ပစၥည္းအစုံပါတယ္။ အေရးေပၚဒုကၡေရာက္ရင္ အေရးေပၚခလုတ္ကုိ နိပ္တာနဲ႔ ရဟတ္ယာဥ္က အလုိအေလာက္ေရာက္ပီးသားပဲ။ သဲကႏၱာထဲေရာက္ရင္ လမ္းမရွိဘူး။ GPS ေျမပုံ၊ ကြန္းပက္စ္ကုိသုံးတက္မွ ခရီးတြင္တယ္။ ဒါကုိေက်ာင္းမွာသင္ေပးတယ္။ အလုပ္ခန္႔တဲ့ Company နာမည္က Anglogold လုိ႔ေခၚတယ္။ ကမၻာေပၚက ေရႊရွာတဲ့ Company ေတြအထဲမွာ အႀကီးဆုံးပဲ။

ဆက္ရန္-

ပုဂၢလိကပုိင္ျပဳလုပ္မည္

ဗုိလ္ခ်ဳပ္မႈးႀကီးသန္းေရႊ၏ ဇနီး၊ သမီးမ်ားအား 

ပုဂၢလကပုိင္ျပဳလုပ္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း 

ေနျပည္ေတာ္သတင္းရပ္ကြက္မွထြက္ရွိသည္။ 

က်ေနာ္ႏွင့္ မုိင္း (၂)

ေၾသာ္စီက မုိင္းကုိသြားဖုိ႔အတြက္ ဘယ္လိုသြားရင္ေကာင္းမလဲ..ဆုိတာ က်ေနာ္စုံစမ္းတယ္။ စစ္သားသားသမီးဘ၀တုံးကလည္း အခက္အခဲေတြနဲ႔ႀကဳံရတယ္။ သူပုန္လုပ္ေတာ့လည္းေတြ႔ရတယ္။ ဒီဘ၀ေတြက က်ေနာ့္ကို ၀ါသနာပါေအာင္ ဖန္တီးေပးလုိက္သလုိပဲ။ က်ေနာ္ ေတာထဲမွာ အပင္ေတြ၊ အေကာင္ေတြနဲ႔ေနရတာေပ်ာ္တယ္။ ျဖစ္သလုိစားေသာက္ေနထုိင္ရတာကို အရမ္းဖီလင္လာတယ္။ အရင္ဘ၀ႏွစ္ခုမွာ က်ေနာ္ျဖစ္သလုိေနတယ္။ ျဖစ္သလုိစားတယ္။ ေပါက္ကရလုပ္တယ္။ က်ေနာ္မမႈ႔ဘူး သိလား။ က်ေနာ္ ဘ၀ ဆုိတဲ့ အဓိပၸာယ္ကုိရွာတယ္။ ခ်မ္းသာတယ္....ဆင္းရဲတယ္...ဂုဏ္ရွိတာကုိရွာတယ္...။ ဘာလဲေပါ့။

ဒီလုိမ်ဳိး အေကြ႔အေကာက္မရွိ၊ အလိမ္အညာမရွိတဲ့ ဘ၀ကို က်ေနာ္ေတြ႔ခ်င္တယ္။ ပြင့္လင္းပါတယ္ဆုိတဲ့စကားကို က်ေနာ့္မိန္းမကိုေတာင္ဒီေန႔အထိ က်ေနာ္ေျပာတုံးပါ။ ပြင့္လင္းတာ ရွက္စရာမဟုတ္ဘူးေလ။

မိုင္းကုိ မသြားခင္က်ေနာ္ ရင္ခုန္တယ္။ မုိင္းက ရတဲ့လစာက နည္းတာမဟုတ္ဘူး။ စရိတ္ၿငိမ္း လစာကုိအသားတင္ရတယ္။ က်ေနာ္ပင္ပန္းရမွန္းမသိ အားတက္သေရာသြားခဲ့တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၀၀၇ က။  က်ေနာ္သဘာ၀တရားကိုခ်စ္တယ္။ အပင္ေတြကုိ အရမ္းခုံမင္တယ္။ ေျမႀကီး၊ သဲ၊ စတဲ့ သဘာ၀ေတြဟာ လုံး၀ ဟန္မေဆာင္ဘူးေလ။

ဒီလုိမ်ဳိး က်ေနာ့္ရဲ ႔စိတ္ထဲမွာ ရွိတယ္။ က်ေနာ္ ဒီက မုိင္းအေၾကာင္းအေသးစိတ္ေရးပါ့မယ္။

ဆက္ရန္-

က်က္သေရမရွိတဲ့မ်က္ႏွာနဲဲ႔... ေက်ာ္ဆန္း

 

က်က္သေရမရွိတဲ့မ်က္ႏွာနဲဲ႔... ေက်ာ္ဆန္း

ဂ်ပန္ေခတ္က ကင္ေပတုိင္ေတြလုိ ပုကြကြ၊ မ်က္ႏွာက ႏြားခ်ီးပုံလုိပဲ....

ဒီဘဲမ်က္ႏွာကုိျမင္လိုက္ရင္ ေဒါသေတြ အလိပ္လိုက္ထြက္တယ္။ 

ေတာက္.....မင္းတုိ႔ေကာင္ေတြ....မုိးေကာင္းတုံးရြာထားၾကေပါ့ကြာ။ 

မုိင္းႏွင့္က်ေနာ္....

စက္တင္ဘာသံဃာ့အေရးအခင္းမွာ က်ေနာ္ဒီေနရာမွာရွိေနပါတယ္...နာမည္က Great Victoria Desert လုိ႔ေခၚပါတယ္။ ႏွာေခါင္းေသြးလွ်ံေလာက္ေအာင္ပူပါတယ္။ က်ေနာ့္အေနာက္က ၿခံဳထဲမွာ သဲကႏၱာရဖြတ္ႀကီးတစ္ေကာင္ရွိတယ္။ သတိထားၿပီးၾကည့္ၾကည့္ပါ..။

က်ေနာ္အရင္ အလုပ္ကုိ ခဏျပန္သြားရေတာ့မယ္။ အရင္အလုပ္က ဘာလဲလုိ႔ေမးလိမ့္မယ္။

က်ေနာ္ Western Australia မွာ သူမ်ားေတြလုိႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ အင္ဂ်င္နီယာ၊ ဘူမိေဗဒ ပညာရွင္ေတြလုိ မဟုတ္ဘူး။ ၾသစီမွာ ဘြဲ ႔မရေသးဘူး။ ဒါေပမဲ့က်ေနာ္ ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြထဲက ပထမဆုံး Mining Exploration နဲ႔ ေျခာက္လသင္တန္း ကုိ Perth မွာၿပီးခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ အလုပ္ရတယ္။ ဒီသင္တန္းက ကမၻာေပၚမွာတခုတည္းေသာသင္တန္းျဖစ္တယ္။ ကမၻာေပၚမွာ ႀကိဳက္တဲ့ ႏုိင္ငံေမးၾကည့္ ၾသစီက မုိင္းကအရမ္းအဆင့္ျမင့္တယ္။ သူက ျမင့္ေတာ့ ဒီမွာသင္တဲ့သင္တန္းလည္းျမင့္ၿပီးသားပဲ။ မယုံမရွိနဲ႔။ သင္တန္းဆင္းဆင္းျခင္း တႏွစ္ကုိေဒၚလာ တစ္သိန္းနီးပါးက်ေနာ္ရတယ္။ အိမ္လခ၊ ခရီးစရိတ္ Company ကေပးတယ္။ အလုပ္ကို ေလယာဥ္နဲ႔သြားရတယ္။ က်ေနာ္အခုမႈးေနတယ္...သတိရတုံး .....တုိ႔ထားခဲ့တယ္...။ က်ေနာ္ ဒီအလုပ္ကုိ...အခု တစ္ႏွစ္ျပန္လုပ္မယ္။

ဆက္ရန္...။

ကန္ေတာ့ပါ၏

ၾကည္ညဳိစရာေကာင္းေသာ ဘဘဦးတင္ဦးအား အစဥ္ဦးၫႊတ္အေလးျပဳပါသည္။ ဘဘ က်န္းမာပါေစ။

ေတာင္းတဲ့ဆုေတာင္း...ျပည့္ေစေၾကာင္းဗ်ဳိ ႔.....။

စာေရးဆရာ အုပ္စုိးႏုိင္ရဲ ႔ ၉၉၉၉ သံခ်ပ္ထဲက အပိုင္းအစတခ်ဳိ ႔ေလးပါ....

ငါႏွင့္ငါသာ ႏႈိင္းစရာ
ငါသာ ငါထက္
မာန္မတက္နဲ႔
ငါမွ တပါး အျခားသူငွာ
ၾကည္သာေစေၾကာင္း
ေတာင္းတဲ့ဆုေတာင္း ျပည့္ေစေၾကာင္းဗ်ဳိ ႔....။
ေတာင္းတဲ့ဆုေတာင္း ျပည့္ေစေၾကာင္းဗ်ိဳ ႔.....။

သႀကၤန္နီးပါၿပီ...။ လူ႔ေဘာင္သစ္ရဲ ႔သံခ်ပ္ေလးထြက္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာ...။

မယားငယ္ထားတဲ့ျပသနာ.....

တခ်ဳိ ႔ျမန္မာေတြတစ္လင္တစ္မယားစနစ္ကုိ ႀကိဳက္တယ္။ တခ်ဳိ ႔ေတြက Multi ကုိလက္ခံတယ္။ လက္ခံတဲ့သူေတြကေတာ့ ေယာက်ာ္းေတြျဖစ္တယ္။ မိန္းမေတြက ေယာက်္ားငုတ္တုတ္နဲ႔ လင္အမ်ားႀကီးမယူၾကဘူး။ ေယာက်ာ္းေတြကသာ မိန္းမအမ်ားႀကီးယူၾကတယ္။ မယားႀကီး၊ မယားငယ္၊ မယားေထြး။

ဒီလုိယူတဲ့လင္ေတြဟာ ဆင္းရဲတဲ့ေယာက်္ားေတြမဟုတ္ၾကဘူး။ ေငြေၾကးအနည္းအက်င္းရွိသူ (သုိ႔) မ်ားမ်ားရွိသူ ေတြျဖစ္တယ္။ ဆင္းရတဲ့လူေတြ...ဒါမ်ဳိးမလုပ္ႏုိင္ဘူး...ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ သူတုိ႔ကဗိုက္ျပည့္ဖုိ႔ကုိ ဦးစားေပးရုန္းေနရလုိ႔ပဲ။ မယားအမ်ားႀကီးယူလို႔...သူ႔ကုိေျပာတဲ့.. ေ၀ါဟာရက သူေတာင္းစားထမင္း၀ရင္ -ီးေတာင္တယ္လုိ႔ေျပာတာဘဲ။ ဟဲ..အဆီအႏွစ္မ်ားမ်ားစားေတာ့ အားေတြပုိေနတဲ့သေဘာပါ။

မယားအမ်ားႀကီးယူတာ (သုိ႔) အငယ္အေႏွာင္းထားတာ...ဖာခ်တာ...ဒါေတြကုိ ေယာက်္ားေတြ မိန္းမရွိရက္သားနဲ႔ လုပ္ၾကတယ္။ ဒီလုိအေျခအေနကုိ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔...က်ေနာ္တုိ႔ယဥ္ေက်းမႈက ေဖာက္ျပန္တယ္၊ သစၥာမရွိဘူး၊ ႏွာဘူး၊ ေစာက္ရႈး စသျဖင့္ တံဆိပ္အမ်ဳိးမ်ဳိးကပ္တယ္။

ဒီေနရာမွာ ေဆြးေႏြးစရာရွိတာက သဘာ၀ Natural ဆုိတဲ့စကားလုံးပါပဲ။ သဘာ၀အတုိင္းျဖစ္ပ်က္လာတဲ့ အေျခအေနကုိ လူေတြက သဘာ၀အတုိင္းတုန္႔ျပန္မႈျပဳတယ္။ ဥပမာ ေန႔တုိင္းအမဲသားစားေတာ့ ၾကာရင္ ၿငီးေငြ႔တာပါပဲ။ ဘယ္သူမွ ေန႔တုိင္းဒါႀကီးပဲ မစားခ်င္ၾကဘူး။ အတင္းအဓမၼေန႔တုိင္းစားပါလုိ႔ ပတ္၀န္းက်င္၊ စည္းကမ္း၊ လူ႔ထုံးစံအစဥ္အလာေတြက ေျပာလာေတာ့ ေန႔တုိင္းစားမိပါတယ္။ ဒီလုိမ်ဳိးျဖစ္လာေတာ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ဟာ ထြက္ေပါက္ (သုိ႔) ဘ၀ကုိၿငီးေငြ႔လာတာေပါ့။ သူ႔ဦးေႏွာက္လည္း Fresh မျဖစ္ဘူး။ Freeze ျဖစ္တာမ်ားေတာ့ အုိင္ဒီယာအသစ္၊ အေတြးအေခၚသစ္ေတြမထြက္ႏုိင္ပဲ....စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ ပညာေရးစတဲ့ေနရာေတြမွာ လုံး၀ခ်ဳိ ႔ယြင္းသြားတက္ပါတယ္။

ေအာင္ျမင္တဲ့စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ေတြကုိၾကည့္ပါ ...အနည္းဆုံး မိန္းမ သုံးေလးေယာက္ကုိ တၿပိဳင္ တည္းယူပါတယ္။ ဆုိလုိခ်က္က မိန္းမမ်ားမ်ားယူမွ၊ တၿပိဳင္တည္းသုံးေလးေယာက္ထားႏုိင္မွ ေအာင္ျမင္တယ္လုိ႔ေျပာေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ သဘာ၀တရားကုိ နားလည္တက္ဖုိ႔ပါ။ ဒါေတြဟာ အျပစ္မဟုတ္ပါဘူး။ အဓိကအျပစ္က ေရာဂါေတြရမွာ၊ ကုိယ့္အိမ္ေထာင္ကုိ ထမင္း၀ေအာင္မေက်ြးႏုိင္တာ၊ ကုိယ့္မိန္းမကုိ ေပ်ာ္ေအာင္မထားႏုိင္ေတြက အျပစ္ေတြပဲျဖစ္တယ္။ ကုိယ့္သားသမီးေတြကုိ ငတ္ေအာင္ မလုပ္ဖုိ႔၊ စိတ္မညစ္ေစဖုိ႔ပါ။

ျမန္မာ့သမုိင္းက ရွင္ဘုရင္ေတြကုိၾကည့္ပါ။ မိဘုရားအနည္းဆုံးႏွစ္ေယာက္ေတာ့ရွိတယ္။ ဒါ့အျပင္ ကိုယ္လုပ္ ေတာ္ဆုိတာေတြလည္း တပုံႀကီးပါ။ ဘုရင္ကုိ တုိင္းသူျပည္သား၊ မႈးမတ္ေတြက ေစာက္ရႈး၊ ႏွာဘူး၊ မိန္းမအမ်ားႀကီးယူတဲ့ေကာင္လို႔ေျပာလုိ႔လား။ ကဲ့ရဲ ႔တာလည္းမေတြ႔ဘူး။ဒီအေၾကာင္းကုိ စာေတြထဲမွာလည္းမဖတ္ဘူးပါဘူး။ မိဖုရားႀကီးကလည္း သူ႔ရာထူးကုိ သူေက်နပ္တယ္။ သူ႔အလွည္က်ရင္ သူခံတာပဲ။ မခံရလည္း သ၀န္မတုိဘူး။ ဒီလုိမ်ဳိးနားလည္မႈရွိေတာ့ ဘုရင္လည္းေပ်ာ္တယ္၊ မိဘုရားလည္းေပ်ာ္ပါတယ္။ ကုိယ္လုပ္ေတာ္လည္းေပ်ာ္ ပါတယ္။ အားလုံးေပ်ာ္ၾကတယ္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ မိန္းမရွိရက္နဲ႔တျခားမိန္းမနဲ႔ အိပ္တာ၊ ယူတာေတြကုိ ေဖာက္ျပန္တယ္၊ သစၥာမရွိဘူးဆုိတာေတြဟာ စဥ္စားစရာပါ။ ျမန္မာေတြ နားလည္ႏုိင္ပါေစ။ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာမိန္းခေလးေတြ မိမိေယာက်္ားေတြကုိ ပုိမုိနားလည္ႏုိင္ပါေစ။

က်ေနာ္ေျပာေနတာက မိန္းမရွိရက္နဲ႔ ေနာက္မိန္းမယူဖို႔...မယားငယ္ထားဖုိ႔ကုိ ေထာက္ခံၿပီးေျပာေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ အဓိက ဆုိလုိခ်က္က...တခါတေလ ေယာက်ာ္းေတြတျခားမိန္းမနဲ႔ေဖာက္ျပန္တယ္။ မွားၾကတယ္။ ေပါက္ကရလုပ္ၾကတယ္။ သူတုိ႔စိတ္ထင္တာကုိ လုပ္ၾကတယ္။ မႈးရင္ပိုဆုိးတယ္။ ဒီလုိတခါတေလမွားတာကုိ မိန္းမေတြက တခါတေလ နားလည္မႈမရွိတဲ့အခါမွာ အိမ္ေထာင္ေရးၿပိဳကြဲေရာ..။ ခေလးေတြ ဘယ္သူ႔ကုိအေဖေခၚရမွန္းမသိေတာ့ဘူး။ ၾသစီမွာေတြ႔ေနရလုိ႔ေျပာတာ။ အေမရိကမွာေတြ႔ေနရလုိ႔ေျပာတ။ ေနာ္ေ၀၊ ထုိင္း၊ ျမန္မာျပည္ အားလုံးမွာ အဲလုိမ်ဳိးအေျခအေနျဖစ္ေနတယ္။ တခါတေလမွားတက္တယ္။ ဒါကုိ နားလည္မႈယူေပးခ်င္တာပါ။ မယူရင္ လူႀကီးက ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ခေလးေတြ ဒုကၡအရမ္းေရာက္ရတယ္။ နားလည္မႈယူတာ ဘာမ်ားပင္ပန္းလဲဗ်ာ..။ အားလုံးလန္းႏုိင္ၾကပါေစ.....။

မွတ္ခ်က္။     ။ ကုိေမာင္ေမာင္ဦးေျပာလုိ႔ ေနာက္ဆုံးအပုိဒ္ကုိ ေရးပါသည္။

မွတ္ခ်က္။ သတ္ပုံျပင္ေပးတဲ့ ကိုသိခ်င္သူကုိ အထူးေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း...။

သူပုန္ ဘ၀ (အပုိင္း-၆)

ေရွ ႔တန္းမွာ စစ္ေၾကာင္းေလွ်ာက္ရင္ ေျပာစရာေတြတပုံႀကီးရွိတယ္။ စစ္ေၾကာင္းေလွ်ာက္တာဘာလုပ္ဖုိ႔လဲ။ စစ္ေၾကာင္းေလွ်ာက္ရင္း ဘယ္သူထမင္းေၾကြးလဲဆုိတဲ့ေမးခြန္းေတြျဖစ္တယ္။

စစ္ေၾကာင္းက တရြာ၀င္တရြာထြက္သြားရတယ္။ ရန္သူသတင္းၾကားရင္ ေခ်ာင္းပစ္တယ္။ ၿပီးရင္ေတာ့ အသားကုန္ေျပးတယ္။ ေနာက္က်တဲ့ေျခေထာက္သစၥာေဖာက္ပဲ။ စစ္ေၾကာင္းကလည္း အဖြဲ႔ေပါင္းစုံဆုိေတာ့ နအဖ စစ္ေၾကာင္းေတြလုိ အမိန္႔နာခံမႈအားနည္းတယ္။ စည္းကမ္းက ၿဗဲလရမ္းပဲ။ ကုိယ့္အဖြဲ႔နဲ႔ ကုိယ္ထိန္း ပဲေလ။

ရြာေရာက္ရင္ ရြာသားေတြကုိတရားေဟာတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ေတြကေနေဟာတာ။ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ကမေကာင္းဘူးေပါ့...ဘာညာ..စသျဖင့္ အသားကုန္လိမ့္ပြားတယ္။ နားေထာင္တဲ့ရြာသားေတြက ကရင္၊ မြန္၊ ဗမာ ေက်ာင္းေတာင္ေကာင္းေကာင္းမေနဘူးတဲ့လူေတြမ်ားေတာ့ စိတ္၀င္စားလား၊ မ၀င္စားလားေတာ့မသိဘူး။

ရြာရဲ ႔ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၊ စာသင္ေက်ာင္းေတြမွာ ရြာသားေတြကုိ စုေ၀းေစတယ္။ ၿပီးရင္ တဖြဲ႔တစ္ေယာက္က ေခါင္းေဆာင္ေတြ အသားကုန္ပြားၿပီ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ရဲေဘာ္ေလ။ ဆုိေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း ကင္းေစာင့္ေပးတယ္၊ ထမင္းအုိးထမ္းတယ္၊ ထမင္းခ်က္တယ္။ အရက္ဘယ္္နားမွာ ရႏုိင္လဲ၊ ေခြးသား ဘယ္နားမွာရႏုိင္လဲဆုိတာ ကုိစုံစမ္းတယ္။ အသားငါးျပတ္ေတာ့ ေခြးသားကုိ အသားကုန္၀ါးတယ္။

ရြာေရာက္ရင္ ရြာက ရြာသားေတြဆီကေန ေခြး လိုက္ေတာင္းတယ္။ ရရင္ AK 47 နဲ႔ အားရပါးရ ပစ္တယ္။ ေသရင္ ၀ါသနာတူတဲ့လူေတြစုၿပီး ေပၚတယ္။ စားတယ္။ အရက္နဲ႔ျမည္းတယ္။ တခါတေလ တခ်ဳိ ႔ ရြာေတြကေခြးေတြဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႔လာရင္ အသားကုန္ေဟာင္ၿပီ....။ သူတုိ႔လည္းသိတယ္ထင္တယ္။ ဒီေကာင္လာရင္ ငါေတာ့....အသက္နဲ႔ဖတ္ ထုတ္ထားရၿပီဆုိတာ။

စားစရာ..ဆန္ကုန္ၿပီဆုိရင္... ရြာကေနေကအန္ယူက ေတာင္းေပးတယ္။ ေကအန္ယူကလည္း တခ်က္ ခုတ္ႏွစ္ခ်က္ျပတ္... အလုပ္ရွိတယ္။ စစ္ေၾကာင္းသြားရင္းနဲ႔ ....အခြန္ေကာက္တယ္။ ကြမ္းသီးၿခံ၊ ရာဘာၿခံ ေတြကေန တႏွစ္ကုိ ဘယ္ေလာက္.... ေကအန္ယူကုိ အခြန္ေပးရတယ္။ ဒါမွ သူတုိ႔၀င္ေငြရတာမဟုတ္လား။ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားသူပုန္ကေတာ့ အခြန္ဆုိလုိ႔ ႏုိ႔ဆီဗူးအခြန္ေတာင္မရွိတဲ့ ဘ၀ေလ။

ရတဲ့ဆန္ကုိတခါတေလ တခ်ဳိ ႔ရြာသားေတြက အရမ္းဆင္းရဲေတာ့ သူတုိ႔ကုိျပန္လွဴခဲ့ရတယ္။ က်ေနာ္က လွဴတာကုိအရမ္း၀ါသနာပါတယ္။ ဆန္ႀကိဳးကုိ ထမ္းရတာအရမ္းေလးတယ္။ ဆန္တျပည္ေလာက္တခါတေလ အၾကာႀကီးထမ္းရတာဆုိေတာ့ ၾကာရင္ လုံး၀မခံႏုိင္ဘူး။ ပုခုံးေတြနာတယ္။ ရြာမွာအရမ္းငတ္တဲ့ လူေတြ ေတြ႔ရင္ ကုိယ္လည္းသက္သာေအာင္ အကုန္လုံးလွဴလုိက္လုိ႔ က်ေနာ့္ရဲ ႔တပ္မႈးႀကီး ကုိေမာင္ေမာင္ဦး ဆဲတာခဏခဏ ခံရတယ္။ သူက...ငါတုိ႔ ငတ္လိမ့္မယ္ေပါ့။ ဒါလည္းမမွတ္ဘူး။ လွဴလုိက္ရင္ အထမ္းေပါ့တယ္ဆုိေတာ့။

တခါက ရန္သူစစ္ေၾကာင္းနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔စစ္ေၾကာင္း ထိပ္တုိက္ေတြ႔တယ္။ သူတုိ႔အ၀င္ က်ေနာ္တုိ႔ကအထြက္။ က်ေနာ္တုိ႔စစ္ေၾကာင္းရဲ ႔ေရွ ႔ဆုံးက ပြိဳင့္က ရန္သူကုိ အရင္ေတြ႔တယ္။ သူက ပစ္တယ္။ ေစာက္တလြဲ။ ထိလည္းမထိဘူး။ ဟုိကလည္း ျပန္ပစ္ေပါ့။

ဒီလုိတုိက္ပြဲေတြဆူညံေနတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ လူ႔ေဘာင္သစ္က အဖြဲ႔ထမင္းစားဖုိ႔ လက္ဘက္သုတ္ သုတ္ေနတဲ့အခ်ိန္။ က်ေနာ္က က်ေနာ့္ရဲ ႔ဓားႀကီးကုိ ထုတ္ၿပီးအားရပါးရ ၾကတ္သြန္လွီးေနတယ္။ တိုက္ပြဲျဖစ္သံလည္း ၾကားေရာ...လုံး၀ ရင္ထဲမွာ တထိတ္ထိတ္၊ ေၾကာက္ခ်ီးပန္းၿပီေလ။ ဒီမွာတင္လက္မွာ ကုိင္ထားတဲ့ဓားကုိ ဓားအိမ္ထဲထည့္တာ ငါးခါေလာက္ ထည့္ယူရတယ္။ လက္တုန္ေနလုိ႔။ တခါမွ တုိက္ပြဲျဖစ္တာ မေတြ႔ဘူး၊ မၾကားဘူး။ 

သူပုန္လုပ္ေတာ့လည္း စစ္သင္တန္းလည္းမတက္ဘူး။ ေသနတ္လည္းမပစ္တက္ဘူး။ AK 47 ပစ္နည္းကုိ တပ္မႈးႀကီးက ငါးမိနစ္အတြင္း သင္ေပးထားတာပဲရွိတယ္။ က်ည္ဆံကလည္း ၂၅ ေတာင့္ရွိတယ္။ ေသနတ္ကလည္း တခ်က္ပစ္ရင္ တေတာင့္ပဲထြက္တယ္။ အဲေလာက္ေကာင္းတဲ့ေသနတ္။ ဒီလုိေသနတ္ႀကီးကိုလြယ္...စစ္တုိက္တဲ့အခါေတာ့ ခ်ီးပန္းၿပီ။ ဟုိပုန္းဒီပုန္း၊ ဘယ္မွာလဲ ရန္သူ...တပ္မႈးႀကီး ႏွစ္ေယာက္ကုိေမးယူရတယ္။ ရန္သူလည္မေတြ႔ဘူး။ ရြာထဲမွာတင္ ေျပးဖုိ႔စလုပ္ေနၿပီ။ တုိက္ပြဲေတာင္ မျဖစ္ရေသးဘူး။ ၉-ေလးလုံးမွာ ခ်ဖုိ႔သြားတဲ့က်ေနာ္...၉-ေလးလုံးမွာ တုိက္ပြဲျဖစ္ေတာ့ အသားကုန္တုန္ေနၿပီ။ ဒီလုိမ်ဳိးသတၱိရွိတာ။

မုိးရြာထဲမွာ က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႔ ၿဗဲလရမ္းေျပးၾကတယ္။ တစ္ေယာက္တကြဲနဲ႔။ ေတာ္ေတာ္ စစ္ေရးမွာေတာ္တဲ့ သူပုန္ေတြပါဗ်ာ....။ လူျပန္စုံရင္ေတာ့ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေျပာၾကရင္း အသားကုန္ရီၾကတယ္။ တုိက္ပြဲျဖစ္တုံးကေတာ့ အရမ္းလန္႔တယ္။ ျဖစ္ၿပီးရင္ေတာ့ ေျပာေျပာပီးရီရတာအေမာ။ တခါတေလ ရန္သူရဲ ႔ လက္နက္ႀကီးအစအနက သူငယ္ခ်င္းဖင္ကုိမွန္တယ္။ သူ႔ခဗ်ာ ေသေတာ့မဲ့အတုိင္း အသံၿဗဲလရန္းနဲ႔ ေအာ္တယ္...ငုိတယ္...။ ငါ...ေသေတာ့မယ္ေပါ့။ ဒီလုိမ်ဳိးလဲရွိတယ္။

ဆက္ရန္....။

ရဲတပ္ဖြဲ႔က ဝုိင္း႐ုိက္၍ ေဒသခံရြာသားတဦး ေသဆုံး

ရဲတပ္ဖြဲ႔က ဝုိင္း႐ုိက္၍ ေဒသခံရြာသားတဦး ေသဆုံး
ဝီရ/ ၁၀ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂ဝ၁ဝ
line


ေက်းရြာဆယ္အိမ္ေခါင္းတဦးႏွင့္ အခ်င္းမ်ားရာမွ ရဲတပ္ဖြဲ႔က ဖမ္းဆီး႐ိုက္ႏွက္သည့္ ဒဏ္ရာျဖင့္ ေဒသခံလူငယ္တဦး ေမာ္လၿမိဳင္ေဆး႐ုံႀကီးတြင္ ေသဆုံးသြားေၾကာင္း ေသဆုံးသူ၏ မိခင္ျဖစ္သူက ေျပာၾကားသည္။

မိခင္ျဖစ္သူ ေဒၚၾကည္ရွိန္က “(၃၁) ရက္ေန႔ညက ႐ုိးဂုိး ရဲစခန္းမႉး အုန္းျမင့္နဲ႔အဖြဲ႔ (၃) ေယာက္က လာဖမ္းသြားတယ္။ အဲဒီညက သူ႔မွာ ဘာအျပစ္ရွိလုိ႔ ဖမ္းတာလဲ ေမးေတာ့ လမ္းမွာကတည္းက ႐ုိက္သြားတာ။ ေနာက္ေန႔ ေဆး႐ုံေရာက္ေတာ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ခႏၶာကုိယ္တခုလုံး မဲတူးေနတာပဲ။ အဲဒီေန႔မွာ က်မကုိ သားေျပာျပတာက ညက ရဲ အေယာက္ (၂၀) ေတာင္ သူ႔ကုိ ဝုိင္း႐ုိက္တာတဲ့။ ဒါနဲ႔ပဲ သားက ဆုံးသြားရွာတယ္” ဟု ေျပာဆိုသည္။

ေသဆုံးသူသည္ မြန္ျပည္နယ္၊ ေမာ္လၿမဳိင္ၿမဳိ႕နယ္ ဖားေအာက္ေက်းရြာသား အသက္ (၂၈)ႏွစ္၊ ကုိျပည့္စုံျဖစ္ၿပီး ဇန္နဝါရီ (၃၁) ရက္ ညေနပုိင္းက ေက်းရြာ ဆယ္အိမ္ေခါင္း ဦးလႈိင္ႏွင့္ စကားမ်ားၾကရာမွ ဦးလႈိင္က ႐ုိးဂုိး ရဲစခန္းကုိ ဆက္သြယ္ကာ ဖမ္းဆီးေစခဲ့ၿပီးေနာက္ ယင္းကဲ့သုိ႔ ႐ုိက္ႏွက္ခံထားရသည့္ ဒဏ္ရာမ်ားျဖင့္ ေဖေဖာ္ဝါရီ (၉) ရက္ ယမန္ေန႔က ေသဆုံးခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း မိခင္ျဖစ္သူက ရွင္းျပသည္။

သုိ႔ေသာ္ မႈခင္းဆရာဝန္ကမူ ကုိျပည့္စုံ၏ ေသဆုံးမႈသည္ ရဲ႐ုိက္ႏွက္ျခင္းေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ ေရာဂါျဖင့္ ေသဆုံးသြားသည္ဟု ေဆးလက္မွတ္တြင္ ေရးသားထားေၾကာင္း သိရသည္။

ေဒၚၾကည္ရွိန္က “႐ုိး႐ုိးေရာဂါနဲ႔ သားက ေသတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ႐ုိက္ထားတဲ့ဒဏ္ရာနဲ႔ ဝမ္း၊ ဆီး မသြားဘဲ အသက္႐ႉၾကပ္ေနလုိ႔ ေအာ္ေနရတာ။ ေဆး႐ုံတင္ၿပီး (၈) ရက္ေျမာက္ေန႔ မနက္ (၅) နာရီခြဲမွာ ဆုံးသြားတာ။ က်မသားက အဲဒီ႐ုိက္ထားတဲ့ဒဏ္ရာနဲ႔ ဆုံးသြားတာျဖစ္တယ္” ဟု ေျပာၾကားသည္။

ယင္းကဲ့သုိ႔ ဒဏ္ရာမ်ားရရိွေနသည့္ ကိုျပည့္စုံကို ေဆး႐ုံတင္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ဇန္နဝါရီ (၃၁) ရက္ေန႔ ညသန္းေခါင္ (၃) နာရီခန္႔ တြင္ ႐ုိးဂုိးရဲစခန္းမွ ျမင့္ႏုိင္ဆုိသူက ေနအိမ္သုိ႔ လာေရာက္အေၾကာင္းၾကားခဲ့သည္ဟု သိရသည္။

ေသဆုံးသူ ကုိျပည့္စုံ၏ စ်ာပနကို ယမန္ေန႔ ညေနပုိင္းတြင္ ႐ုိးဂုိးေက်းရြာ သုသာန္တြင္ ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ ကိုျပည့္စုံ၏ ဇနီးသည္ မမုိးႏွင့္အတူ (၆) လအရြယ္ သားကေလးတဦး က်န္ရစ္သည္။

အရမ္းငတ္ရင္ သတ္ေတာ့မွာ....

ငတ္ေနၿပီ...ငတ္ေနၿပီ...အားလုံးငတ္ေနၿပီ...။

ဘယ္သူမွေတာ့ အငတ္ခံၿပီး အေသမခံဘူး။ စစ္သားေတြလည္းငတ္ကုန္ၿပီ။ 

အရပ္သားေတြလည္းငတ္ကုန္ၿပီ။

လႈိင္သာယာက ဆႏၵျပအလုပ္သမားေတြကုိ ေထာက္ခံၾကစုိ႔။

အရမ္းငတ္ေနတဲ့အခါမွာ ျပန္ခ်ဖုိ႔လုပ္ေတာ့မယ္။

စစ္အာဏာရွင္ေတြအတြက္ ေျပးစရာေျမ မရွိေစရဘူး။

အေျခခံဥပေဒကုိဆန္႔က်င္စုိ႔....

Credit to Ko Aung Myat Soe

2010 Pamphlet 02

ေၾသာ္...မိန္းမ

ဘ၀မွာ တခါမွ အဆင္ေျပတာမရွိခဲ့ဘူး။ အၿမဲတမ္းအဖုအထစ္၊ အခက္အခဲေတြနဲ႔ႀကဳံေတြ႔ၿပီးမွ ပန္းတိုင္ကုိေရာက္တယ္။ မိန္းမရေတာ့လဲ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဖုိ႔အတြက္ ဓားေတာင္ကုိေက်ာ္ၿပီး၊ မီးပင္လယ္ႀကီးေတာ့ မျဖတ္ခဲ့ရပါဘူး။ ဒါေပမဲ့မြန္ျပည္နယ္က ေတာင္ႀကီးတခုေတာ့ ေက်ာ္တက္ခဲ့ရတယ္။ ဒီအေၾကာင္းကုိေရးဖုိ႔ ေနာ္ေ၀က မြန္အမ်ိဳးႀကီး ကိုေအာင္ထူးက ဓာတ္သိျခင္းမုိ႔အႀကံေပးလာတယ္။ က်ေနာ္ကလည္းလုိလုိခ်င္ခ်င္ သူေျပာတာကုိလက္ခံခဲ့ရင္း ဒီေန႔မွေရးျဖစ္တယ္။ ေရးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ မိန္းမမရွိဘူး။ သူမရွိဘူးတုံးခုိးေရးပါတယ္။

ဓားေတာင္ကုိေက်ာ္၊ မီးပင္လယ္ႀကီးကုိမျဖတ္ခဲ့ပါဘူး။

မိန္းမက မြန္လူမ်ဳိး။ ေတြ႔တဲ့ေနရာက ဘုရားသုံးဆူနယ္စပ္က စံခလပူရီၿမိဳ ႔ေလးတခုမွာ။ ေတာင္ေပၚၿမိဳ ႔ေလးတခုပါ။ မြန္ေတြအမ်ားစု ေနၾကတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႔က အဲဒိမွာအေျခစုိက္တယ္။ အသက္က ၂၂-ႏွစ္အရြယ္။ ရည္းစားက အသက္က ၂၅-ႏွစ္။ တခါမွ ရည္စားဆုိတာမႈးလို႔ ရႈစရာေတာင္မရွိတဲ့ဘ၀မွာ ကံေကာင္းစြာနဲ႔ ရည္စားတစ္ေယာက္ရတယ္။ ABSDF တပ္ရင္း (၁) ရဲ ႔ရင္းမႈးႀကီး ကုိတင္စုိးေနာင္ရဲ ႔ခ်စ္ဇနီးမွာညီမႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ အငယ္ဆုံးက က်ေနာ့္ရဲ ႔ခ်စ္သူရည္စားပါ။ ABSDF ရုံးခဏခဏလာလည္တဲ့ က်ေနာ့္ရည္စား။ ဒီေလာက္ ABSDF ရုံးမွာ လူပ်ဳိေတြတပုံႀကီးရွိပါရဲ ႔နဲ႔ လူ႔ေဘာင္သစ္ရုံးက က်ေနာ္နဲ႔ ေနာက္ေၾကာင္းပါတယ္။

ရည္စားဘ၀မွာ သမီးရွင္ေတြရဲ ႔ထုံးစံအတုိင္း ေငြရွိလား၊ အိမ္ရွိလား၊ အလုပ္ေကာင္းလား၊ အရင္မိန္းမရွိလား၊ ပညာတက္လား၊ ေနာက္ေၾကာင္းရွင္းရဲ ႔လားဆုိတဲ့ေမးခြန္းေတြကုိ သမီးရွင္ေတြရင္ထဲမွာရွိတယ္။ ဒါေတြအားလုံးက်ေနာ့္မွာရွိလား ဆုိေတာ့ တခုမွမရွိဘူး။ ရွိတာက အ၀တ္အစားအစုတ္ သုံးေလးထည္ကုိ က်ြတ္က်ြတ္အိပ္ထဲမွာထည့္ထားေတာ့ရွိတယ္။

ရည္စားျဖစ္ဖုိ႔အတြက္ ေအာင္သြယ္ေတာ္ေတြေတာ့ရွိတယ္။ အဓိက ရဲေဘာ္ႀကီးကုိသိန္းလြင္ရဲ ႔ဇနီး မေအးက ပင္တုိင္ပါပဲ။ ခုိးေျပးဖုိ႔လည္းသူတုိ႔ပဲအဓိက။ က်ေနာ့္အထက္လူႀကီးျဖစ္တဲ့ ကုိေအာင္ေက်ာ္စုိးကေတာ့ လုံး၀သေဘာမတူဘူး။ ငယ္ေသးတယ္။ မလုပ္နဲ႔အုံးေပါ့။ မႊန္ေနတဲ့အခ်ိန္ဆုိေတာ့လုံး၀နားမေထာင္ပါဘူး။ ခုိးေျပးတယ္။ ၿမိဳ ႔က ႏွာေခါင္းေပါက္ေလာက္ရွိတဲ့ၿမိဳ ႔မွာ ဘယ္ကုိခုိးေျပးလဲထင္တယ္။

ခုိးေျပးရန္ဗ်ဴဟာ

ဒီအခ်ိန္မွာ ဆလုိင္ကုိကုိဦးက အေမရိကကေနလာၿပီး ရွာပုံေတာ္မင္းသားႀကီးလုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ေလ။ သူခရီးထြက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကုိသိန္းလြင္ကုိ အခန္းေသ့ာေပးထားခဲ့တယ္။ သူ႔အခန္းကုိ ခုိးလာခဲ့ေပါ့။ ရုံးနဲ႔ သူ႔အခန္းက ၁၀ မိနစ္ေလာက္လမ္းေလွ်ာက္ရတယ္။

အခ်ိန္းအခ်က္လုပ္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ခုိးေျပးဖုိ႔အတြက္ ဘယ္လုိခုိးေျပးရင္ေကာင္းမလဲေပါ့။ လွ်ိဳ ႔၀ွက္စည္းေ၀းတယ္။ ကုိေအာင္ေက်ာ္စုိးမသိေအာင္။ ကုိ၀ဏ (အေမရိက)၊ ကုိငယ္ေထြး (အေမရိက) နဲ႔ ကုိသိန္းလြင္ (Australia) တုိ႔က က်ေနာ့္ဘက္က Supporter ေတြ။ သူတုိ႔ နဲ ႔ကုိေအာင္ေက်ာ္စုိးက တေဇာင္းေစးနဲ႔မ်က္ေခ်းေလ။ က်ေနာ္နဲ႔ကိုေအာင္ေက်ာ္စုိးက ဆရာနဲ႔တပည့္လုိ၊ ေျပာမနာဆုိမနာေနတယ္။ ခင္ေထြးရီ (အေမရိက)၊ မေဌးမြန္ (ေနာ္ေ၀) တုိ႔ကလည္း Silence Supporters ေတြ။ ဘာမွ ၀င္ၿပီးမစြတ္ဘက္ဘူး။ က်ေနာ္ရဲ ႔ Role Model ျဖစ္တဲ့ ဦးမင္းၾကည္ကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔သတင္းကုိနားေထာင္ရုံကလြဲလုိ႔ ဘာမွ၀င္မစြတ္ဘူး။ စာအုပ္ပုံေတြၾကားထဲမွာ ၾကမ္းပုိးရွာတဲ့အလုပ္ပဲလုပ္တယ္။

ရဲေဘာ္ႀကီးကုိ၀ဏက စစ္တိုက္လာတာ အံတုိေနၿပီဆုိေတာ့ အေရွာင္အကြင္းကုိလုံး၀သိတယ္။ တပ္မႈးႀကီး ရဲေဘာ္သိန္းလြင္က ဗ်ဴဟာမႈးလုပ္တယ္။ ရဲေဘာ္ငယ္ေထြးဆက္သားလုပ္တယ္။ ထမင္းပုိ႔ဖုိ႔။ ဗ်ဴဟာမႈးအမိန္႔ေပးေတာ့ ရဲေဘာ္ႀကီးကုိ၀ဏနဲ႔က်ေနာ္ မုိးေလတဖြဲဖြဲရြာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ရုပ္ဖ်က္လႈပ္ရွားမႈနဲ႔ ရန္သူ႔အိမ္ေတာ့မဟုတ္ဘူး၊ ကိုတင္စုိးေနာင္အိမ္နားကုိ ကပ္သြားတယ္။ လႈပ္ရွားမႈကို သုံးသပ္တယ္။ ၀င္ထြက္အေပါက္ကုိ အေသးစိတ္မွတ္တမ္းတင္တယ္။

အခ်က္အလက္ရၿပီဆုိေတာ့.. ကို၀ဏက မင္းသြားလုိ႔ရၿပီဆုိၿပီး... က်ေနာ္ကုိ ဆလိုင္ကိုကုိဦးရဲ ႔အခန္းထဲကို တိတဆိတ္၀င္ပုန္းခုိင္းတယ္။ ေဘးကအခန္းရွင္ေတြအားလုံးကလည္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္သိေတာ့ သူတုိ႔နဲ႔လည္း မေတြ႔ရဲဘူး။ က်ေနာ့္ကိစၥၿပီးေတာ့ ကို၀ဏက က်ေနာ့္ရည္းစားရွိတဲ့ေနရာကို တိတ္တဆိတ္၀င္ေရာက္တယ္။ ရည္စားက အိမ္ေနာက္ေဘးအေပါက္ကေန ကို၀ဏရွိတဲ့ ငေပ်ာပင္ေတြၾကားထဲကေနတဆင့္ဆုိင္ကယ္ေပၚတက္တယ္။ တက္တက္ျခင္း ကုိ၀ဏက သူ႔မွာပါတဲ့ မုိးကာအက်ၤီနဲ႔က်ေနာ့္ရည္စားကုိၿခဳံလုိက္ေတာ့ တခါတည္းရုပ္ဖ်က္ၿပီးသား။ မ်က္ႏွာေတာင္မျမင္ရဘူး။ သုံးမိနစ္ေလာက္ဆုိင္ကယ္ ေမာင္းလုိက္တာနဲ႔က်ေနာ့္အခန္းထဲကုိေရာက္ေလသတည္း။

ဒီမွာတင္ ရည္စားရဲ ႔အေမေတြ၊ အမေတြ ယန္းပုံမီးက်ျဖစ္ပီ။ ဒီေကာင္ ဘုန္းေက်ာ္ခုိးၿပီဆုိတာကို လုံး၀သိတယ္။ ရုံးကုိလာတယ္။ ရုံးေပၚတက္ၿပီးတခန္း၀င္တခန္းထြက္ရွာၾကေဖြၾက။ ဘာရမလဲ က်ေနာ္တုိ႔ဆီကလူေတြကလည္း လုံး၀မေျပာဘူး။ မသိဘူးဆုိတာခ်ည္းပဲ။ ဒီလုိမ်ဳိးေက်းဇူးရွိတယ္။

ဆလုိင္းကုိကုိဦးအခန္းထဲမွာ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနတယ္။ ေနတဲ့အခ်ိန္မွာထမင္းပုိ႔ဟင္းပုိ႔ကို ကုိငယ္ေထြး၊ ကုိသိန္းလြင္၊ ကို၀ဏ ခုိးခုိးၿပီးပို႔ေပးတယ္။ ေနာက္ေၾကာင္းအေျခအေနသတင္းပုိ႔တယ္။ အျပင္မထြက္ရဲဘူး။

အားလုံးေအးခ်မ္းၿပီဆုိေတာ့ အျပင္ထြက္တယ္။ ရုံးျပန္တယ္။ သူတုိ႔သမီးကို အေမအေဖတုိ႔ဆီျပန္အပ္ေပါ့။ က်ေနာ္ကလည္း ခေလးစိတ္ကမကုန္ေသးေတာ့ မ်က္ႏွာဘယ္လုိထားရမွန္းမသိ။ ခင္ေထြးရီက ၿပဳံးစိစိနဲ႔ေလွာင္တယ္။ မနီ(ေနာ္ေ၀) ကဆုံးမတယ္။ မိန္းမရၿပီဆုိေတာ့ အရင္တုံးကအတုိင္းမေနနဲ႔ေပါ့။ ညနက္သန္းေကာင္ သူမ်ားအိမ္မွာ မႈးၿပီးအိပ္မေနနဲ႔..ဘာညာ။

ရုံးကုိျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ လူေတြကလည္းနည္းတာမဟုတ္ဘူး။ စပ္စုတဲ့လူေတြ၊ အားေပးတဲ့လူေတြ၊ ေနာက္တဲ့လူေတြ တအားမ်ားတယ္။

လက္မွတ္ထုိးတဲ့ေန႔ေရာက္ေတာ့ ပါတီရဲ ႔လက္တာဟတ္နဲ႔က်ေနာ့္ ဆရာကုိေအာင္ေက်ာ္စုိး အလႈပ္ရႈပ္ပီ။ သေဘာမတူဘူးလုိ႔လည္း သူေျပာမရေတာ့ဘူး။ သူကလည္းမာနနဲ႔။ တဘက္က ရုံးေပၚတက္ၿပီးေစာ္ကားတယ္ေပါ့။ မရွိဆင္းရဲသားဆုိၿပီ ႏွိမ္တယ္ေပါ့။ ဒါမ်ဳိးကုိ ငါတုိ႔ကိုလုပ္လုိ႔မရဘူးကြ၊ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြ၊ ဘာညာနဲ႔ လက္မွတ္ထုိးမဲ့ပြဲကိုျဖစ္ေအာင္လုပ္တယ္။ လက္မွတ္ထုိးၿပီးရင္ မဂၤလာေဆာင္ကုိ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္လုပ္မယ္ဆုိပီး က်ဳံး၀ါးထားတယ္။ လက္မွတ္ထုိးၿပီးရင္ က်ေနာ္တုိ႔ပုိင္ၿပီေပါ့ဗ်ာ။ ဘာရမလဲ တစ္ဘက္က ေဒသခံေလ။ လမ္းေၾကာင္းအမ်ဳိးအမ်ဳိးရွိတာကုိ က်ေနာ္တုိ႔လုံး၀မသိဘူး။ ကုိေအာင္ေက်ာ္စုိးရဲ ႔ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္မဂၤလာပြဲျဖစ္လား၊ မျဖစ္လားဆုိတာ ေအာက္မွာဖတ္ၾကည့္ပါ။

ငါပိုင္ၿပီ

ကုိေအာင္ေက်ာ္စုိး၊ ကုိေရႊေသြး၊ ဦးေက်ာ္ထက္၊ ဆလုိင္းကိုကိုဦး၊ ကုိထူးခ်စ္၊ က်ေနာ္၊ မိန္းမမိဘေတြ လက္မွတ္ထုိးၾကပီ။ အိပ္ယာေပၚမွာလဲေနတဲ့ ကိုေနာင္ ဘာအသံမွ မထြက္ႏုိင္ဘူး။ သူလည္းထုိးရွာပါတယ္။ လက္ဘရည္ နဲ႔ မုန္႔စားပီးေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ ႔တရား၀င္မိန္းမျဖစ္သြားပီ။ ထုိးၿပီး ရုံးျပန္လာ ေနစရာအခန္းေပးတယ္။ ကိုေအာင္ေက်ာ္စုိး၊ မေဌးမြန္( ေနာ္ေ၀) တုိ႔က သူတုိ႔ေနတဲ့အခန္းကေနေရႊ ႔ေပးၿပီး၊ က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ အနစ္နာခံေပးရွာတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာပါတယ္။ ရည္မွန္းခ်က္ျပည့္ပီေလ။ အိမ္ေထာင္တခုျဖစ္ပီဆုိေတာ့ ဘယ္လုိဆက္လက္ေနထုိင္ရမယ္ဆုိကို ႀကိဳင္တင္စီမံကိန္းခ်ပီးသား၊ ေတာင္ေတြေမွ်ာက္ေတြးနဲ႔ေပါ့။

ငါရႈံးျပန္ပီ

ကံၾကမၼာက တမ်ဳိးေျပာင္းသြားတယ္။ တစ္ဘက္ လွ်ဳိ ႔၀ွက္စီမံကိန္းရွိလာတာကို သူပုန္ေတြလုံး၀ခံလုိက္ရတယ္။ သူတုိ႔ က်ေနာ့္မိန္းမကုိ မလိမ့္တပတ္နဲ႔ခုိးေျပးတယ္။ သူတုိ႔သမီးကို အိမ္အလည္ခဏေခၚလည္ရင္း လမ္းမွာ ကားနဲ႔တင္ေျပးၾကျပန္တယ္။ ဘုန္းေက်ာ္ဆုိတဲ့ေကာင္နဲ႔ လုံး၀သေဘာမတူဘူး။ မိန္းမကုိ ဘုရားသုံးဆူကေန၊ ေမာ္လၿမိဳင္ထိအေရာက္ ႀကိဳတင္စီစဥ္ထားၾကတယ္။ တေန႕တည္းအေရာက္ ျမန္မာျပည္ထဲကုိ အေရာက္ပုိ႔ၾကတယ္။ မိန္းမကလည္း ငိုယုိၿပီးလုိက္သြားရတယ္။ သူ႔ေဘးမွာ လူေတြညပ္ပိတ္ၿပီး ေျပးလို႔မရေအာင္ ေခၚသြားတယ္။ ဒီအခ်ိန္က မုိးရာသီဆုိေတာ့ ေလွနဲ႔ေခၚသြားတယ္။

က်ေနာ္လည္း ရင္ထဲမွာဘယ္လုိမွေျပာလို႔မရတဲ့ ခံစားမႈမ်ဳိးနဲ႔။ ေတာ္ေတာ္လုပ္ရက္ေလတယ္ေပါ့။ ရုံးကရဲေဘာ္ေတြ၊ မဟာမိတ္ေတြအားလုံးကေတာ့ က်ေနာ္ဘက္က၀ုိင္းၿပီးအားေပးတယ္။ ေတာ္ေတာ္မလြယ္ဘူး။ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ေနၿပီး ေယာက္ဖအကူအညီနဲ႔ မိန္းမနဲ႔ေတာ ့ဖုန္းစကားေျပာျဖစ္တယ္။ ပိုက္ဆံမရွိေတာ့ ဖုန္းလည္းမဆက္ႏုိင္ဘူး။ ဖုန္းက ရုံးမွာတစ္လုံးပဲရွိတယ္။ အရမ္းဆက္လုိ႔မရဘူး။ မိန္းမကေတာ့ေျပာပါတယ္။ ျပန္လာခဲ့မယ္လို႔။ က်ေနာ္လည္းခဏေနျပန္လာမယ္ထင္ခဲ့တာ။

တစ္လလည္းျပန္မလာ၊ ႏွစ္လလည္းျပန္မလာဆုိေတာ့ မလာေတာ့ဘူးေပါ့။ ေၾသာ္...မိန္းမရတာ အိမ္မက္မက္သလုိပဲ။

ဖူးစာဆုိတာက ဦးရာလူလည္းဟုတ္သလုိ၊ ရႈးတာလည္းဟုတ္တယ္။ အခ်စ္ရႈး၊ မေတြ႔ဘူး၊ မျမင္ဘူးေတာ့ရႈးတယ္။ သူမ်ားထက္ဦးေအာင္ဆုိၿပီး ခုိးေျပးတယ္။ မေျပးရင္ ရည္းစားကုိ ႏုိင္ငံျခားေကာင္နဲ႔ အိမ္ကေပးစားေတာ့မယ္ေလ။ က်ေနာ္က ငမြဲဆုိေတာ့ လုံး၀သေဘာမတူဘူး။

ဖူးစာဆုိတာ ဂ်ဳိနဲ႔လား...

ေျခာက္လေလာက္ၾကာတဲ့အခ်ိန္မွာ ထုိင္းတပ္က က်ေနာ္တုိ႔ရုံးေတြကုိ ၀င္ဖမ္းတယ္။ လူေတြဟုိေျပးဒီေျပး၊ ဟုိပုန္းဒီပုန္းနဲ႔ ဗ်ာမ်ားတယ္။ ဒုကၡအရမ္းေရာက္ရတယ္။ တစ္ေန႔ ေတာထဲက တဲတခုမွာ ပုန္းေနရင္း ကိုေအာင္ဆန္းညြန္႔၊ မနီ (ေနာ္ေ၀) တုိ႔လုိက္လာၾကတယ္။ ေဟ့..ဘုန္းေက်ာ္...ဆုိေတာ့ ဘာမ်ားျဖစ္လဲေပါ့။ ဘယ္ဟုတ္မလဲ သူတုိ႔အေနာက္မွာ က်ေနာ့္မိန္းမကုိေတြ႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသသြားခဲ့ရတယ္။ ေပ်ာ္တာလည္းမဟုတ္ဘူး။ ၀မ္းနည္းတာလမ္းမဟုတ္ဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔ဒီအခ်ိန္ၾကမွျပန္လာတာလဲေပါ့။ မတက္ႏုိင္ဘူးေလ။

သူ႔အိမ္ရဲ ႔အေျခအေန၊ လမ္းခရီးအေျခအေနေၾကာင့္ သူဒီေလာက္အထိေစာင့္ခဲ့ရတာေပါ့လုိ႔သိရတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ေတြ စံခလပူရီကေန၊ မဲ့ေဆာက္ကုိေရာက္တယ္။ ခေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ မဲ့ေဆာက္ကေန ဘန္ေကာက္၊ ဘန္ေကာက္ကေန Perth ကုိ ႏွစ္ႏွစ္ခြဲၾကာပီးမွေရာက္တယ္။ အခုမွ အေျခအေနတည္ၿငိမ္စျပဳလာပါတယ္။ မဲ့ေဆာက္ကေနခေလးရွစ္လသားကုိပုိက္၊ ဘန္ေကာက္က အခ်ဳပ္ထဲမွာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ေနရတယ္။ ၿပီးမွအခုေနတဲ့ေနရာကိုေရာက္လာတာပါ။ အခုေတာ့ ခေလးသုံးေယာက္ထြက္ေနပါၿပီ။

ခေလးသုံးေယာက္ရတဲ့အထိ မဂၤလာလုံး၀မေဆာင္ဘူးပါဘူး။ ခေလးေတြႀကီးမွ ႏွစ္ပတ္လည္လုပ္ဖုိ႔စိတ္ကူးထားပါတယ္။ ပါတီကမဂၤလာေဆာင္ဖုိ႔ေပးတဲ့သုံးေထာင္လည္းအရည္ျဖစ္သြားပါတယ္။

ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္က စံခလပူရီျပန္သြားေတာ့ ေယာက္ခမက ေတြ႔ေတြ႔ျခင္း ဘုန္းေက်ာ္...ငါ့သမတ္ျဖစ္ပီတဲ့။

ေၾသာ္...မိန္းမ...မိန္းမ...။

အေဖ့ေမတၱာ

အေဖက အသက္ႀကီးပီ။ မၾကာခင္ေသရေတာ့မယ္။ မေသခင္မွာအေဖ့ကုိ ကန္ေတာ့ခ်င္တယ္။ က်ေနာ္မွားရင္ခြင့္လြတ္ပါ။

အေဖက တပ္ထဲမွာ ႏွစ္ေပါင္းသုံးဆယ္နီးပါး လုပ္ခဲ့တယ္။ သတိၱရွိတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွအထက္လူႀကီးကုိ သစၥာမေဖာက္ခဲ့ဘူး။ မႀကိဳက္ရင္ေပၚတင္ေျပာတယ္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မကလုိ႔ ဘာေကာင္ႀကီးျဖစ္ေစ သူမွန္တယ္ထင္ရင္ သူစြတ္ပီးလုပ္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လဲ အေဖ့ကုိ အိမ္ေပၚထိဓားနဲ႔တက္ခုတ္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔မိသားစု ၀ုိင္းရုိက္လုိ႔ အသက္မေသတယ္။

အေဖက အရက္ႀကိဳက္တယ္။ အလုပ္ၾကမ္းလုပ္တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ငါ ပင္ပန္းတယ္ဆုိတာမညဥ္းခဲ့ဘူး။ အေဖက စစ္သားျဖစ္တယ္။ အမိန္႔နာခံတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ စစ္တပ္မေကာင္းေၾကာင္းမေျပာခဲ့ဘူး။ သူ႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္ ဒီေန႔အထိလူျဖစ္ရတာ။

အေဖက သာယာ၀တီသုံးဆယ္နယ္သား။ ဗုိလ္မႈးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာကုိသိတယ္။ သူ႔သမီးကုိ သိတယ္။ သူ႔ဆရာဗုိ္လ္ခ်ဳပ္ေတြက သူ႔ကုိ ခ်စ္တယ္။ အသားမဲတယ္။ အသက္ႀကီးေတာ့၀တယ္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတယ္။ မႈးရင္ေကြးေနေအာင္ကတယ္။ ဒါကုိ အေမက လုံး၀ၾကည့္မရဘူး။

အေဖနဲ႔က်ေနာ္လုံး၀မတည့္ဘူး။ က်ေနာ္က အေဖဆုိေတာ့ တည္တည္တန္႔တန္႔၊ လူေလးစားေအာင္ေနေစခ်င္တယ္။ အေဖက အဲလုိမဟုတ္ဘူး။ မႈးရင္လုံး၀ လမ္းမယူဘူး။ မႀကိဳက္ရင္ေပၚတင္ေျပာတယ္။ က်ေနာ့္ကုိ မင္းက ကုိယ့္ကုိယ္အထင္ႀကီးတဲ့ေကာင္လုိ႔သမုတ္တယ္။

တေန႔တပ္ထဲမွာ အေဖနဲ႔က်ေနာ္ကြိဳင္တက္တယ္။ အေဖက မႈးေနတယ္။ က်ေနာ္က အိမ္အလုပ္ေတြကုိ ပီးေအာင္လုပ္တယ္။ မနက္ဖက္ေရမလာဘူးဆုိေတာ့ အိမ္အတြက္ ေရရေအာင္ခပ္တယ္။ ညဘက္ႀကီး ေရထမ္းၿပီးအိမ္ရဲ ႔ ေရကုိျပည့္ေအာင္ထည့္တယ္။

ေရျပည့္လုိ႔ ခဏနားတုံး အိမ္ေရွ ႔မွာတေယာက္တည္း အန္ဇာတုံးလိမ့္ေနတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာအေဖေတြ႔ေတာ့ ျပသနာရွာတယ္။ က်ေနာ္လုံး၀စိတ္မထိမ္းႏုိင္ဘူး။ သူက သူ႔သားကို ေလာင္းကစားလုပ္တာမႀကိဳက္ဘူး။ ေနာက္ပီး လိမ္တာလည္းမႀကိဳက္ဘူး။ ဒီမွာတင္အေဖက က်ေနာ့္ကုိ ထုိးဖုိ႔လုပ္တယ္။ က်ေနာ္ကလက္ဦးမႈရေအာင္ယူတယ္။

က်ေနာ္အေဖရဲ ႔ပါးကို က်ေနာ္ ရုိက္ပစ္လုိက္တယ္။

အေဖကေျပာတယ္။ မင္းထပ္ရုိက္ေလလုိ႔။ သူ႔ပါးမွာမ်က္ရည္ေတြနဲ႔က်ေနာ္ေတြ႔ေတာ့ ထပ္မရုိက္ျဖစ္ဘူး။ ဒါနဲ႔က်ေနာ္ အိမ္ေရွ ႔ကိုထြက္ၿပီး အေဖ့ကုိ မုိက္မုိက္ရုိင္းရုိင္းဒီလုိေျပာတယ္။

"ခင္ဗ်ား၊ က်ေနာ္ႀကီးလာရင္ေတြ႔မယ္လုိ႔" ေနာက္ဆုံးေျပာျဖစ္တယ္။

က်ေနာ္ထြက္ေျပးေတာ့ အိမ္က လူေတြလုံး၀စိတ္မေကာင္းၾကဘူး။

သိတ္မၾကာပါဘူး၊က်ေနာ္သူပုန္ုျဖစ္သြားတယ္။ အေဖေထာင္က်တယ္။ မိသားစုေတြ ငတ္တဲ့အေျခအေနလုံး၀ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္ေၾကာင့္အားလုံး ဘ၀ပ်က္သြားတယ္။

က်ေနာ္ ဒီတာ၀န္ေတြကုိ ေသတဲ့အထိထမ္းေနတုံးမွာပါ။ အေဖခြင့္လြတ္ပါေစ။ ဒါ့ေၾကာင့္ က်ေနာ္ဘယ္သူကုိမွ ဂရုမစိုက္တက္ေတာ့ဘူး။ ကုိယ္မွန္တယ္လုိ႔ရင္ထဲမွာထိလာရင္ က်ေနာ္တြယ္ၿပီသာမွတ္။

အေဖနဲ႔ျပန္ေတြ႔တယ္။ ၁၁-ႏွစ္ၾကာပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ။ အေဖဆံပင္ျဖဴပီ။ အရင္အတုိင္းပဲ။ စစ္သားမဟုတ္ေပမဲ့ သူ႔ထက္ ဂ်ီနီယာက်တဲ့ စစ္သားေတြကုိ ဒီေန႔အထိ ပါးရုိက္ေနတုံး။ မႈးရင္ ေကြးေနေအာင္ကတုံး။ က်ေနာ္ဘယ္လုိမွ ျပင္လုိ႔မရေတာ့ ဘာမွလုပ္မရဘူး။

က်ေနာ္လည္းအေဖ့သားပီပီ လုံး၀လမ္းမယူေတာ့ပါဘူး။ ကုိယ့္ဘ၀ကုိယ္ ျပဌာန္းပါတယ္။

သူပုန္ဘ၀ အပိုင္း (၅)

ခရီးစဥ္တစ္ေလွ်ာက္ဘယ္လုိမ်ဳိး ရွာေဖြစားေသာက္ရလဲဆုိတာကုိ အေသးစိတ္ေရးခ်င္တယ္။ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္က သူပုန္မလုပ္ဘူးတဲ့လူေတြသိေအာင္လုိ႔ရည္ရြယ္တယ္္။ သိတဲ့သူေတြကေတာ့ ေက်ာ္ဖတ္ေပါ့။

တခါတေလ တေနကုန္လမ္းေလွ်ာက္ရတယ္။ မုိးရြာသည္ျဖစ္ေစ၊ ေနပူသည္ျဖစ္ေစ အသက္အႏၱရာယ္ေလာက္ က်န္တာအေရးမႀကီးဘူး။ ခ်က္ထုတ္ ဆုိတဲ့ေပၚလစီကုိ လူတုိင္းသိတယ္။ ကေတာ္ဆုိတာကို လူတုိင္းသိရတယ္။ ညာဟူထိ၊ အိသာ၊ ေအာ္ေသ စတဲ့ကရင္စကားလုံးေတြကုိအလြတ္က်က္ထားရတယ္။

ခ်က္ထုတ္ဆုိတာက ထမင္းခ်က္တယ္။ ၿပီးရင္စားတယ္။ စားၿပီးရင္ ထမင္းထုတ္ရတယ္။ ညေနစာအတြက္။ တခါတေလ မခ်က္စားႏုိင္ဘူး။ လမ္းေလွ်ာက္ရတာဆုိေတာ့။ ညဟူထိ ဆုိတာက ကရင္လုိပါ။ အဓိပါယ္က ေတာ့ ငပိ။ အိသ ဆုိတာက ဆား။ အုိရာဆုိတာကုိလည္းတက္ရတယ္။ ရွိလားဆုိတဲ့အဓိပါယ္။ မတက္ရင္ ရြာေရာက္ရင္ ငတ္ေပါ့။ ရြာသားေတြဆီက ေတာင္းစားရတယ္။ ဆားနည္းနည္း၊ ငပိနည္းနည္းေပးပါဗ်ာလုိ႔ေျပာတက္ရတယ္။ မတက္ရင္ ငတ္မယ္။

စစ္ေၾကာင္းသြားရင္ ေဒသခံေကအန္ယူက ရြာသူႀကီးဆီကေန စစ္ေၾကာင္းအတြက္ ဆန္ေတာင္းေပးတယ္။ ရြာတုိင္းမွာ သူပုန္အတြက္ေကာ၊ နအဖစစ္ေၾကာင္းအတြက္ေကာ ခြဲတမ္းရွိတယ္။ သူပုန္ကုိလည္းေပးရတယ္။ နအဖကိုလည္းေပးရတယ္။ အခြန္သေဘာမ်ဳိးပါ။ ရြာကခ်မ္းသာရင္ေတာ့ျပသာနာမရွိဘူး။ ဆင္းရဲရင္ေတာ့ ဒုကၡအရမ္းေရာက္တယ္။ သူတုိ႔မေပးႏုိင္ဘူး။ မေပးႏုိင္လည္း သူပုန္က အတင္းမေတာင္းပါဘူး။

ရြာက ဆန္ရရင္၊ စစ္ေၾကာင္းမႈးက အဖြဲ႔အလုိက္ျပန္ေ၀ေပးတယ္။ စစ္ေၾကာင္းမွာ အဖြဲ႔ေပါင္းစုံရွိတယ္။ KNU DPNS NLD-LA PDF ABSDF အဖြဲ႔ေတြပါတယ္။ အင္အားက ႏွစ္ရာနီးပါးပဲ။ ဒီေလာက္ရွိတဲ့စစ္ေၾကာင္းကုိ စားဖုိ႔ေသာက္ဖုိ႔ဖန္တီးေပးရတာမလြယ္ဘူး။

ထြက္တာနဲ႔ထုတ္တာ

ဒီစကားလုံးႏွစ္ခုကို ရွင္းမွျဖစ္မယ္ဆုိပီး ဒီလုိေရးတယ္။

ပါတီက ထြက္တယ္။
ပါတီက ထုတ္တယ္။

အဓိပၸါယ္က တူ သလုိပဲ။ ဘုန္းေက်ာ္ကုိ မႀကိဳက္တဲ့လူတစ္စုက ပါတီက ထုတ္ထားတဲ့ေကာင္ လုိ႔ေျပာတယ္။ က်ေနာ္ကပဲ ေစာက္သုံးမက်သလုိမ်ဳိး။

က်ေနာ္က ပါတီထြက္ထားတယ္လုိ႔ေျပာတယ္။

သေဘာက်တဲ့အခါ၊ ခုိင္းေကာင္းတဲ့အခါမွာဆုိရင္ ပါတီကုိသစၥာရွိတယ္။ ဒီေကာင္အရမ္းေကာင္းတယ္။ ဒီေကာင္ေတာ္တယ္။

နည္းနည္းေလးေ၀ဖန္ၾကည့္တဲ့အခါမွာေတာ့ ဒီေကာင္ ေစာ္ကားတယ္။ အလကားေကာင္။

က်ေနာ္ပါတီက ေစာက္ျမင္ကတ္တဲ့လူတစ္ခ်ဳိ ႔ေၾကာင့္ေပၚတင္ထြက္တာေ..။ စကားလုံးက ထြက္တာ။ ပါတီက အထုတ္ခံရတာမဟုတ္ဘူး။ သတိထားၿပီေျပာပါ။

ေစာက္ျမင္ကတ္တဲ့လူတစ္ခ်ဳိ ႔ကုိေပၚတင္စိန္ေခၚမယ္။ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ေတာ့မလုပ္နဲ႔။

သူပုန္ဘ၀ အပုိင္း-၄

ရန္သူလမ္းေၾကာင္းရွင္းၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေဒသခံ ေကအန္ယူေတြက စက္နဲ႔လွမ္းေပါက္ေတာ့။ ကေတာ္(ထြက္ၿပီ) ၾကပီ။ ေတာင္ယာပုိင္ရွင္ကုိ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာၿပီး ေတာင္တက္ခရီးစတင္ခဲ့တယ္။ ကမ္းပါးယံေတြ၊ ေခ်ာင္းေတြကုိ ကုတ္ကတ္တက္ၿပီးလုိရာခရီးကို ခ်ီတက္ၾကတယ္။ မုိးကရြာေနေတာ့ ထင္သေလာက္ခရီးမေရာက္ဘူး။ ရည္မွန္းခ်က္ေနရာက ၾကာအင္းဆိပ္ႀကီးနားက ႏွစ္အိမ္ရြာလုိ႔ေခၚတဲ့ေနရာ။

အခုမွခရီးစဥ္ကအစပဲရွိေသးတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔အုပ္စုအားလုံး လုံး၀စိတ္ဓာတ္က မာတယ္။ တစ္ေယာက္မွ ညည္းတာမရွိဘူး။ တစ္ေယာက္လက္ကုိ တစ္ေယာက္ဆြဲပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးခရီးဆက္ၾကတယ္။ ပ်င္းရင္ ေရဒီယုိဖြင့္တယ္။ ေရွ ႔ဆုံးက လမ္းျပကင္းသမား ကိုအၾကြင္းမဲ့ယုံပီးသားေလ။ သူကေဒသခံရြာသား။သူ႔ဦးေဆာင္မႈကို လုံး၀နားခံတယ္။ တရြာ၀င္တရြာထြက္။ သတင္းနားစြင့္။

ရြာတခုအေရာက္မွာ သုံးေယာက္ပါ ေကအန္ယူေပ်ာက္ၾကားအဖြဲ႔က ေခ်ာင္းပစ္လုိ႔ နအဖ စစ္ေၾကာင္းတခုက ရဲေဘာ္ ႏွစ္ေယာက္ကားသြားတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႔မေရာက္ခင္ ၁၅ မိနစ္အလုိမွာ ဒီအဖြဲ႔ကျပန္ထြက္သြားၾကတယ္။သူတုိ႔အထြက္ က်ေနာ္တုိ႔အ၀င္။ ေသလုိ႔ျမဳပ္ထားတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကုိဒီအတုိင္း လမ္းေဘးမွာ ၾကြင္းတိမ္တိမ္ေလးေတြတူးၿပီးပစ္ထားခဲ့ၾကတယ္။ အေတြ႔အႀကဳံမရွိတဲ့ က်ေနာ္က တြင္းနားကို ကပ္သြားေတာ့ ကုိပိန္(ABSDF)က သတိေပးတယ္။ အနားမတုိးနဲ႔။ မုိင္းေထာင္ထားရင္ေသလိမ့္မယ္ဆုိမွ လန္႔သြားတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေတာ္ေတာ္လန္႔သြားတယ္။ ခဏတျဖဳတ္ၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႔ဆက္လက္ထြက္ခြာတယ္။

နအဖ စစ္ေၾကာင္းက အဲဒိရြာထဲမွာလည္ေနတုံး၊ ရြာထဲကို၀င္လာတဲ့က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ဘယ္သူလဲမသိဘူး၊ ေအာ္လုိက္လုိ႔ က်ေနာ္တေတြ အသားကုန္ေျပးလုိက္ရတာ။ ရြာထဲမွာ က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႔နဲ႔ နအဖစစ္ေၾကာင္းထိပ္တုိက္ေတြ႔ရင္ ဘယ္လုိျဖစ္မလဲဆုိတာ စဥ္စားသာၾကည့္။ ေသနတ္မရွိတဲ့က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႔ မသာဘယ္ေစ်းလဲဆုိတာေမးမေနနဲ႔။ လုံး၀ မလန္းႏုိင္ပဲ ကားသြားႏုိင္တယ္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ကယ္တဲ့သူေပၚလာလုိ႔။

ေပ်ာက္ၾကားပစ္သြားတဲ့အဖြဲ႔ကလည္း ဒီရြာနားတစ္၀ုိက္မွာ ပတ္ၿပီး ရန္သူ႔သတင္းကုိျပန္ေထာက္ေနေသးတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကလည္း အ၀င္၊ နအဖစစ္ေၾကာင္းကလည္းအထြက္ ဒီမွာတင္ ေပ်ာက္ၾကားအဖြဲ႔လူမွားၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ကုိေဆာ္ေတာ့မလုိ႔။

ျဖစ္ပုံက ဒီလုိမ်ဳိး။ ကိုပိန္(ABSDF) ကသိတဲ့အတုိင္းပဲ။ ေလေလးတခ်ြန္ခ်ြန္နဲ႔ ရန္သူစစ္ေၾကာင္းထြက္ပီဆုိေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး ေရွ ႔ဆုံးကေနသြားတယ္။ လယ္ကြင္းကုိအျဖတ္မွာ တဘက္ျခမ္းကေန သုံးေယာက္ေကအန္ယူအဖြဲ႔က ပစ္ဖုိ႔အဆင္သင့္လုပ္ေနတုံး။ ေရွ ႔ဆုံးက ကင္းသမားရြာသားကေအာ္ေတာ့မွ ရပ္လုိက္တယ္။

မဟာမိတ္အခ်င္းခ်င္းတြယ္ေတာ့မလုိ႔။ ထိလုိ႔ကေတာ့ အခုေလာက္ဆုိ ကုိပိန္တစ္ေယာက္ ဆူရွီေတာင္အားရပါးရ လိပ္ႏုိင္အုံးမွာမဟုတ္ဘူး။ ေပ်ာက္ၾကားအဖြဲ႔ကလည္း သူတုိ႔ေတြ႔ဘူးတဲ့ နအဖစစ္ေၾကာင္းက ေပ်ာက္ၾကားေတြမ၀တ္ဘူး၊ တခုခုေတာ့တခုခုပဲဆုိတာစဥ္စားေနလုိ႔ မပစ္မိတာလုိ႔ေျပာတယ္။ ဒီညမွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႔ရယ္၊ ေပ်ာက္ၾကားအဖြဲ႔ရယ္ေပါင္းၿပီး ေတာအရက္ဂလုၾကေလသတည္း။ အခုမွပဲအားလုံး လန္းႏုိင္ၾကတယ္။

ဒီေနရာမွာမွတ္မွတ္ရရ ကုိပိန္ (ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္) ABSDF ေျပာတဲ့ဗဟုသုပါ။

"ခ်ီးပါရင္ေတာင္ နည္းနာရွိတယ္။ သစ္တုံးေပၚတက္ပါတာနဲ႔ ေျမေပၚမွာပါတဲ့အရသာ၊ အီးထြက္တဲ့အေနအထားမတူဘူး။ သစ္တုံးေပၚက ပုိၿပီဇိမ္ၾကတယ္။ အထြက္ပုိမ်ားတယ္။ ပုရြက္ဆိတ္၊ ကင္းစတဲ့အႏၱရာယ္ကင္းတယ္၊ ေျမေပၚမွာ ဒီလုိမ်ဳိးအရသာမရဘူး" ေၾသာ္..သူ႔နည္းနာနဲ႔သူပါလား။

သူ႔ရဲ ႔ဗဟုသုတကိုေ၀မွ်လုိက္ပါတယ္။ ကုိပိန္ကေတာ့ လုံး၀အထာက်တယ္လုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔လူငယ္ေတြက ထင္ေၾကးေပးတယ္။ သူ႔ရဲ ႔နည္းနာေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔ေတြ သစ္တုံးပဲရွာၾကေတာ့တယ္္။


ဆက္ရန္-

သူပုန္ ဘ၀- ၃

ကင္းေစာင့္ရဲေဘာ္မ်ား

ေတာင္ယာတဲမွာခဏတျဖဳတ္နား။ ေတာင္ယာတဲကေန ရြာအေျခအေနကုိ စုံစမ္းတယ္။ ရန္သူရြာထဲမွာ၀ပ္ေနလား။ စုံစမ္းတယ္ဆုိတာ လူကုိယ္တုိင္သြားစရာမလုိဘူး။ ေတာင္ယာတဲပုိင္ရွင္ကုိလြတ္၊ စကားေျပာစက္နဲ႔သတင္းေထာက္။ လႈပ္ရွားမႈဘယ္လုိလဲ။ က်ေနာ္တုိ႔က သူတုိ႔ကုိထြက္တုိက္လုိ႔မရဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ေသနတ္မရွိတဲ့လူေတြေလ။ M16 တစ္လက္ေတာင္ က်ည္ဆံက တစ္ေဘာက္ပဲပါတယ္။

KNU က နယ္ေျမခံေတြကုိ စက္နဲ႔ လမ္ေၾကာင္းရွင္းမရွင္းေမးရတယ္။ သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္းပဲေမးတာပါ။ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံးက သူတုိ႔ဦးေဆာင္တာကုိလုိက္ရတာ။ ေတာင္ယာတဲကေသးေသး တည္းတဲ့ လူကမ်ားမ်ား။ တခ်ဳိ ႔တ၀က္တဲေပၚမွာအိပ္။ တခ်ဳိ ႔တ၀က္တဲေအာက္မွာ ပုခတ္ဆြဲၿပီးအိပ္။ မုိးတြင္းဆုိေတာ့ ခ်င္ေတြျဖဳတ္ေတြကလည္း အသားကုန္ကိုက္တယ္။ စခန္းကေန၀ယ္လာတဲ့ ခ်င္လူေဆးလည္း မေလာက္ႏုိင္ဘူး။ ျခင္သက္ဖုိ႔မီးလည္းမေမြးရဲဘူး။ မီးခုိးေတြ႔ရင္ ရန္သူက လာေတာ့မွာေလ။ ဒီလုိမ်ဳိးႀကိတ္မွိတ္ခံၿပီး ညေတြကုိေက်ာ္ျဖတ္ရတယ္။

ေရခ်ဳိးေရခပ္၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္ စမ္းေခ်ာင္းထဲမွာ။ ေရခဲေသၱာ၊ အ၀တ္ေလွ်ာက္စက္၊ မုိက္ကရုိေ၀့ဖ္မရွိတဲ့ ဘ၀ေလ။ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္အေခါင္းစားလည္းမသုံးႏုိင္ဘူး။ ေရႊ၀ါဆပ္ျပာနဲ႔ ေခါင္းကုိအားပါးတရ ေလွ်ာ္ဖြပ္တယ္။ ေလွ်ာ္ပီးရင္ေတာ့ ေခါင္းကဆံပင္က ဂုန္နီႀကိဳးလုိမာက်ြပ္ေနၿပီ။ မနက္ပုိင္းတခါတေလ သြားမတုိက္ဘူး။ မ်က္ႏွာမသစ္ဘူး။ ပ်င္းလုိ႔မဟုတ္ဘူး။ ေရမရွိလုိ႔ပါ။

ညဘက္ကင္းေစာင့္မယ္ဆုိေတာ့ ေသနတ္တလက္နဲ႔ ဘယ္လုိေစာင့္လဲသိလား။ ဘယ္သူေစာင့္မလဲ ဆုံးျဖတ္ေပါ့။ ဒီမွာတင္တပ္မႈးႀကီးေတြဆုံးျဖတ္ခ်က္က လူေဟာင္းေတြေစာင့္ဆုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ အရမ္းေပ်ာ္တယ္။ အသားကုန္အိပ္လို႔ရၿပီေလ။ တပ္ကုိဦးေဆာင္တဲ့တပ္မႈးႀကီးေတြ ကင္းေစာင့္ရတယ္။ ဒါက သူပုန္ေက်ာင္းသားေတြရဲ ႔စိတ္ဓာတ္ေလ။ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္စရာေကာင္းလဲ။

ထမင္းစားခ်ိန္

ABC7

 

ယခုလထုတ္ Australian Burmese Community Journal ရဲ ႔ေရွ ႔မ်က္ႏွာဖုံးျဖစ္ပါတယ္။ အဂၤါေန႔ (၉-ရက္ေန႔)မွာ ကြာလာလမ္ပူက ျမန္မာဆုိင္ေတြမွာ၀ယ္ယူဖတ္ရႈ ႔ႏုိင္ပါၿပီ။   ယခုလထုတ္ဂ်ာနယ္အား ကြာလတီကုိအထူးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲထားေသာေၾကာင့္ၾကန္႔ၾကာခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ 

အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးမေၾကာင့္ မထုတ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဇန္န၀ါရီလထုတ္ဂ်ာနယ္ရဲ ႔မ်က္ႏွာဖုံးျဖစ္ပါတယ္။ 

ABC 6-5-3-1

ABC 6

ABC-5

ABC 5

ABC-3
ABC 3

ABC-1
ABC Journal Vol1 Final Real(2)

သူပုန္ဘ၀ (အပုိင္း-၂)

ေရွ ႔တန္းထြက္ျခင္း

မနက္မုိးလင္းေတာ့ ဟုိလူေစာင့္ဒီလူေစာင့္နဲ႔။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔မထြက္ျဖစ္ဘူး။ မဟာမိတ္ေတြကုိေစာင့္ရတယ္။ သူတုိ႔က ဦးေဆာင္မွာဆုိေတာ့။ မနက္ ၆ နာရီေလာက္မွာထြက္တယ္။ မုိးေလးက ဖြဲဖြဲေလးရြာေနၿပီ။ ေက်ာပုိးအိပ္ထဲမွာ အ၀တ္အစား ႏွစ္စုံ၊ ေပ်ာက္ၾကားယူနီေဖာင္တစ္စုံ၊ ေရဘူး၊ အီေကြးမင့္၊ ဓား၊ သြားတုိက္တံ၊ သြားတုိက္ေဆး၊ ပုခတ္၊ ဆန္ထည့္ဖုိ႔ ဆန္ႀကိဳးပါတယ္။ ထမင္းခ်က္ဖုိ႔ ထမင္းအုိးကေတာ့ ႏွစ္လုံးပါတယ္။ ဆန္အနည္းငယ္၊ ဆီ၊ ဆား၊ ၾကက္သြန္နီ၊ ၾကက္သြန္ျဖဴ၊ အခ်ဳိမႈန္႔ ငါးေျခာက္နည္းနည္းပါတယ္။ သုံးရက္စာေလာက္ကုိ အဆင္သင့္ကုိယ္နဲ႔ယူသြားရတယ္။ ထမင္းအုိးကုိ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ထမ္းရတယ္။ အထက္လူႀကီးဆုိရင္ မထမ္းရဘူး။ ထမ္းတဲ့သူလည္းရွိပါတယ္။ ကုိေမာင္ၿငိမ္းကေတာ့ ထမ္းတာ၀ါသနာပါတယ္။

မုိးရြာေနတုံးလစ္ၾကတာဆုိေတာ့ ကေလးေတြမုိးရြာရင္ မုိးေရကစားသလုိမ်ဳိးေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။ ႏွစ္နာရီေလာက္လမ္းေလွ်ာက္၊ ၿပီးရင္နား။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ေနာက္ၾကေျပာင္ၾက။ ၿပီးရင္ ႏွစ္နာရီေလာက္ေတာင္တက္။ ေတာင္ေပၚမွာနား။ Bush Walking လုပ္ရသလုိမ်ဳိး။ ေတာ္ေတာ္မုိက္တယ္။

ထုိင္းဘက္ျခမ္းနဲ႔ျမန္မာဘက္ျခမ္းကူးတဲ့အခါ ေခ်ာင္းရွိတယ္။ ေခ်ာင္းမေရာက္ခင္မွာ ကရင္ရြာေတြရွိတယ္။ ကရင္ရြာေတြမွာ ခဏနားပီး ေကအန္ယူကရဲေဘာ္ႀကီးေတြက စကားေျပာစက္နဲ႔ ရန္သူအေျခအေနစုံစမ္းတယ္။ ရွင္းမွထြက္မယ္ေပါ့။ ရန္သူကလည္းေတာယုံနဲ႔မရွင္းဘူး။ မရွင္းေတာ့ ထြက္လုိ႔မရဘူး။ အဲဒိကရင္ရြာမွာပဲ ငါးရက္ေလာက္ေသာင္တင္သြားတယ္။

ဒီေတာ့ ငါးရက္အတြင္းပါလာသမွ်ရိကၡာေလးေတြစားေပါ့။ ညဖက္ ရြာေဘးက စမ္းေခ်ာင္းေလးေတြမွာ ငါးဖမ္းထြက္တယ္။ ငါးကလည္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရတယ္။ NLD က ကုိေအာင္စုိးလြင္(ေနာ္ေ၀) နဲ႔ က်ေနာ္က ၀ါသနာတူတယ္။ ဓားတစ္ေယာက္တစ္လက္ယူပီး ငါးဖမ္းထြက္တယ္။ ငါးတင္မကဘူး၊ လိပ္ေတြပါရတယ္။ လိပ္ကုိ ပုဆုိးဂုပုံၾကားထဲထည့္တာ လိပ္က ေခါင္းထြက္လာေတာ့ က်ေနာ့္ပုဆုိးၿပဲပါေလေရာ။ လိပ္ေၾကာင့္ မရွိမဲ့ရွိမဲ့ပုဆုိးတစ္ထည္ လြင့္ျပစ္လုိက္ရတယ္။ လိပ္သားလည္းမစားရဲဘူး။ အေမက ေျပာတယ္...လိပ္သားစားတဲ့လူေတြေသြးမတည့္ရင္ ႏႈမယ္ဆုိလုိ႔။ တျခားသူေတြကေတာ့ ကရင္ရြာက ေတာအရက္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ႀကိတ္လုိက္တာေလာက္ေတာင္မေလာက္ဘူး။

ေခ်ာင္းကိုျဖတ္ပီ

သတင္းထူးေတာ့ ညဖက္မွာ ေခ်ာင္းကုိျဖတ္ၾကတယ္။ ေခ်ာင္းရဲ ႔တစ္ဘက္ျခမ္းမွာ ဗမာျပည္။ ကရင္ရြာရွိတယ္။ ေခ်ာင္းကိုႀကိဳးတံတားကျခားထားတယ္။ ညဖက္မွာ မီးမထြန္းရဘူး။ ဒီပုံစံနဲ႔တံတားကို ျဖတ္ရတာ။ တစ္ေယာက္လက္ကုိတစ္ေယာက္ကဆြဲ။ စကားသံမၾကားရဘူး။ တံတားကလႈပ္စိလႈပ္စိ။ တခါမွ မရတဲ့စိတ္ခံစားမႈမ်ိဳးရတယ္။ ရင္ကလည္းခုန္တယ္။ ေၾကာက္လုိ႔။ ေနာက္ပီးသူပုန္ေတြအခ်င္းအခ်င္း တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ပိုၿပီးခ်စ္သြားၾကတယ္။ ေသေဘာ္ေသဘက္ေတြမုိ႔လားမသိဘူး။

တံတားျဖတ္ၿပီးေတာ့ လယ္ကြင္းရွိတယ္။ လယ္ကြင္းကုိေစာက္ရမ္းမျဖတ္ရဲဘူး။ တျခားဘက္အျခမ္းမွာ ရန္္သူကေစာင့္ေနရင္ ကုိယ့္ေသတြင္းကုိယ္တူးမွာေလ။ လယ္ကြင္းထိပ္မွာ အၾကာႀကီးထုိင္ေစာင့္ပီးမွ ႏွစ္ေယာက္တစ္တြဲျဖတ္ရတယ္။ တစ္ေယာက္မွ ေသနတ္မရွိဘူး။ ကုိယ့္ဘကက္ ၁၅ ေယာက္ေလာက္ရွိတယ္။ ျမန္မာဘက္အျခမ္းကရြာေရာက္မွ ေကအန္ယူက တစ္ၾကပ္ႀကီးက သူဖြက္ထားတဲ့ M16 တစ္လက္ရတယ္။ ဒီမွာတင္သူပုန္ဘ၀ရဲ ႔အရသာကုိစတင္ခံစားရတယ္။

ရြာကေန က်ေနာ္တုိ႔ဆုံမဲ့ေနရာအထိ ခ်ီတက္ၾကေပါ့။ တစ္ရက္ကို အနည္းဆုံး ငါးနာရီေလာက္ မုိးရြာထဲမွာ ျဖဳတ္ကုိက္ျခင္ကိုက္လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္။ ေတာင္ယာတဲေတြ႔ရင္အိပ္တယ္။ ရြာမွာဆန္၀ယ္ျဖည့္တယ္။ စားစရာ၀ယ္တယ္။ ေခ်ာင္းေဘးက တုိ႔စရာေကာက္ေကာက္ညြန္႔ရတယ္။ ငါးဖမ္းတယ္။ ငရုတ္သီးစိမ္းနဲ႔ ငပိေထာင္းၿပီးစားတယ္။

ေတာင္ယာခုတ္တဲ့ကရင္ေတြရဲ ႔ဘ၀

စစ္သားမိသားစုေတြဆင္းရဲတယ္ဆုိတာ ေတာင္ယာခုတ္စားတဲ့လူေလာက္မဆင္းရဲဘူးသိလား။ လူေတြနဲ႔ေ၀းတဲ့ေနရာေတြမွာ မိသားစုလုိက္သြားၿပီး ေတာင္ယာခုတ္ရတယ္။ ေတာင္ယာခုတ္တယ္ဆုိတာ ေတာင္ေပၚမွာ စပါးစုိက္ဖုိ႔အတြက္ ရွိသမွ်အပင္ေတြကုိ ခုတ္လွဲရတယ္။ ဓားနဲ႔ခုတ္တာေနာ္။ အပင္ႀကီးေတြလည္းရွိတယ္။ အေသးေတြလည္းရွိတယ္။ အနည္းဆုံး မီတာ ငါးရာပတ္၀န္းက်င္ေလာက္ခုတ္ၾကတယ္။ ဆုိေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းလဲဆုိတာစဥ္စားၾကည့္။

ခုတ္ၿပီးသြားရင္ မီးရႈိ ႔တယ္။ မီးရႈိ ႔ပီးရင္ စပါးစုိက္တယ္။ စပါးစိုက္ပီးရင္ စပါးပင္ေတြေဘးမွာ ငရုပ္ပင္၊ ေက်ာက္ဖရုံသီး၊ နဲ႔ တျခားသီးပင္စားပင္ေတြကုိ စုိက္တယ္။ ေရေလာင္းစရာမလုိဘူး။ ေတာင္ယာတဲအမ်ားစုက စမ္းေခ်ာင္းေဘးမွာတည္ၾကတယ္။ ၾကက္ေမြးတယ္။ ၀က္ေမြးတယ္။ စပါးမမွည့္ေသးခ်ိန္ထိ ေတာင္ယာတဲပုိင္ရွင္ဟာ ေတာပုန္းေသနတ္တလက္နဲ႔ အမဲလုိက္္တယ္။

ညဖက္ စမ္းေခ်ာင္းေတြမွာ ငါးဖမ္း၊ ဖားဖမ္းတယ္။ ဖားေတြကလည္း အႀကီးႀကီးေတြပဲ။ စားလုိ႔အရမ္းေကာင္းတယ္။ သူတုိ႔ဖမ္းတာက စားဖုိ႔အတြက္ဖမ္းတာဆုိေတာ့ ဖားေတြ၊ ငါးေတြက ဘယ္ေတာ့မွ မ်ဳိးမတုန္းဘူး။ သားေကာင္ရရင္ ရြာမွာသြားပီးေရာင္းတယ္။ ရတဲ့ေငြနဲ႔ ဆား၊ ငပိ၊ အခ်ဳိ မႈန္႔၊ ဆီနည္းနည္း၀ယ္။

အ၀တ္အစားကေတာ့ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ ယက္၀တ္တာမ်ားတယ္။ သူတုိ႔ဆီမွာ Cash မရွိဘူး။ Internet Banking လား Internetလား ႀကိဳက္တဲ့အေၾကာင္းအရာေမး။ သူတုိ႔လုံး၀မသိဘူး။ စိတ္လည္းမ၀င္စားဘူး။ ခေလးေတြေက်ာင္းတက္ဖုိ႔လား၊ ဆရာ၀န္လား၊ အင္ဂ်င္နီယာလား လုံး၀လုပ္ဖုိ႔စိတ္မကူးဘူး။ စာလည္းစိတ္မ၀င္စားဘူး။

ဗမာစကားဆုိလုိ႔တစ္လုံးႏွစ္လုံးပဲတက္တယ္။ ေဆးရုံေဆးေပးခန္းမရွိဘူး။ ဖ်ားတာနာရွိရင္ ကရင္ရုိးရာေဆးပဲ။ ကြမ္းယာရွိတယ္။ ေဆးလိပ္ေသာက္ဖုိ႔ ဘန္ဘုရြက္လုိ႔ေခၚတဲ့အရြက္နဲ႔ေဆးရြက္ႀကီးထည့္ေသာက္တယ္။ စီးကရက္မရွိ၊ ေဆးေပါ့လိပ္မရွိ။ Night Club မရွိ။ TV Video မရွိ။ အရက္ဆုိင္မရွိ။ အေပ်ာ္အပါးဆုိလုိ႔ အမဲလုိက္တာပဲရွိမယ္ထင္တယ္။

ရုိးသားမႈလား....သူတုိ႔ကုိေမးရင္ ရုိးသားမႈဆုိတာဘာလဲလုိ႔ျပန္ေမးလိမ့္မယ္။ ဒီေလာက္ထိရုိးသားတာ။ ဒါ့ေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔သူပုန္ေတြသူတုိ႔တဲမွာခဏတျဖဳတ္ေနတယ္။ ေဆးေပးတယ္။ ဗဟုသုတဖလွယ္တယ္။ သူတုိ႔က က်ေနာ္တုိ႔ကုိ နအဖစစ္ေၾကာင္းေတြဘယ္မွာရွိလဲဆုိတာ သတင္းေပးတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္သူတုိ႔ကုိ နအဖစစ္ေၾကာင္းေတြက သူပုန္အားေပးဆုိပီး သက္တာေပါ့။ အမွန္မွန္က သူတုိ႔က ၾကားညပ္ေနတာ။

ဆန္ရန္-

သူပုန္ဘ၀ (အပုိင္း-၁)

ေတာမခုိခင္မွာ သူပုန္ေတြဟာ ရုပ္ရွင္ထဲကလုိ မုတ္ဆိတ္ေမြး၊ ႏုတ္ခမ္းေမြးနဲ႔ က်က္ေပါင္ကုိကုိက္၊ အရက္ကုိပုလင္းလိုက္ေမာ့တယ္ဆုိတဲ့အာရုံကစြဲေနတယ္။ လူသတ္တယ္။ ဓျမတုိက္တယ္။ ဗုံးခြဲတယ္။ ဆက္ေၾကးေကာက္တယ္လုိ႔ထင္ေနတာ။ တကယ္တမ္းေတြ႔ေတြ႔ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနတယ္။

သူပုန္ကေတာ္ေတာ္အဆင့္ျမင့္တယ္။ ဘုိလုိလဲမြတ္ေနေအာင္တက္တယ္။ အသားရည္ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးသူပုန္ေတြမ်ားတယ္။ စကားေျပာရည္မြန္ယဥ္ေက်းတယ္။ လူငယ္ကုိ ေလးေလးစားစားဆက္ဆံတယ္။ တပ္ထဲကဆက္ဆံေရးနဲ႔အရမ္းကြာေတာ့ ေတာ္ေတာ္အထင္ႀကီးသြားတယ္။ တပ္ထဲမွာ ဆူလုိက္၊ ဆဲလုိက္၊ ရုိက္လုိက္၊ ခ်လုိက္ဆုိေတာ့လူမႈဆက္ဆံေရးက အရမ္းၾကမ္းတယ္။

၉ ေလးလုံးမွာ အျပတ္ေဆာ္မယ္။ ခ်မယ္။ တုိက္မယ္။ ေသရင္ေသပါေစ။ ကုိးေလးလုံးမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အာဏာရရင္ အိမ္ျပန္မယ္ေပါ့။ စိတ္ကူးကဒီလုိမ်ဳိး။ အသက္က ၁၉-ႏွစ္ထဲမွာဆုိေတာ့ ဘာမွမစဥ္းစားဘူး။ ခ်မယ္။ ႏွပ္မယ္။ တုိက္မယ္။ ေသနတ္ကိုင္မယ္ဆုိပီး၊ သူပုန္အျဖစ္ လူ႔ေဘာင္သစ္ဒီမုိကရက္တစ္ပါတီ ကုိ၀င္တယ္။ မ၀င္ခင္မွာ သူပုန္အဖြဲ႔အစည္းေတြဘယ္ႏွစ္ဖြဲ႔ရွိလဲဆုိတာကို ကဗ်ာဆရာကုိၿငိမ္းေ၀က ရွင္းျပတယ္။ သူကလည္းသူပုန္ပဲဆုိေတာ့ သူ႔ကုိစကားေတာင္ေျပာဖုိ႔ေၾကာက္တယ္္။ သူကလည္းဆံပင္အရွည္ႀကီးနဲ႔ ABSDF ကေလ။ ပါပီမရုပ္ရွင္ကားထဲမွာစၿပီး ABSDF ဆုိတဲ့နာမည္နဲ႔ရည္ႏွီးတာ။ ေနာက္ဆုံးကုိၿငိမ္းေ၀က မင္းတုိ႔ လူ႔ေဘာင္သစ္ကုိသြားရင္ ပုိၿပီးသင့္ေတာ္တယ္ဆုိေတာ့လူ႔ေဘာင္သစ္နဲ႔ ခ်ိတ္ေပးတယ္။

လူ႔ေဘာင္သစ္က ပထမဆုံးေတြ႔ရတဲ့သူကေတာ့ ဗဟုိအလုပ္အမႈေဆာင္ေကာင္မတီ ကုိထြတ္ဦးလႈိင္။ သူကအခုထိပါတီမွာ ဆက္လုပ္ေနတုံးပဲ။ ေနာက္တစ္ေယာက္က အေထြအေထြအတြင္းေရးမႈး ကုိေဇာ္ႏုိင္ဦး (ေနာ္ေ၀)။ ပါတီကုိမေရာက္ခင္ ႏွစ္ရက္သုံးရက္ေလာက္မွာ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ေဆြးေႏြးတယ္။ သူပုန္လုပ္ဖုိ႔စၿပီးဆက္သြယ္တုံးက အားလုံးေပါင္း ေလးေယာက္။ သုံးေယာက္က စစ္သားသားသမီးေတြခ်ည္းပဲ။ တစ္ေယာက္ကေတာ့အရပ္ဘက္က။ သူကေတာ့ ယခုအေမရိကမွာ ဆူရွီကိုအားရပါးရလိပ္ၿပီးေတာ္လွန္ေရးဆက္လုပ္ေနေသးတယ္။ နာမည္က ေက်ာ္စြာ၀င္း။ ေနာက္ဆုံးအဆင့္မွာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ေၾကာက္လုိ႔ဆုိပီးျပန္ဒုိးကုန္တယ္။ မိဘေတြဒုကၡေရာက္မယ္။ ျမန္မာျပည္ျပန္လုိ႔မရဘူးဆုိပီး ရန္ကုန္ကုိျပန္ကုန္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ လုံး၀မျပန္ဘူး။ ခ်မယ္။ အေသခံၿပီးတုိက္မယ္။ စြန္႔လႊတ္မယ္ဆုိတဲ့စိတ္နဲ႔ပဲ ေနာက္ဆုံးပါတီဌာနခ်ဳပ္ရုံးကိုေရာက္တယ္။ မဲ့ေဆာက္မွာဆုိပါေတာ့။ က်ေနာ္နာမည္အရင္းကေန ဘုန္းေက်ာ္ဆုိတဲ့ နာမည္ကုိ ကုိယ့္ဟာကိုယ္ ကင္ပြန္းမတပ္ပဲေျပာင္းခဲ့တယ္။ သူမ်ားေတြလုိသတင္းစာထဲမထည့္ခဲ့ပါဘူး။

ေရာက္ပီးပါတီ၀င္ႀကီးေတြနဲ႔မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ ဒါက ဘုန္းေက်ာ္လုိ႔မိတ္ဆက္ေပးေတာ့။ ကုိယ့္နာမည္ကုိ ေမ့ေနတယ္။ ရဲေဘာ္ႀကီးေတြက ၈၈-ခုႏွစ္အေရးအခင္းကပါလာတဲ့လူေတြခ်ည္းပဲဆုိေတာ့ သူတုိ႔ေျပာျပတဲ့ျဖစ္ရပ္ေတြက အရမ္းစိတ္၀င္စားဖုိ႔ေကာင္းတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ဆုိရင္ ဒီအၾကာင္းအရာေတြက အရမ္းသူစိမ္းဆန္တယ္။ ရင္ထဲမွတလွပ္လွပ္၊ ၾကက္သိမ္းျဗန္းခနဲထရေလာက္ေအာင္ေျပာျပတက္တဲ့လူေတြရွိတယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိ စစ္တပ္ရက္စပ္တယ္ဆုိတာကုိ။ စစခ်င္းက်ေနာ္မယုံဘူးေလ။ အေဖကစစ္သားဆုိေတာ့ ဘယ္လုိလုပ္ၿပီးရက္စက္တာလဲေပါ့။ တခါမွမေတြ႔ဘူးဘူး။ ေနာက္ဆုံးမွ သူတုိ႔ဆီမွာရွိတဲ့ ဗြီဒီယုိအေခြေတြ၊ စာအုပ္စာတမ္းေတြဖတ္ေတာ့မွ ယုံသြားတယ္။ ဒါေတြကပါးစပ္နဲ႔ေျပာတာထက္ပုိၿပီး ယုံစရာေကာင္းတယ္ေလ။ ဒီမွာတင္ပုိၿပီး သူပုန္ျဖစ္ခ်င္တဲ့စိတ္ကပုိခုိင္သြားတယ္။ လူ႔ေဘာင္သစ္ကလူေတြကလည္း ေတာ္ကီကလည္းအရမ္းေကာင္းတယ္။ ေပါင္းတာသင္းတာကလည္း သူငယ္ခ်င္းလို၊ ညီအကုိလုိေပါင္းတာဆုိေတာ့အရမ္းေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။

တခါမွအရက္မေသာက္ဘူးတဲ့က်ေနာ္ မွတ္မွတ္ရရ ကုိေဇာ္ႏုိင္ဦးတုိက္တဲ့အရက္ကုိ စၿပီးေသာက္ဘူးတယ္။ သူက..မင္းအရက္ေသာက္တက္လားေပါ့။ ေသာက္တက္ရင္လာဆုိပီး အေပၚထပ္မွာ ခြက္ပုန္းခုတ္ေနတဲ့ရဲေဘာ္ႀကီးေတြနဲ႔ခ်ပါေလေရာ။ ေကာင္းလိုက္တဲ့ ထုိင္းကမတ္ေခါင္အရက္ဗ်။ ကုိထြန္းထြန္း (ကိုဂင္ႀကီး)တုိ႔မိသားစု။ ကုိရဲ(အေမရိက)တုိ႔မိသားစု။ ကိုေအာင္ေက်ာ္စုိး(ေနာ္ေ၀)တုိ႔မိသားစု။ ကုိေအာင္ျမတ္စုိး(အေသးေလး)၊ ကိုေနမ်ဳိး(အလင္းျပန္၀င္) တုိ႔ရွိတယ္။ သူတုိ႔အားလုံးက ရွစ္ေလးလုံးမွာကတည္းက ပါလာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြခ်ည္းပဲ။ သူတုိ႔နဲ႔စၿပီးေတြ႔တယ္။

ပါတီကုိေရာက္ေရာက္ျခင္း ႏုိင္ငံေရးသင္တန္းကုိ ကုိထြတ္ဦးလႈိင္ဦးေဆာင္ပီး ပုိ႔ခ်တယ္။ ႏိုင္ငံေရးဆုိတာဘာလဲ၊ ရုပ္၀ါဒ၊ တုိ႔ ဘာတုိ႔ညာတုိ႔ေပါ့။ ကုိေအာင္ျမတ္စုိးကေတာ့ အတုိက္အခံအဖြဲ႔အစည္းေတြအေၾကာင္း။ ညဖက္တုိင္းမွာသင္တယ္။ သင္တန္းကတစ္ပတ္နီးပါးသင္ရတယ္။ ကုိေနမ်ဳိးလည္းပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ သုံးပတ္ေလာက္ေနၿပီးတုိက္ခုိက္ေရးကိုစိတ္၀င္စားတဲ့ရဲေဘာ္ေတြ ပါတီေဒသ-၂ ကုိဆင္းတယ္။ အဲဒိမွာ ပုိၿပီးစိတ္လႈပ္ရွားတယ္။ ေတာထဲက စခန္းကိုသြားရမယ္ေပါ့။ KNU ကကားနဲ႔လာႀကိဳမယ္ဆုိေတာ့ တခါမွမေတြ႔ဘူးတယ္ ငေပြးေတြကုိ ျမင္ရေတာ့မယ္ေလ။ ဒါနဲ႔အမုိးဖြင့္ ဟုိင္းလက္ကားနဲ႔ ေဒသ-၂ စခန္းကုိငါးနာရီေလာက္ေမာင္းေတာ့မွေရာက္တယ္။ လာႀကိဳတဲ့လူက ပါတီရဲ ႔ေဒသ-၂ ဒုတာ၀န္ခံ ကိုမ်ဳိးလႈိင္(ခ) ကိုကာကာႀကီး (ေသဆုံး)။ သူက မြတ္ဆလင္အမ်ဳိးသား။ ၈၈ ေက်ာင္းသားပဲ။

ေနာက္ဆုံးေရာက္ေတာ့ ပါတီရဲ ႔ေဒသ -၂ စခန္းက ႏုိ႔ဘုိးဒုကၡသည္ စခန္းႀကီးထဲမွာအေျခခံတာကုိး။ ဒီစခန္းက နယ္စပ္နဲ႔ ၈ ကီလုိမီတာေ၀းတယ္။ အဲဒိအထဲမွာ သူပုန္ေပါင္းစုံရွိတယ္။ ကရင္ေတြအမ်ားစုေပါ့။ စခန္းကုိေရာက္ေရာက္ျခင္း၊ တခါမွမေတြ႔ဘူး၊ မျမင္ဘူးေတာ့ ဒုကၡသည္ဆုိတာ ဒါလားေပါ့။ စခန္းမွာလာႀကိဳေပးတဲ့သူက ကုိေန၀င္း(အေမရိက)။ ေတြ႔တဲ့ သူပုန္ေတြအားလုံးက ၈၈ ေက်ာင္းသားေတြခ်ည္းပဲ။

ေရာက္တဲ့ေန႔မွာပဲ ကုိယ္ေနရမဲ့တဲအိမ္၊ ေပါင္းရမဲ့လူေတြကုိမိတ္ဆက္ေပးတယ္။ ေရခ်ဳိးရင္ ေတာင္ေပၚကက်တဲ့ေရ၊ ေသာက္လည္းေတာင္ေပၚကၾကတဲ့ေရ၊ ေရသန္႔ေတာ့မရွိဘူး။ ထုံးပါတဲ့ေရေတြေလ။က်ဳိေသာက္ရတယ္။ ညဖက္ေရာက္ေတာ့ ကရင္ေတာအရက္နဲ႔ ခ်ၿပီ။ ဒီမွာတင္အရက္မႈးၿပီး အိမ္ကုိသတိရလုိ႔ငုိပါေလေရာဗ်ာ။ ရဲေဘာ္ႀကီးေတြကေတာ့ မငုိပါနဲ႔..ငါတုိ႔လည္းမင္းလုိပဲ ဘ၀တူေတြပါဆုိပီး ေခ်ာ့ၾကတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ဟုတ္ပါတယ္။ အားလုံးက ဘ၀တူေတြပဲေလ။ အေဖမရွိ၊ အေမမရွိ၊ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမရွိ၊ ကုိယ့္ဘ၀ကို ကိုယ္ေလွ်ာက္ဖုိ႔ဆုံးျဖတ္ခဲ့တာပဲ။ ရဲေဘာ္ႀကီးေတြအားလုံးကအရမ္းေႏြးေထြးၾကတယ္။ လုိေလးေသးမရွိျပဳစုအားေပးၾကတယ္။ သူတုိ႔ေၾကာင့္ပဲ အိမ္ကုိလုံး၀ေမ့ခဲ့တယ္။ အေမ့ကုိေမ့တယ္။ အေဖ့ကုိေမ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ေမ့တယ္။

ဒါနဲ႔ ...စကားမစပ္...ဒီေနရာမွာ သူပုန္လုပ္လုိ႔ ဘာခံစားခြင့္ရလဲဆုိတဲ့ေမးခြန္းရွိတယ္။ လစာရလား။ ပင္စင္ရလား။ ဆုိေတာ့ တခုမွမရဘူး။ကုိယ့္မွာရွိရင္ေတာင္ျပန္ေပးရတယ္။ စားဖုိ႔ေသာက္ဖုိ႔ကုိ ဒုကၡသည္စခန္းကေပးတဲ့ဆန္ဆီဆားရတယ္။ မီးေသြးရတယ္။ KNU ရဲ ႔အကူအညီနဲ႔ေပါ့။ ဟင္းဖုိးကိုေတာ့ ပါတီက ျပန္ေပးတယ္။ တလကုိ မုန္႔ဘုိး ထုိင္းဘတ္ေငြ ႏွစ္ရာေပးတယ္။ အရက္ ၁၀ လုံးဖုိးေတာ့ ရတယ္။ ကုိယ္ေနတဲ့တဲရဲ ႔ေနာက္ေဖးမွာ သီးပင္စားပင္စုိက္ထားရတယ္။ ခ်ဥ္ေပါင္ပင္ရွိရတယ္။ ဒုကၡသည္စခန္းကရတဲ့ဆန္က ဆန္ကြဲလုိပဲ။ ထုိင္းမွာ အညံ့ဆုံးဆန္ကုိ ဒုကၡသည္ေတြကုိေပးတာ။

စစ္သားသားသမီးဆုိေတာ့ သိပ္မမႈပါဘူး။ တပ္ထဲနဲ႔မွ သိတ္မကြာတာ။ တပ္ထဲကသင္ေပးလုိက္တဲ့ဘ၀ရွိတယ္။ လူမႈဆက္ဆံေရးရွိတယ္။ ဒါေတြက သူပုန္ဘ၀နဲ႔ဘာမွမကြာဘူးေလ။

စခန္းထဲမွာ ႏွစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ အထက္ညြန္ၾကားခ်က္အရ ေရွ ႔တန္းဆင္းရေတာ့မယ္။ စခန္းထဲမွာ အရမ္းပ်င္းေနေတာ့ ခရီးထြက္ရမယ္ၾကားေတာ့ေပ်ာ္တယ္။ စခန္းထဲမွာ စာဖတ္၊စာေရး၊ ေရဒီယုိနားေထာင္၊ လုံၿခဳံေရးကင္းေစာင့္၊ လုပ္အားေပးလုိက္၊ ဒါနဲ႔ပဲအလုပ္ရႈပ္ေနေတာ့ ပ်င္းလာတယ္။ ထြက္ရမယ္ၾကားေတာ့ အရမ္းၾကြတက္ေနတယ္။ ႏုိ႔ဘုိးဒုကၡသည္စခန္းဆုိတာ အခုလုိ ႏုိင္ငံျခားသြားဖုိ႔၀င္တဲ့လူမရွိဘူး။ တကယ့္စစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြ၊ သူပုန္ေတြေနတာ။ အဲတုံးက ႏုိင္ငံျခားသြားဖုိ႔မရွိဘူး။ ၾကားလည္းမၾကားဘူးဘူး။ KNU နယ္ေျမက စခန္းသစ္ဆုိတဲ့အမာခံစခန္းက်ပီးေတာ့ ႏုိ႔ဘုိးဒုကၡသည္စခန္းကုိတည္ထားတာ။ အရမ္းေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ေနရာေလးတခုပါ။

ေရွ ႔တန္းမဆင္းခင္မွာ က်ေနာ္ရဲ ႔တပ္မႈးႀကီးေရာက္လာတယ္။ သူတုိ႔က အလယ္ပုိင္း (ဗကပနယ္ေျမ) ကေန က်ေနာ္တုိ႔ကုိဦးေဆာင္ဖုိ႔ေရာက္လာတယ္။ သူကေတာ့ ကုိေမာင္ေမာင္ဦး  လုိ႔ေခၚတယ္။ အခုအေမရိကမွာခုိလႈံေနတယ္။ သူတုိ႔မိသားစု ခေလးတႏွစ္သားေလးနဲ႔ ေရွ ႔တန္းထြက္ဖုိ႔ေရာက္လာတယ္။ မထြက္ခင္မွာ ကုိ၀ဏ(အေမရိက)လည္း ဦးေအးေဆာင္တပ္ကေနထြက္ပီးလူ႔ေဘာင္သစ္ကိုေရာက္လာတယ္။

ေနာက္လူေတြတဖြဲဖဲြ ကုိးေလးလုံးစစ္ေၾကာင္းမွာပါဖုိ႔ေရာက္လာၾကတယ္။ သူတုိ႔ကေတာ့ ကိုပိန္ ( ABSDF )၊ ကုိသုိက္ (ABSDF) သူတုိ႔က ABSDF က တပ္ရင္းမႈးေတြ။ ၈၈ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားေတြေလ။ ေနာက္ဆုံး ကုိေမာင္ေမာင္ၿငိမ္း ( PDF) ၊ ပါတီက ကိုေအာင္ေက်ာ္စုိး (ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္) ေရာက္လာတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ေတြက ေနာက္မွထုံးစံအတုိင္းေရာက္တယ္ေလ။ သူတုိ႔ကအစည္းအေ၀းေတြနဲ႔ပိေနတယ္မဟုတ္လား။ သူတုိ႔ေရာက္လာေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း ေသာက္ၾကပြားၾက၊ ျငင္းၾကနဲ႔ မေတြ႔ဘူးမၾကားဘူးတဲ့ ဗဟုသုတကိုစၿပီးေလ့လာရတယ္။ ေတာထဲမွာ အိပ္ဖုိ႔ ပုခတ္ကုိဘယ္လုိမ်ဳိးခ်ီရလဲဆုိတာ သင္ရတယ္။ ပီဒီနည္းသင္ရတယ္။ လက္နက္ငယ္အေၾကာင္း၊ စည္းရုံးေရးနည္းနာ သင္ရတယ္။

ေရွ ႔တန္းမထြက္ခင္မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ ႔ခင္ပြန္းမုိက္ကယ္အဲရစ္ဆုံးတယ္။ ညေနပိုင္း သတင္းနားေထာင္ေနရင္းနဲ႔ ကုိကာကာႀကီးကေမးတယ္။ ဒီေန႔ဘာထူးလဲကြလုိ႔။ က်ေနာ္က ဘာမွမထူးပါဘူးလို႔ျပန္ေျပာတယ္။ ေနာက္မွ သတိရလုိ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ ႔ခင္ပြန္း၊ ဆုံးသြားပီလုိ႔ေျပာတယ္။ ဒါနဲ႔ ကုိကာကာႀကီး ဒါထူးျခားတဲ့သတင္းကြတဲ့။ ဟာ...က်ေနာ္မွ မသိတာလုိ႔ျပန္ေျပာမွ ၀ိုင္းရီၾကတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ပဲ ပါတီက ကုိေအာင္ေက်ာ္စုိး၊ ကိုေမာင္ေမာင္ဦး၊ ကို၀ဏ၊ ေက်ာ္စြာ၊ က်ေနာ္တုိ႔ အလုပ္အဖြဲ႔ယူနီေဖာင္း၊ အီေကြမင့္၊ ဓား၊ စားစရာအနည္းငယ္ကုိ ထုတ္ပုိးၿပီး မနက္ ေလးနာရီတိတိမွာ စထြက္ဖုိ႔ျပင္ၾကတယ္။ ၾကာအင္းဆိပ္ႀကီးကို ႏုိ႔ဘုိးကေန လမ္းေလွ်ာက္မယ္ဆုိတာမသိရဘူး။ ဒါက လွ်ဳိ ႔၀ွက္ခ်က္ေလ။ မလွ်ိဳ ႔၀ွက္လည္းအသက္ထြက္ယုံပဲရွိမွာပါ့ေနာ္။

မနက္ေစာေစာထြက္ရမယ္ဆုိေတာ့ ရွိစုမဲ့စု၊ အ၀တ္အစားအစုတ္ေတြကုိ ၾကြပ္ၾကြပ္အိပ္နဲ႔ထုတ္ထားၿပီး ေနာက္တမ္းမွာက်န္ခဲ့မယ့္ ရဲေမေတြကုိေပးထားခဲ့တယ္။ သူတုိ႔ခင္ဗ်ာ...ေယာက်ာ္းေတြထြက္ေတာ့မယ္ဆုိေတာ့ လသားခေလးေလးေတြပိုက္ၿပီးမ်က္ႏွာမေကာင္းၾကဘူး။ ေယာက်ာ္းေတြစားဖုိ႔အတြက္ ငပိေက်ာ္၊ ငေျခာက္ေၾကာ္ေတြကို အားတက္သေရာေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးႀကီးေၾကာ္ေပးရွာတယ္။ သူတုိ႔ လုံး၀တက္ၾကြတာကုိေတာ့အသိအမွတ္ျပဳရမယ္။ အားလုံးက စိတ္ဓာတ္ကေတာ့ေၾကာက္စရာေကာင္းေအာင္မာတယ္။

မနက္ေစာေစာအိပ္ယာထမွာဆုိေတာ့ ရင္ခုန္စြာနဲ႔အိပ္ယာကုိေစာေစာ၀င္လုိက္ပါေတာ့တယ္။

ဆက္ရန္-

က်ေနာ့္အေဖစစ္သားခ်စ္သလားေတာ့မေမးနဲ႔- နိဂုံး

ေက်ာင္းသားဘ၀

မွတ္မွတ္ရရေလးဆုိေတာ့။ ကုိယ့္ကုိယ္လည္းမရွက္ႏုိင္ပါဘူး။ ေက်ာင္းတက္တဲ့အခါတုိင္း ဗိုက္ဆာတဲ့ရက္ေတြက မ်ားတယ္။ ထမင္းခ်ဳိင့္ထည့္ဖုိ႔ဟင္းေကာင္းမခ်က္ႏုိင္ေတာ့ ထည့္ရမွာရွက္တယ္။ ထမင္းခ်ဳိင္ကလည္း သူမ်ားေတြလုိ စတီးခ်ဳိင့္တုိ႔၊ ေကာ္ခ်ဳိင့္လွလွ ေလးေတြမဟုတ္ဘူး။

စစ္သားသားသမီးပီပီ အေဖရဲ ႔အေမြျဖစ္တဲ့ ပိန္လိန္ေနတဲ့ဟန္ေကာႀကီးနဲ႔ဆုိေတာ့ ထမင္းထည့္ရမွာ ဖီးမလာဘူး။ မထည့္ရဲေတာ့ အိမ္မွာ ေက်ာင္းမတက္ခင္အ၀စားတယ္။ စားတဲ့အခ်ိန္က မနက္ ၈ နာရီ။ ညေန သုံးနာခြဲထဘယ္လုိလုပ္ၿပီးခံမွာလဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဘာမွမစားဘဲေနခဲ့တဲ့ရက္ေတြမ်ားတယ္။ အိမ္ေရာက္မွ ျပန္စားေပါ့။

အိမ္မေရာက္ခင္ လမ္းမွာ အေမ ဟင္းေကာင္းေကာင္းခ်က္ထားပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းရတာအေမာပါပဲ။ အိမ္ေရာက္ရင္ထုံးစံအတုိင္း ကန္စြန္းရြက္ခ်ည္ရည္ဟင္း နဲ႔ ငပိကေတာ့ အိမ္ရဲ ႔ေက်းဇူးရွင္ေတြေလ။

မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္၊ ထမင္းစားခ်ိန္မွာ ပုိက္ဆံရွိတဲ့သူေတြစားေနသုံးေနတာကုိ ၾကည့္ပီး အေဖ့ေပၚကုိ အထင္မွားအျမင္မွားခဲ့တာေတြအမ်ားႀကီးပါ။ ငယ္ေသးေတာ့မသိဘူးေလ။ ရုိးရုိးသားသားအေဖရွာေၾကြးတာကို တန္ဖုိးထားရေကာင္းမွန္းမသိဘူး။ သူမ်ားအေဖေတြလုိ၊ က်ေနာ့္အေဖက ကားေကာင္းေကာင္းေတြနဲ႔ သူတုိ႔သားသမီးေတြကုိ ေက်ာင္းလာပို႔တဲ့အခါ သိမ္ငယ္စိတ္က အလုိလုိရွိလာတယ္။

စား၀တ္ေနေရးအဆင္မေျပေတာ့ ေက်ာင္းစာလည္းစိတ္မ၀င္စားပါဘူး။ ဗုိက္ဆာေနတာနဲ႔ ဘယ္လုိလုပ္ၿပီးစာကုိဖတ္ႏုိင္အုံးမွာလဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ အခုထိေခါင္းထဲမွာစြဲေနတာက စား၀တ္ေနေရးမေျပလည္ပဲနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွခေလးေတြပညာတက္မွာမဟုတ္ဘူးလုိ႔။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္းပဲ က်ေနာ္ ၁၀ တန္းကုိ ၂-ခါက်ပီး စား၀တ္ေနေရးအဆင္ေျပေအာင္ အေမနဲ႔အေဖကုိ ကူညီခဲ့ရတာေပါ့။

ငမြဲကငမြဲျဖစ္တာ ဘ၀ေပးကုသုိလ္ကံလား


က်ေနာ္တုိ႔ဘ၀ေတြက အသက္မေသယုံတမယ္ စားရေသာက္ရ ၊ ေနရ။ ဒါက တပ္ထဲမွာရွိတဲ့ စစ္သားသမီးတုိင္းလုိလုိပါပဲ။ အေဖရတဲ့လစာနဲ႔ ဘယ္လုိမွ အိမ္မွာမေလာက္ငွ။ အစားအေသာက္၊ အ၀တ္အစားခ်ဳိ ႔တဲ့။ ပညာသင္ဖုိ႔ေငြမရွိ။ ဒီလုိျဖစ္ေနတဲ့ဘ၀မွာ အမ်ားစုကေနာက္ဆုံး ၁၀ တန္းေတာင္မေအာင္ပဲ...ေက်ာင္းထြက္ ရရအလုပ္၀င္လုပ္၊ တပ္ထဲ၀င္၊ ဒီလုိနဲ႔ပဲ ဘ၀ႀကီး ေျပာင္းျပန္တပတ္ျပန္လည္။

စက္ရုံ၊ အလုပ္ရုံ၊ တပ္ထဲမွာ သြားေရာက္လုပ္ကုိင္တဲ့လူေတြအားလုံး ၾကားရတာက အဆင္မေျပတဲ့ဘ၀အေမာေတြနဲ႔။ သူတုိ႔ေလးေတြ မိသားစုေတြျဖစ္လာ၊ သားသမီးေတြရတဲ့အခါ သူတုိ႔သားသမီးေတြ က်ေနာ္တုိ႔ဘ၀ေတြလို ျပန္ခံစားရ။ ေအာ္ ဒီလုိနဲ႔ပဲ ဘ၀ေတြ ခ်ားရဟတ္လုိလည္ပတ္ၿပီး နိဂုံးခ်ဳပ္ရတယ္။

က်ေနာ္ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကုိ ရဲရဲႀကီးခ်လုိက္တဲ့ေန႔က အေဖေထာင္က်တဲ့ေန႔ျဖစ္သြားတယ္။ က်ေနာ္ဆုံးျဖတ္က က်ေနာ့္သားသမီးေတြ က်ေနာ့္လုိ စုတ္ျပတ္ႏွံခ်ာတဲ့ဘ၀မ်ဳိးမေရာက္ခ်င္လို႔၊ မွားေနတဲ့အမွားႀကီးကုိေတာ္လွန္ခ်င္လုိ႔ က်ေနာ္ေတာခုိလုိက္ပါၿပီ။

ေတာထဲကအေၾကာင္းဆက္ေရးပါ့မယ္။

အေမနဲ႔ရြာကိုလြမ္းတယ္

က်ေနာ့္အေဖစစ္သားခ်စ္သလားေတာ့မေမးနဲ႔ - အပိုင္း ၄

အေဖက ရဲေဘာ္ဘ၀ထဲက တပ္ထဲမွာစၿပီးတာ၀န္ထမ္းတယ္။ တစ္ၾကပ္ႀကီးဘ၀ အထိ။ အေမနဲ႔အိမ္ေထာင္က်တုံးကလည္း တပ္ထဲမွာျဖစ္တယ္။ က်ေနာ့္ကုိေမြးေတာ့လဲတပ္ထဲမွာ။ ညီအငယ္ဆုံးကုိလည္းတပ္ထဲမွာေမြးတယ္။

တပ္ထဲမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတာဆုိေတာ့ တခါတေလ လူေတြနဲ႔ဆက္ဆံေရးမွာလည္း စစ္သားသားသမီးပီပီ၊ တပ္စိတ္ေတာ့ေပါက္တယ္။ အမိန္႔နာခံတက္တဲ့အက်င့္က အေဖတင္မဟုတ္ဘူး က်ေနာ္တုိ႔မွာေတာင္ စြဲေနတယ္။ ဥပမာ...မင္း..ဒီေန႔ လုပ္အားေပးလုပ္ရမယ္။ ဘယ္ေနရာမွာ ၿခဳံခုတ္ရမယ္ဆုိတာကုိသာ အတိအက်ေပး ဘာမွမစဥ္းစားပဲလုပ္တက္တဲ့အက်င့္ျဖစ္ေနတယ္။

ဒါက စစ္သားေတြတင္မဟုတ္ဘူး၊ သူတုိ႔ရဲ ႔မိသားစုေတြပါ အမိန္႔နာခံတက္တယ္။ တေန႔တေန႔တပ္ထဲမွာ ကစား၊ ေက်ာင္းတက္ဆုိေတာ့ အျပင္ေလာကလူေတြကုိေတာင္ အထင္ႀကီးတဲစိတ္မရွိဘူး။ စစ္သားက ပုိျမင့္ျမတ္တယ္ဆုိတဲ့စိတ္ကစြဲေနတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ သူတုိ႔က အသက္ေတာင္အေသခံၿပီးတုိင္းျပည္အတြက္ ကာကြယ္ရတာမဟုတ္လား။

ျမန္မာ့အသံက တပ္မေတာ္ေန႔ေတြဆုိရင္ စစ္ကားလႊင့္ေပးတယ္။ စစ္ကားေလာက္ ၾကည့္လုိ႔ေကာင္းတဲ့ရုပ္ရွင္မရွိဘူး။ ဒါမ်ဳိးအထိ စစ္တပ္နဲ႔ပက္သက္ၿပီး အထင္ႀကီးတယ္။ ေနာက္ပီး ဗုိလ္ႀကီး၊ ဗိုလ္မႈးျဖစ္ရတာကုိ ဂုဏ္ယူတက္တယ္။ အထင္ႀကီးတဲ့စိတ္ကလုံး၀ပဲ။ သူတုိ႔က ကုိယ့္ထက္ျမင့္ျမတ္တဲ့ဆုိတဲ့စိတ္က ႀကီးစုိးေနတာလားမသိဘူး။ ေနာက္ပုိင္း ႏုိင္ငံေရးထဲေရာက္မွ အထင္ႀကီးတဲ့စိတ္လုံး၀ ေပ်ာက္သြားတဲ့။ သူတုိ႔ဘ၀နဲ႔အျပင္အရပ္သားဘ၀ကို ခ်င့္ခ်ိန္တက္လာလုိ႔လားမသိဘူး။

ဘ၀ေပးကုသုိလ္ကံေပါ့ေလ

စား၀တ္ေနေရးအတြက္ကေတာ့တပ္ထဲစစ္သား၊ မိသားစုေတြအားလုံးကေတာ့ သိတဲ့အတုိင္း မငတ္ယုံတမယ္။ ထမင္းစားရရုံေလးပါ။ ဟင္းေကာင္းေကာင္းဆုိတာ တခါတရံ တပ္ထဲက ငါးကန္သိမ္းေတာ့မွ စားရတာမ်ားတယ္။ က်က္သား၊ ၀က္သား၊ အမဲသား တပတ္တခါစားရရင္ကံေကာင္း။ တခါလားလည္း ငပိရည္က်ဲက်ဲ၊ ငရုတ္သီးမႈန႔္နဲ႔အခ်ဳိမႈန္႔မပါတဲ့ရက္ေတာင္ ရွိတယ္။

တပ္ထဲမွာ သရက္သီး၊ ပိန္းနဲသီးစတဲ့အပင္ေပါင္းစုံမ်ားတယ္။ ဒီအသီးေတြကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ အဓိကဟင္းလွ်ာပဲ။ သရက္ကင္းကုိငပိရည္နဲ႔တုိ႔တယ္။ သရက္ညြန္႔ကိုအစိမ္းတုိ႔စားတဲ့အရသာ ဒီေန႔အထိသတိရတုံး။ သရက္သီးႀကီးလာရင္ သုတ္စား၊ ငပိခ်က္လုပ္။ အခ်ည္တည္တယ္။ အေျခာက္လွမ္းတယ္။ ဒီလုိမ်ိဳး တန္ဖုိးႀကီးတဲ့အပင္က တပ္ထဲမွာအမ်ားႀကီးဆုိေတာ့ မငတ္ဘူး။ ပိန္းႏွဲသီးလား။ ပိန္းႏွဲကင္းကုိျပဳတ္တုိ႔တယ္။ ႀကီးရင္ ခ်က္စားတယ္။ မွည့္ရင္စားတယ္။ အမ်ဳိးမ်ဳိးလုပ္စားလုိ႔ရေတာ့တန္ဖုိးရွိတယ္။

ငါးကန္ေဘးနားမွာေပါက္တဲ့ကန္စြန္းရြက္ကေတာ့ အၿမဲတန္းလုိလုိ။ တပ္ေဘးမွာ မုိးရာသီဆုိရင္ မွ်စ္ေတြထြက္တယ္။ မွ်စ္တူးတယ္။ ပုိတဲ့ဟာကုိေရာင္းတယ္။ မုိးရာသီဆုိေတာ့ ငါးေတြထြက္တဲ့အခ်ိန္ေလ။ ငါးပတ္၊ ငါးမွ်ား၊ ငါးရွဥ္႔ေထာင္တာကေတာ့ ေန႔တုိင္းလုပ္တယ္။ ဒီလုိမ်ဳိးရွာေဖြစားေသာက္ရတယ္။ က်ေနာ္ဆုိရင္ ငါးပက္၊ ငါးမွ်ားတာကုိ ၾသစေတ်းလ်မွာေနတဲ့အထိ ၀ါသနာအရမ္းပါတယ္။ ဘ၀ကသင္ေပးလုိက္တာဆုိေတာ့ အလုိအေလွ်ာက္၀ါသနာပါတယ္လုိ႔ေျပာလုိ႔ရလား။ ၀ါသနာမပါလည္း ဒီလုိအလုပ္ေတြကုိ မျဖစ္မေနလုပ္ရဖုိ႔အတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ဘ၀က ျပဌာန္းသားၿပီးသားေလ။ ဒါကုိ ဘ၀ေပးကုသုိလ္ကံလုိ႔ပဲ သတ္မွတ္တာေပါ့။

တပ္တြင္းအပန္းေျဖစရာ

TV ၾကည့္ဖုိ႔အတြက္ဆုိရင္ သူမ်ားအိမ္ကုိေျပးရၿပီ။ လက္မ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ရွိတဲ့ TV တစ္လုံးကို လူအေယာက္ငါးဆယ္ေလာက္၀ုိင္းၾကည့္တယ္။ အိမ္ရွင္ကႀကိဳက္လားမႀကိဳက္လားမသိ။ မရွိေတာ့လည္း စစ္သားသမီးေတြဆုိေတာ့ ေအာက္က်ေနာက္က်ခံၿပီးၾကည့္ရတယ္ေလ။ ပုိင္ရွင္ကေတာ့ မ်က္ႏွာပြင့္သား။ TV တလုံးပုိင္တဲ့လူက သူေဌးတစ္ေယာက္လုိ မ်က္ႏွာပြင့္သားဗ်။

ဒီလုိစုေပါင္းၿပီးၾကည့္ရတဲ့အရသာက ကုိယ့္အိမ္မွာ ကုိယ္ပုိင္တဲ့ TV ကုိတစ္ေယာက္ထဲထုိင္ၾကည့္ရတဲ့အရသာထက္ပုိေကာင္းတယ္။ ရီစရာရွိရင္ အားလုံး၀ုိင္းရီရတယ္။ ေျပာင္စရာရွိရင္ တစ္ေယာက္နဲ႔တေယာက္ေျပာမနာဆုိမနာ။အေဖာ္မ်ားေတာ့ ပုိေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။

မီးပ်က္တဲ့အခါနဲ႔ႀကဳံပီးဆုိရင္ေတာ့ မီးျပင္တဲ့တစ္ၾကပ္ၾကပ္ႀကီးဗုိက္ပူေတာ့ထိၿပီ။ အားလုံး၀ုိင္းဆဲၾကေပါ့။ သူ႔ခဗ်ာလည္း ညဖက္ မီးပ်က္လည္း ၀ါးလုံးရွည္နဲ႔ ၀ါးေလွခါးအစုတ္ႀကီးကိုထမ္း။ တပည့္ေက်ာ္ ငပိန္ကုိေခၚပီး မီးစက္ကုိေျပးရတာအေမာ။ အုိဗာတုိင္ေၾကးရတယ္လုိ႔ေတာ့မထင္နဲ႔။ သူျပန္လာလုိ႔၊ မီးလာၿပီဆုိရင္ TV ၾကည့္ေနတဲ့ လူအုပ္ႀကီးက ေကာင္းခ်ီးၾသဘာေပးေတာ့ သူ႔ခဗ်ာ ေမာရမွန္းမသိ ပိတိျဖစ္ရတာခ်ည္းပဲ။

ဗြီဒီယုိရုံ

ဗြီဒီယုိၾကည့္ဖုိ႔အတြက္ တပ္ရင္းမွာ တပ္ရင္းရံပုံေငြ ဗြီဒီယုိဆုိင္ရွိတယ္။ ဓမၼာရုံအေဟာင္းႀကီးကုိ ဗြီဒီယုိရုံလုပ္ထားတာ။ ညဖက္ဆုိရင္ဗြီဒီယုိျပတယ္္။ ေန႔ဘက္ဆုိရင္ အစည္းအေ၀းလုပ္တယ္။ တရားစာသင္တယ္။ ညေနပုိင္းဆုိ ဒီဗြီဒီယိုရုံႀကီးမွာ ဓမၼာစၾကာရြတ္။ ေတာ္ေတာ္ေတာ့အလုပ္ျဖစ္သားဗ်။

ညေနပုိင္း ဗြီဒီယုိျပပီးဆုိရင္ မျပခင္ကတည္းက ဓမၼာရုံေရွ ႔မွာ ကာလသားေတြ၊ အပ်ဳိေတြ၊ ရဲေဘာ္လူပ်ဳိေတြ၊ ခေလးေတြ၊ မုန္႔ဟင္းခါးအသုတ္စုံ၊ ကြမ္းယာဆုိင္ ေတာ္ေတာ္စုံလင္တယ္။ တေန႔တာပင္ပန္းထားသမွ်ဗြီဒီယုိရုံမွာ အေမာေျဖရတယ္ေလ။ ဗြီဒီယုိျပတဲ့ တပ္ၾကပ္အဆင့္ရွိ ဆရာႀကီးကေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်က္ႏွာပြင့္သား။ သူ႔မယား၊ သူ႔သမီးကေတာ့ အေဖ့ရဲ ႔ျပစားရာထူးႀကီးနဲ႔ပက္သက္ၿပီးေတာ္ေတာ္ေလး ဂုဏ္ယူတဲ့မ်က္ႏွာထားနဲ႔။ ေန႔ပုိင္းဆုိရင္သူ႔မ်က္ႏွာကတမ်ဳိး။ ညပုိင္း ဗြီဒီယုိျပပီးဆုိရင္ သူ႔မ်က္ႏွာက သူ႔လုပ္စာကုိအားလုံးက ထုိင္စားေနတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။ေတာ္ေတာ္ေတာ့ရီစရာေကာင္းတယ္။ ၾကည့္တဲ့သူေတြကလည္းအလကားမၾကည့္ရဘူး။ တစ္ေယာက္ကုိ ႏွစ္က်ပ္ေပးရတယ္။ ခေလးတစ္က်ပ္။ အျပာကားေတာ့ တပ္တြင္းဗြီဒီယုိရုံမွာမၾကည့္ရဘူး။ ဓမၼာရုံဆုိေတာ့ ငရဲႀကီးမွာေလ။ တပ္တြင္းရံပုံေငြေတာ့ ရလားမရလားေတာ့မသိဘူး။ ဗြီဒီယုိျပစားဖုိ႔တာ၀န္ၾကတဲ့ တစ္ၾကပ္ကေတာ့ TV အသစ္၀ယ္ႏုိင္တယ္။

ကာရာအုိေက

ေန႔ႀကီးရက္ႀကီးေတြျဖစ္တဲ့၊ တပ္မေတာ္ေန႔၊ လြတ္လပ္ေရးေန႔၊ လျပည့္ေန႔ေတြမွာ တပ္တြင္းမိသားစုေတြအားလုံးအတြက္ ကာရာအုိေကရွိတယ္။ ယုိင္းအကရွိတယ္။ ကာရာအုိေကစက္ကေတာ့ Sony ကတ္ဆက္အေကာင္းစားေပါ့။ အဲတုံးက တစ္ေသာင္းခြဲေလာက္တန္တယ္။ ကတ္ဆက္မွာ မုိက္တပ္ၿပီးဆုိလုိ႔ရတယ္။ အမ္ပရီဖုိင္ရာနဲ႔ ဂ်ဳိင္းပီး၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ေစာင္းေပါက္အႀကီးႀကီးႏွစ္လုံးနဲ႔ခ်ိတ္လုိက္ရင္ အသံၿဗဲလရမ္းနဲ႔ ကာရာအုိေကျဖစ္တယ္။ စတိတ္စင္ကုိေတာ့ တပ္ထဲက အၿမဲတမ္းသုံးေနၾက လက္သမားဆရာတပ္ၾကပ္ႀကီးနဲ႔ ရဲေဘာ္သစ္ေတြကေဆာက္ေပးတယ္။ ေဆာက္ဖုိ႔သစ္သား၊ ၀ါးကိုေတာ့ အၿမဲတမ္းသုံးေနၾကအေဟာင္းေတြကုိျပန္သုံးတာမ်ားတယ္။ တပ္ေထာက္မွာ ထားၾကတယ္။ အသုဘအတြက္စင္ထုိးလဲ ဒီသစ္သားနဲ႔၀ါး။ ဒီရြက္ဖ်င္ဘဲ။ မဂၤလာေဆာင္လည္း ဒါကုိျပန္သုံးတယ္။ အလွဴလည္းဒါပဲအားထားရတယ္။ ေခ်ြတာေတာ့မဟုတ္ဘူး ရွိကုိမရွိလုိ႔။

ကာရာအုိေကေန႔မတုိင္ခင္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ကာလသားေပါက္စေတြ စုၿပီးသီးခ်င္တုိက္ရတာ အရမ္းေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။ ထမင္းေမ့ဟင္းေမ့။ ငါတုိ႔ေလာက္ တပ္ထဲမွာဘယ္သူမွ အသံမေကာင္းဘူးဆုိတဲ့ ဘ၀င္ေလဟတ္တဲ့အထာမ်ဳိးနဲ႔။ ကုိယ္ငန္းေနတဲ့ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ လက္ပြန္းတတီး သီးခ်င္တုိက္ရတာဆုိေတာ့ ရင္ထဲမွာ တလတ္လတ္နဲ႔ မုိးႀကိဳးပစ္ခံတဲ့အရသာမ်ဳိး။

ကာရာအုိေက ကတ္ဆက္ကုိ ကုိင္ခြင့္ရတဲ့ တစ္ၾကပ္ႀကီးလူပ်ဳိႀကီးကလည္း ဆုိၾကမယ္ေပ်ာ္ၾကမယ္မွာေတာင္ ၀င္ဟဲထားတာဆုိေတာ့ သူ႔ေနရာနဲ႔ သူ႔၀ါသနာကိုေတာ့လူေတြက အထင္ေတာ့ႀကီးသားဗ်။ သူကလည္းသူ႔ဆရာအားကိုးနဲ႔ဘယ္သူ႔မွ လူမထင္ဘူး။ သူ႔ဆရာက တပ္ေရးဗုိလ္ႀကီးေလ။ ကာရာအုိေကစက္ကုိင္ရတာကုိ သူ႔ခဗ်ာ စီးပြားေရးဦးပုိင္လီမီတက္ကုိ ကိုင္ရသလုိမ်ဳိး မ်က္ႏွာေၾကာကခပ္တင္းတင္း။

က်ေနာ္တုိ႔ကေတာ့ သူ႔ကုိ ေစာက္ရႈးလုိ႔နာမည္ေပးတယ္။ ဖြန္ေၾကာင္ဆုိပီး ေနာက္ကြယ္မွာေခၚတဲ့သူငယ္ခ်င္းလည္းရွိတယ္။ ေရွ ႔မွာေခၚရင္ သီခ်င္းမဆုိရမွာဆုိးလုိ႔။ က်ေနာ္တုိ႔အိမ္တုိင္းမွာလည္း ကာရာအုိေကဆုိဖုိ႔ ကတ္ဆက္မေျပာနဲ႔ ေရဒီယုိေကာင္းေကာင္းမရွိတဲ့လူက ခပ္မ်ားမ်ားေလ။သီခ်င္းဆုိခ်င္လုိ႔ ဒီေစာက္ရႈးဖြန္ေၾကာင္ကုိ ဖားရတယ္။ ေယာက်ာ္းေလးဆုိရင္ ဒီငနဲက မ်က္ႏွာသာမေပးဘူး။ မိန္းခေလးဆုိရင္ တဟဲဟဲနဲ႔ပြဲေတာ္ေတြ႔ေနသလုိ။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ သူဆူတာခံလုိက္၊ ဆဲခံလုိက္နဲ႔ ကာရာအုိေက ဆုိဖုိ႔ေန႔မေရာက္ခင္အထိ သီးခ်င္တုိက္ရတာကို အရမ္းသေဘာၾကတယ္။

ကာရာအုိေကဆုိၾကပီ

ကာရာအုိေကဆုိၾကပီးဆုိရင္ တပ္မႈးႀကီးနဲ႔အရာရွိမ်ား၊ သူတုိ႔ရဲ ႔မိသားစုမ်ား အားလုံးေရွ ႔ဆုံးမွာေနရာယူၾက။ ထုိင္ခုံေကာင္းေကာင္းနဲ႔ရႈ ႔စားေတာ္မႈၾကတယ္။ တပ္မႈးႀကီး၊ ဒု-တပ္မႈႀကီးရဲ ႔ခုံေအာက္မွာေတာ့ ႏုိင္ငံျခားျဖစ္၀ီစကီနဲ႔ဗ်ာ။ ေရွ ႔မွာ ေရပုလင္း၊ ေျမပဲေလွာ္နဲ႔။ မသိရင္ ၿမဲပဲေလွာ္ထုိင္စားေနတဲ့ပုံမ်ဳိး။ ခုံေအာက္မွာေတာ့ ၀ီစကီ။ အားပါး..တယ္လည္းဇိမ္က်တယ္ဗ်ာ။ အရာရွိေတြရဲ ႔ေနာက္မွာ ဆရာႀကီးေတြထုိင္တဲ့ထုိင္ခုံ။ ၿပီးရင္ေတာ့ ေအာက္ေျခရဲေဘာ္ေတြအတြက္ ေရမေလာင္းထားတဲ့ ဖုန္တေထာင္းေထာင္းတန္းစီကြင္းေလ။ ဒါလည္းအားလုံးကေပ်ာ္ရႊင္ေနတာပဲ။

က်ေနာ္တုိ႔တစ္အုပ္ကေတာ့ ေဖ်ာ္ေျဖေရးသမားေလ။ ဖုိးဆုိခ်င္ဆုိေတာ့ ဘာမွမသိဘူး။ မထုိင္ရလည္းဘာမွမျဖစ္ဘူး။ သူ႔အလွည့္ကုိယ့္အလွည့္ဆုိခ်င္လြန္းလုိ႔ ရန္ျဖစ္ရတာလည္းအေမာ။ ေဘးမွာ အမႈးသမားရဲေဘာ္ေတြက ထုံးစံအတုိင္းေကြးေနေအာင္ ကေနတာကုိ ထိမ္းဖုိ႔ အာဒပီ(MP)ကလည္း အဆင္သင့္။ တပ္မႈးေရွ ႔ေကာင္းေကာင္းထိန္းျပရင္ ရာထူးတုိးဖုိ႔၊ ေနရာေကာင္းရႏုိင္တယ္ဆုိေတာ့ သူကလည္း ခပ္မုိက္မုိက္။ ဘယ္သူမွ လူမထင္ဘူး။ ဒီလုိနဲ႔ဆုိၾကေပ်ာ္ၾက။ တေန႔တာ အေမာေတြကုိဒီလုိနဲ႔အပန္းေျဖၾကတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔အုပ္စုကလည္း ငါတုိ႔ေလာက္သီခ်င္းဆုိေကာင္းတဲ့ေကာင္ တပ္ထဲမွာဘယ္သူမွမရွိဘူးဆုိတဲ့အထင္ႀကီးစိတ္မ်ဳိးနဲ႔။ ကာရာအုိေကတစ္ပြဲၿပီးရင္ တပ္ရင္းအခ်ဳပ္မွာ ရဲေဘာ္ေလးငါးေယာက္ေတာ့အိပ္ရတယ္။ ပရိသတ္ကလည္း တပ္ထဲမွာရွိတဲ့ မိသားစုေတြေပါင္းရင္ လူေပါင္း ၁၀၀၀ ေလာက္ရွိေတာ့ သူ႔ပရိတ္သတ္နဲ႔သူဟုတ္ေနတာပဲ။ အျပင္လူ၀င္စရာမလုိဘူးေလ။

ဒီလုိမ်ဳိးေတာ့ညီတဲ့တပ္ပါဗ်ာ။

ဆက္ရန္-

မတင္ျဖစ္ပါ

တင္ေတာ့တင္ခ်င္တယ္ဗ်ာ...သုိ႔ေသာ္..ကုိယ္ေပါင္ကုိယ္လွန္ေထာင္းသလုိျဖစ္မွာကုိ စုိးရိမ္တယ္တယ္။ ကုိယ္တင္လုိက္လုိ႔လည္း ကုိယ့္အတြက္ ဘာမွ အက်ဳိးမထူးဘူး။ ေဘးက မနာလုိသူေတြေလာက္ပဲ အက်ဳိးအျမတ္ရမွာမဟုတ္ဘူးလား။ ပြင့္လင္းတာကုိေတာ့ ႀကိဳက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ...ကုိယ့္ေၾကာင့္ သူမ်ားေတြဒုကၡမေရာက္ေစခ်င္ဘူး။ ဒီေန႔ပဲ ဒလိလုပ္လုိက္ပါၿပီ။ အားေပးတဲ့သူေတြကုိ အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

အသံဖုိင္

ေခါင္းေဆာင္ႀကီးတစ္ဦးနဲ႔ ရဲေဘာ္ႀကီးတစ္ဦး တယ္လီဖုန္းေပၚကေန ပါတီကိစၥစကားမ်ားေဆြးေႏြးေနတုံး အသံဖမ္းထားတာရွိတယ္။ ခုိးၿပီးအသံဖမ္းထားတာဆုိေတာ့ တင္သင့္မတင္သင့္ စဥ္စားေနပါတယ္။ အႀကံေပးၾကပါအုံး။